Biblijny zdrajca

Chyba najbardziej znanym zdrajcą literatury jest biblijny Judasz. Jego postać fascynowała pisarzy, artystów.W zależności od interpretacji może wydawać się uosobieniem zła i niewdzięczności, ofiarą przeznaczenia i wyroków boskich, bez której nie mogło dokonać się, co się dokonało, lub skomplikowaną psychicznie, wykształconą osobą, która dokonała trudnego wyboru albo w akcie osobistej zemsty zdradziła swego mistrza. Tak czy inaczej, Judasz był jednym z dwunastu apostołów (wybranych przez Jezusa najbliższych uczniów i przyjaciół), który za trzydzieści srebrników wydał swego nauczyciela – gdyby nie on, być może Chrystus uniknąłby postawienia przed niesprawiedliwym sądem, męki i śmierci... Symboliczny pozostaje pocałunek Judasza, który tym serdecznym gestem wskazał, kogo żołnierze mają pojmać (Judaszowy pocałunek do dziś oznacza gest fałszywy, zdradziecki). Wedle biblijnej tradycji Judasz żałował swego czynu i nie mógł poradzić sobie z wyrzutami sumienia – z pieniędzy nie skorzystał i... odebrał sobie życie, wieszając się. Postać Judasza jest niewątpliwie postacią negatywną, zdarzają się jednak w Biblii „pozytywni zdrajcy”. Np. starotestamentowa bohaterka Judyta podstępem zabija Holofernesa – wroga swego narodu, niby przepowiada mu zwycięstwo i ucztuje z nim, ale gdy nieprzyjaciel zasypia, ucina mu głowę i dostarcza ją Żydom, by dodać im otuchy... Rezygnuje w ten sposób z kobiecej łagodności, działa podstępnie, bo przecież okazuje się fałszywa wobec Holofernesa.