Oświeceniowe i romantyczne elementy w "Odzie do młodości" A.Mickiewicza

Słynny utwór Mickiewicza powstał w 1820r. W studenckim Wilnie błyskawicznie stał się wierszem manifestem, hymnem romantycznej młodzieży.
Cała oda zaczyna się apostrofą do młodości, której przypisuje poeta wielką siłę. Osią konstrukcyjną w wierszu jest lot, który dokonuje się w wyobraźni poety. I cóż widzimy
-z wysokości Ziemia jawi się jako obszar gnuśności ?zalany odmętem?, skryty ciemnością, zaś na jej powierzchni -samolubny, samotny w swoim egoizmie "płaz w skorupie" -najprawdopodobniej metaforyczne usposobienie ?starych? klasyków, o których już parę wersów wstecz przeczytaliśmy niepochlebne słowa -zamroczeni wiekiem, o ciasnych horyzontach i tępym wzroku. Lecz nad tą smutną planetą błyska jakaś jutrzenka -oznacza zmiany-młodość i romantyzm. Następuje następna apostrofa -do młodych przyjaciół, oto, by działać wspólnie z poświęceniem i w myśl hasła: oko za oko -"gwałt niech się gwałtem odciska..." Utwór przynosi wiele nakazów: zwalczania w sobie słabości, czyny na wzór Heraklesa. Poeta głosi ideał aktywności większej niż to realnie możliwe: pokonaj zmysły rozum siła młodości jest ponad nie. Młodzi zjednoczeni w swoim działaniu są w stanie poruszyć bryłę ziemi z posad, wyprowadzić ją z zamętu i "nocy głuchej", w której tonie ludzkość. Utwór kończy optymistyczna wizja- jesteśmy świadkami chwili, gdy, "świat rzeczy stanął na zrębie" - czyli zaczyna istnieć od początku i "pryskają nieczułe lody", pojawia się natomiast jutrzenka swobody zapowiadając "zbawienne słońce".
Ten utwór pełen entuzjazmu, optymizmu i młodzieńczej energii, prócz wiary w siłę młodości zawiera także niechęć i pogardę wobec starości - tu oznacza to bierność, egoizm, klasycyzm. Oda stała się hymnem młodych poruszała serce i mobilizowała do czynów.