Narkomania i uzależnienie

Narkomania to, problem jak w przypadku uzależnienia od alkoholu, choroba duszy i emocji. Niektórzy twierdzą, że jest to choroba braku zaspokojenia podstawowych potrzeb człowieka: miłość, akceptacji, poczucia bezpieczeństwa. W naukowych oparciach zwraca się uwagę na to, że grupy najbardziej narażonych na sięgnięcie po narkotyk należy te, osoby, cechują brak pewności siebie oraz brak takich umiejętności jak: asertywność, konstruktywne spędzanie czasu. Młodzi ludzie sięgają najczęściej po narkotyki z powodu:
-przeżywanych trudności
-nudy
-chęci ?wyluzowania się?
-mody
-ciekawości
-presji ze strony przyjaciół
-wpływ grupy rówieśniczej
-niedojrzałość osobowości.
Wystąpieniu nałogu sprzyjają nieprawidłowości w środowisku społecznym:
- w rodzinie (brak wsparcia w momentach kryzysów, nieprawidłowe kontakty, interpersonalne, brak więzi emocjonalnych, patologie, brak kontroli wychowawczej)
- w szkole (stresy szkolne, niepowodzenia w nauce)
- w grupie rówieśniczej (odrzucenie ze strony rówieśników, przejawianie przez rówieśników zachowań dewiacyjnych)
Podobnie jak w przypadku alkoholu, osoby przyjmujące narkotyki oczekują jego szybkiego działania i rozwiązania jakiegoś problemu. Bezpośrednie skutki użycia narkotyku są uzależnione głównie od:
- rodzaju przyjętego środka
- wielkości i jakości przyjętej dawki
- sposobu zażywania
- osobowości zażywającego
- wcześniejszych kontaktów i doświadczeń z narkotykami
- środowiska, w którym dochodzi do konsumpcji
Nastolatek używając narkotyków nie myśli o ewentualnych konsekwencjach, bliższych i oddalonych w czasie.
CO TO JEST UZALEŻNIENIE
Uzależnienie jest chorobą duszy (psychiki) i emocji. Polega ono na utracie kontroli nad własnym życiem, braniu środków odurzających pomimo problemów, które one wywołują oraz na wzrastającej tolerancji organizmu. Środki odurzające, szczególnie alkohol i narkotyki, wywołują w człowieku, który z nich korzysta, przekonanie, że są środkami pomagającymi załatwić różne problemy, zrealizować ważne potrzeby. Tłumią one emocje na krótką chwilę, ale gdy przestają działać, problemy powracają za zdwojoną siłą.
Osoba uzależniona czasami zdaje sobie sprawę z tego, ze środek odurzający jest przyczyną jej kłopotów, niszczy zdrowie, ale zamiast przestać go używać, bierze coraz więcej. Dzieje się tak dlatego, że nie kontroluje już swojego życia.
Najistotniejsze cechy, a zarazem objawy uzależnienia to:
- przymus używania substancji psychoaktywnej
-upośledzenie nad używaniem danej substancji w zakresie dawek oraz niemożność przerwania przyjmowania
- zależność fizyczna uzewnętrzniająca się występowaniem objawów abstynencyjnych ( osłabienie, nadmierne pocenie, drżenie, zaburzenia układu pokarmowego, lęki ) , które uniemożliwiają prawidłowe funkcjonowanie.
- wzrost tolerancji będącym wynikiem przystosowania organizmu do określonej dawki danego środka psychoaktywnego ( dla uzyskania tych samych efektów trzeba zwiększyć dawkę )
- postępujące zainteresowanie innych zainteresowań na rzecz zdobywania i przyjmowania środka uzależniającego.

Uzależnienie jest chorobą bardzo trudną do wyleczenia, gdyż dotyczy trzech najważniejszych sfer życia człowieka. Leczenie rozpoczyna się od odtrucia organizmu, po czym następuje długotrwały okres terapii, którego celem jest utrwalenie abstynencji oraz przywrócenie pacjentowi zdolności normalnego funkcjonowania w społeczeństwie.