Wikingowie - najazdy Normanów
Normanowie inaczej wikingowie- śmiali, okrutni rabusie, żeglarze- wojownicy, a także "ludzie z północy" przybyli ze Skandynawii, nękający i wzbudzający lęk w całym kontynencie europejskim. Z natury farmerzy wywodzący się z północno- germańskiej grupy etnicznej. Wyróżniano wśród nich: Szwedów osiedlonych wokół jeziora Malarak, Duńczyków mieszkających na Półwyspie Jutlandzkim oraz w Skanii, Norwiegów osiedlonych na wybrzeżach Morza Północnego, Wyspach Owczych, Hebrydach, Orkadach, Szetlandach i Irlandii. W VII i VIII w. bardzo szybko wzrastało zaludnienie Skandynawi, do tego niekorzystny klimat i brak jakichkolwiek ziem pod uprawę stało się główną przyczyną wypraw i podbojów Normanów. Przepływali oni morza na swoich szybkich łodziach o charakterystycznej konstrukcji, z wyrzeźbionymi na dziobach smokami. Walczenie na morzach było ich zwyczajem. Kiedy przeciwnik się pokazał, powołane statki szybko zmieniały się w wielkie okręty wojenne. Normanowie upodobniali bitwę morską do bitwy lądowej jak tylko mogli. Wiązali burty statków oraz tworzyli jedną lub kilka pływających linii, które: "ścierały się dziób w dziób z linią przeciwnika". Następnie zaczynała się wymiana pocisków, przede wszystkim kamieni, które były tanie, a także bardzo użyteczne. W bitwie lądowej siły wroga także tworzyły linie mające skrzydła i środek. "Tarczowa osłona", którą mógł posiadać wódz, służyła głównie do obrony aniżeli do ataku. Zawsze obok wodza stał jego silny i odważny chorąży. Jednym ze zwyczajów przed rozpoczęciem bitwy było to, że wódz rozgrzewał swoje wojska do walki wygłaszając mowę, czasem też podnosili ducha walki poprzez śpiewanie pieśni. Taktyka wojenna była bardzo prosta, głównie polegała na tylko na tym by jak najbardziej stłuc wroga. Podstępy, szyki bojowe, zasadzki, ucieczki, udawanie większej liczebności wojsk niż w rzeczywistości i wiele innych były równie znane jak i używane przez Normanów.
Podboje Normanów
Pierwsze najazdy Normanów na Europę Zachodnią miały miejsce w II połowie VIII w. a kierowały się na Anglię (od 789 roku), Irlandię ( Normanowie dotarli tu w 874 roku) oraz Szkocję. Sprzyjało temu w tym czasie opanowanie Szetlandów. W 793r. miał miejsce pierwszy napad wikingów, który wywołał " głośne echo" w Europie. Normanowie zrabowali i doszczętnie zniszczyli klasztor Lindisfarne w Nortumbrii. Z czasem bardzo aktywni Normanowie duńscy uzależnili od siebie Anglię. Duńczycy zajęli krainę nizin, obejmującą wschodnie tereny oraz część środkowych i północnych terenów wyspy. W 878 roku zawarli umowę z angielskim królem- Alfredem, co umożliwiło Normanom stworzyć swoje własne państewko- Danelaw. W następnych latach Normanowie powoli powiększali jego granice. W 1013 roku panujący Swen I Widlobrody został uznany przez część ludu za władcę całej Anglii. Jego syn- Kanut I Wielki kontynuował podboje swojego ojca i w 1017 roku opanował całą wyspę, którą przyłączył do swojego wielkiego, potężnego władztwa duńskiego. Po jego śmierci sytuacja nieco się zmieniła. Panowanie Duńczyków załamało się, jednak w II połowie XI w. Wilhelm Zdobywca- książę Normandii odnosi spektakularne zwycięstwo w bitwie pod Hastings w 1066 roku i tym samym królem zostaje królem Anglii. W IX wieku wyprawy normańskie nieco zmieniły charakter. Nie były to jednorazowe wypady, Normanowie zaczęli zakładać bazy, w których spędzali zimę. Przy długich wyprawach zdarzało się, że wojownicy zabierali ze sobą w podróż rodzinę. W tym samym czasie Normanowie zaczęli opanowywać wybrzeża Irlandii, gdzie założyli królestwa w Dublinie, Corku i Limericku. Świetną karierę zrobili synowie normandzkiego rycerza Tankreda d'Hauteville. Jeden z nich- Robert Guiscard, zjednoczył większość księstw południowo- włoskich i wyparł z Włoch zarówno Arabów , jak i Bizantyjczyków. Inny, Roger od 1061 roku rozpoczął podbój Sycylii. Syn Rogera, Roger II, połączył pod swoim panowaniem posiadłości normańskie na Sycylii i w południowych Włoszech a w 1130 roku przyjął tytuł królewski. Władcy normańscy południowych Włoch rozwijali ekspansję na Grecję, próbójąc zająć Epir, podczas pierwszej krucjaty w 1098 roku założyli w Syrii księstwo ze stolicą w Antiochii. Zaś inni Normanowie udawali się na wschód, penetrując wszystkie przebyte tereny wzdłóż rzek Wołchow, Dźwiny i Dniepru, aż po Morze Czarne, gdzie okradali przybrzeżne miasta Cesarstwa Bizantyjsiego. Bogacili się nie tylko łupieniem, ale także handlem. W 843 roku Normanowie pod wodzą Rollona dotarli do Francji. Następnie płynąc Sekwaną dotarli do Paryża, skąd w późniejszych latach podejmowali następne najazdy łupieżcze w głąb Francji. Król Francji, aby temu zapobiec, zdecydował się zawrzeć pewien układ z nowymi przybyszami. W 911 roku wódz normański Rollon przejął w lenno podbitą przez siebie północno- zachodnią część Francji ( Normandię) w zamian za to wikingowie mieli stać się obrońcami Francji. Początek X wieku wiąże się z tym, że Normanowie przyjęli chrzest i z czasem ulegli szybkiej romanizacji, a to ułatwiło im utworzenie królestwa. Książe Edwadr Wyznawca, który uciekał przed Kanutem I Wielkim znalazł na dworze Normandzkim schronienie. Obiecał on, że w razie swej bezpotomnej śmierci przekaże swój tron władcom Normandii. Normanom spodobał się ten pomysł i dlatego bardzo chętnie wspierali oni jego powrót na wyspę w 1035 roku. Jednak nie wszyscy patrzyli ze spokojem na obecność Normanów na angielskim dworze. Po bezpotomnej śmierci Wyznawcy w styczniu 1066 roku miejscowi feudałowie wnieśli na tron Harolda II- najpotężniejszego wśród nich, ale zapoczątkowało to wiele walk.