Barok sarmacki – miał charakter bardzo swojski, bo wiązał się z kulturą ludową. Popierano i promowano krajową obyczajowość, szczycono się tak pojętym patriotyzmem. Barok sarmacki reprezentują: Wacław Potocki, Szymon Szymonowic i Jan Chryzostom Pasek.
Poezja światowych rozkoszy – opiera się na myśli,że wszystkich dotyczy przemijanie, ale skoro dostaliśmy życie, to musimy z niego jak najpełniej korzystać. Przeciwstawiać smutkowi radość, a śmierci – afirmację życia i miłość. W tym duchu pisał Jan Andrzej Morsztyn.
Poezja metafizyczna – najsłynniejszy poeta tego nurtu to Mikołaj Sęp-Szarzyński, który wciąż zadaje pytanie: kim jest człowiek. Jest to poezja intelektualna, nieunikająca makabry i patosu.
Poezja mieszczańsko-plebejska – rozwijali ją mieszkańcy miast: rzemieślnicy i handlarze. Symbolem tej poezji jest sowizdrzał, a jego bohaterem – mieszkaniec miasta postawiony wobec wielu konfliktów i problemów, jakie implikuje takie miejsce zamieszkania. Wiersze reprezentujące ten nurt były najczęściej anonimowe.
Poezja ziemiańska – najważniejszy poeta tego nurtu to Wacław Potocki, który głosił pochwałę natury, praktykowanie we wszystkim umiaru, a wieś pokazywał jako miejsce ucieczki od wszystkich problemów codzienności.