Ideały Corneille w "Cydzie". Kult woli, rozumu, odwagi, która nie zna granic.

Okres baroku wniósł do literatury wiele charakterystycznych zmian. Doskonałym przykładem może być wprowadzenie nowego gatunku literackiego jakim jest tragikomedia, czyli tragedia o szczęśliwym zakończeniu. Pierwszym autorem tego typu dzieła był Pierre Corneille, który napisał tragikomedię pt. „CYD”.

Jest to dramat, którego akcja rozgrywa się w duszach bohaterów, którzy podczas całej akcji przeżywają rozterki i stają przed ciężkimi wyborami. Zarówno główni, pierwszoplanowi bohaterowie, jak i ci dalsi muszą wybierać pomiędzy śmiercią i honorem, a miłością. Jak się okazuje Corneille przedstawia nam bardzo ludzkie postaci. Ich dusze chcą miłości, rozum nakazuje zachować honor, a odwaga pozwala zdecydować im się nawet na śmierć.

Zajmując się bliżej analizą postaci Rodryga możemy dostrzec wszystkie wyżej wymienione uczucia. Już w momencie gdy ojciec Rodryga zostaje obrażony przez ojca Chimeny główny bohater staje przed ciężkim wyborem. Rodryg kocha Chimenę, ale wie, że musi pomścić swojego ojca, bo inaczej nie byłby godzien jej miłości. Jedynym rodzajem zemsty za zniewagę była śmierć dla tego, który znieważał. Myślę, że gdybym ja postawiła się na miejscu Rodryga to wybrałabym miłość, a nie zemstę, ale nasz główny bohater po dłuższym biciu się z własnymi myślami wybiera drogę rozumu, a nie serca. Rodryg robi to głównie po to, aby być godnym miłości Chimeny, mimo tego, że zabicie jej ojca dyskwalifikuje go jako partnera dla niej. Jego silna wola wynikająca z głębokiego poczucia honoru popycha go do tego czynu. Ojciec Chimeny ginie z rąk Rodryga. Nasz bohater doskonale zdaje sobie sprawę z tego, e źle zrobił i dlatego nie waha się prosić Chimenę o śmierć. Rodryg ma odwagę prosić osobę , którą kocha o zadanie mu ostatniego ciosu w życiu. Uważam, że postać Rodryga w doskonały sposób odwzorowuje nam torski bohaterów „CYD’a”.

Jednakże nie tylko Rodryg musi wybierać między obowiązkiem, a miłością. Ta, w której on się kochał – Chimena, znajduje się w bardzo podobnych sytuacjach. Gdy nasz główny bohater zabija ojca Chimeny, ona wie, że musi domagać się u króla zemsty. Mimo, że Chimena nie chce śmierci Rodryga, którego darzy tym samym uczuciem, miłością, to rozum nakazuje jej zemstę , bo w przeciwnym wypadku nie będzie godna jego miłości. Gdy Chimena udaje się do króla prosić go, aby Rodryg został stracony w obecności całego miasta na rynku, to możemy w doskonały sposób dostrzec jej silną wolę. Jednakże do tego nie dochodzi. W zamian król proponuje pojedynek. Chimena zgadza się, aby z Rodrygiem walczył Sankty pomimo tego, że wie, iż skazuje w ten sposób Sanktego na pewną śmierć. Odważyła się ona podjąć decyzję, której skutki mogłyby prześladować ją do końca życia. Na szczęście wszystko kończy się szczęśliwie.

Myślę, że należy też wspomnieć o drugoplanowej postaci, która także staje przed ciężkim wyborem. Jest nią Królewna, która potajemnie podkochuje się w Rodrygu. Ma ona na tyle silną wolę, że nie wyznaje Rodrygowi w przeciągu akcji całego dramatu swojej miłości. Jej rozum jej na to nie pozwala, ponieważ wiedziała o tym, że Rodryg kocha Chimenę. Ponadto jako królewna powinna wyjść za osobę znacznie wyżej postawioną od Rodryga. Mimo tego, że Królewna jest postacią mniej istotną w akcji całego utworu to możemy zauważyć także u niej jak Corneille zaznaczał jak ważne w życiu są: wola, odwaga i rozum.

Dzięki postaciom przedstawionym przez P. Corneille możemy się nauczyć, że w naszym życiu powinniśmy kierować się tymi trzema wartościami. Myślę także, że wyolbrzymienie woli utrzymania honoru zarówno przez Rodryga jak i Chimenę było jak najbardziej celowe, abyśmy my, czytający ten utwór nie zachowywali się podobnie i umieli znaleźć umiar pomiędzy honorem, a chorobliwym honorem, który może prowadzić nawet do śmierci osób, których śmierci w głębi serca nie chcemy.

Stąd też widzimy, że cały utwór opiera się na walce dwóch uczuć, co jest niewątpliwie elementem tragicznym utworu. Jednakże wszystko kończy się dobrze i ci, którzy się kochają mogą zostać razem, co zmieniło gatunek „CYD’a” z tragedii na tragikomedię.