Kwaśne deszcze.

Dwutlenek siarki powstaje podczas spalania paliw kopalnych
Wszystkie paliwa kopalne, a przede wszystkim węgiel brunatny, zawierają pewną ilość siarki. Podczas ich spalania tworzy się dwutlenek siarki, który jest bezbarwnym gazem o ostrym, gryzącym zapachu. Powstaje on także przy wytopie metali z rud zawierających siarkę.
Dwutlenek siarki jest trujący, wywołuje silne podrażnienie układu oddechowego. Bardzo wrażliwe na ten gaz są porosty nadrzewne. Dlatego uważa się je za dobre wskaźniki ilości tego gazu w powietrzu. Tak zwana skala porostowa pozwala w przybliżony, ale prosty sposób określić stopień skażenia powietrza dwutlenkiem siarki.Przy stężeniu tego gazu powyżej 170 ug SO2/1m2 (u = grecka mała litera mi, ale nie mam tego znaku na klawiaturze) nie rosną żadne porosty, co najwyżej kora drzew jest pokryta zelonym nalotem glonów. Najmniej wrażliwe są porosty skorupiaste, nieco bardziej - listkowate. Porosty krzaczkowate wymagają czystego powietrza, długie festony brodaczki spotykamy jedynie tam, gdzie powietrze jest "kryształowo" czyste.
STREFA I STREFA II STREFA III STREFA VI STREFA V STREFA VI STREFA VII
Powietrze szczególnie silnie zanieczyszczone Powietrze bardzo silnie zanieczyszczone Powietrze silnie zanieczyszczone Powietrze średnio zanieczyszczone Powietrze mało zanieczyszczone Powietrze nieznacznie zanieczyszczone Powietrze czyste lub znikomo zanieczyszczone
od 170 ug SO2/1m2 150-170 ug SO2/1m2 100-150 ug SO2/1m2 70-100 ug SO2/1m2 40-70 ug SO2/1m2 10-40 ug SO2/1m2 do 10 ug SO2/1m2
Kora drzewa bez porostów Misecznica proszkowata Złotorost postrzępiony Pustułka pęcherzykowata Mąklik otrębiasty Brodaczka kępkowa Włostka brązowa

Brak porostów, ewentualnie mogą występować glony jednokomórkowe Porosty skorupiaste Porosty skorupiaste Porosty listkowate Porosty krzaczkowate małe i zdeformowane Porosty krzaczkowate typowo wykształcone Porosty najbardziej wrażliwe na zanieczyszczenia
Tlenki siarki zakwaszają wodę deszczową
Dwutlenek siarki w powietrzu utleniasię do trójtlenku siarki, który, łącząc się z parą wodną, tworzy kwas siarkowy. Zakwasza on silnie wodę deszczową, w wyniku czego powstają kwaśne deszcze, które są bardzo szkodliwe dla roślin. Uszkadzają liście, zmieniają odczyn gleby i przyczyniają się do wypłukiwania soli mineralnych. Ponadto, silnie zakwaszona gleba nie sprzyja rozwojowi grzybów, które współżyją z korzeniami drzew.
Kwaśne deszcze są też dużym zagrożeniem dla jezior. Nagły dopływ silnie zakwaszonej wody, np. z topniejącego śniegu, może tak zmienić warunki życia w jeziorze, że zginą ryby i inne organizmy wodne. Silnie zakwaszona woda opadowa jest groźna nie tylkjo dla przyrody, ale i dla dóbr kultury. Wiele zabytków architektury i rzeźb zostało wykonanych ze skał zawierających węglan wania, np. z wapienia, marmuru i piaskowca. Kwas siarkowy rozkłada węglan wapnia, w wyniku czego kamień kruszy się.
Martwe, zakwaszone jeziora można spotkać w Szwecji i Norwegii, mimo, że w krajach tych kładzie się duży nacisk na ochronę środowiska i ogranicza emisję dwutlenku siarki. Został on tam przyniesiony przez prądy powietrza z innych krajów europejskich, np. Wielkiej Brytanii i Niemiec. W Europie wieją głównie wiatry zachodnie (tzn. wiejące na wschód). Zanieczyszczenia powietrza mogą przemieszczać się setki, a nawet tysiące kilometrów na wschód. To znaczy, że my również zatruwamy naszych wschodnich sąsiadów.