Ideał średniowiecznego rycerza

Czasy wcześniejsze od średniowiecza, a także samo średniowiecze, obfitowały w krwawe, bezkompromisowe walki i pojedynki. Taki stan rzeczy, a ponadto podział społeczeństwa na klasy, doprowadził do wytworzenia się grupy społecznej zwanej rycerstwem.

Rycerz ślubował wierność swemu panu w zamian za co mógł liczyć na opiekę seniora nad nim i nad jego rodziną.

Idealny rycerz średniowiecza był zobowiązany do przestrzegania wielu zasad i podporządkowania się ustalonym odgórnie regułom postępowania. Najważniejszym punktem takiego honorowego kodeksu rycerskiego była wierność i lojalność wobec władcy oraz głęboka wiara w Boga.

Rycerz musiał być dobrze urodzony, chociaż o mianowaniu go tym tytułem decydowały raczej sukcesy bojowe, które odniósł będąc giermkiem. Mimo to, wielu wojowników tamtych czasów mogło pochwalić się okazałym drzewem genealogicznym. Było pośród nich wielu krewnych króla (np.: Roland był siostrzeńcem Karola Wielkiego). Właśnie szlacheckie pochodzenie niejako zmuszało rycerza by był on stale zaprzątnięty swoją sławą

Sława była bardzo ważna dla rycerza rycerz powiększał ją poprzez toczenie licznych pojedynków, wyzywanie na nie coraz to nowych przeciwników i oczywiście wygrywanie ich, gdyż przegrana oznaczałaby okrycie się hańbą ze strony przeciwników.

Walka mogła dla niego bez ujmy skończyć się klęską i śmiercią tak, jak rzecz się miała z Rolandem. Śmierć na polu walki była nawet dobrym zakończeniem jego biografii

Roland był niezwykle odważnym i śmiałym wojownikiem, dlatego jakiekolwiek posądzenie o tchórzostwo byłoby dla niego strasznym ciosem i zniewagą. By dbać o dobrą sławę swojego imienia brał udział we wszystkich niebezpiecznych bitwach i nie bał się o swoje życie. Nawet w momencie bezpośredniego narażenia na jego utratę nie wezwał pomocy - był zbyt dumny, by dać się wystraszyć poganom. O rozwoju wypadków na polu walki swoich rodaków zawiadomił dopiero wtedy, gdy spora część jego wiernych rycerzy już poległa, a on sam był bliski śmierci.

Roland zawsze walczył w imię Boga oraz "słodkiej Francji" i był przy tym pewny siebie, niezwykle odważny, dumny i zaciekły. Dla nieprzyjaciół bywał okrutny i bezwzględny, ale zawsze walczył uczciwie, honorowo.

W "Pieśni o Rolandzie" ukazany jest wzór średniowiecznego, zachodnioeuropejskiego rycerza, który gotów jest oddać życie swoje i współtowarzyszy broni za szczęście własnego króla i ojczyzny. Poza tym podkreślono w utworze dążenie walecznych mężów do osiągnięcia pięknego, wzniosłego celu, jakim na owe czasy była honorowa i zacięta walka z przeciwnikami wiary. Ważne jest też to, że rycerz taki miał zapewnione miejsce w raju, co dla zwykłych śmiertelników było dużo trudniejsze do osiągnięcia.