Ukształtowanie dna oceanów

Ukształtowanie pionowe dna oceanów jest prawie równie złożone,jak obszarów lądowych. Głównymi makroformami dna oceanicznego są:
• szelfy, czyli półki kontynentalne, stanowiące zalane wodami mórz brzeżne części cokołów kontynentalnych; szelfy leżą na głębokości do 200 m i zajmują mniej niż 8% dna oceanicznego
• stoki cokołów kontynentalnych, położone na głębokości od 200 do 3000 m; łącznie ok. 14% dna oceanicznego;
• równiny podmorskie, inaczej dna basenów oceanicznych, położone na głębokości od 3000 do 6000 m, stanowiące główny, podstawowy poziom dna oceanicznego; zajmują łącznie ponad 70% dna oceanicznego;
• grzbiety podmorskie, oddzielające poszczególne baseny oceaniczne, stanowią ok. 7% dna oceanicznego;
• rowy i głębie oceaniczne, będące najmniejszą (ok. 1%) i najniżej położoną (poniżej 6000 m) częścią dna oceanicznego.
Najgłębsze rowy przekraczają 10 000 m głębokości, a najgłębszy znany obecnie punkt w Oceanie Światowym znajduje się w Rowie Mariańskim – 11034 m.