Nie ulega wątpliwości, że Rada Europejska, Rada Europy i Rada Unii Europejskiej są często ze sobą mylone. Te trzy struktury wyraźnie pomiędzy sobą się różnią. Wymień pokrótce zasadnicze różnice pomiędzy nimi i omów prawotwórczy charakt

Rada Europejska, Rada Europy i Rada Unii Europejskiej są często ze sobą mylone, choć zasadniczo się różnią. W mojej pracy przedstawię różnice między nimi.
Rada Europejska (fr. Conseil europen, ang. European Council) to organ polityczny Unii Europejskiej,Rada Unii Europejskiej (fr. Conseil de l'Union europenne, ang. Council of the European Union) jest głównym organem decyzyjnym Wspólnot Europejskich natomiast Rada Europy (ang. Council of Europe, fr. Conseil de l'Europe) to międzyrządowa organizacja skupiająca prawie wszystkie państwa Europy.
Jak można już zauważyć podstawową różnicą między Radą Europejską, Radą Europy i Radą Unii Europejskiej jest to, że Rada Europy nie jest w ogóle instytucją unijną, lecz niezależną od UE organizacją międzynarodową.
Kolejną różnicą są zadania wykonywane przez dane struktury.
Rada Europejska jest ciałem mającym planować kierunki rozwoju Unii i koordynować współpracę w jej ramach. Stanowi też forum wymiany poglądów na najwyższym szczeblu politycznym; podejmowane są przez nią problemy o kluczowym znaczeniu dla Unii i jej otoczenia. Podczas spotkań Rady są m.in. opracowywane i podpisywane ostateczne teksty unijnych traktatów.
Rada UE jest uprawniona do wydawania wszystkich rodzajów aktów prawnych oraz zawierania umów międzynarodowych; bierze udział w procedurze uchwalania budżetu. Rada UE mianuje również członków innych instytucji i organów Unii.
Rada Europy to organizacja zajmująca się przede wszystkim ochroną praw człowieka, ochroną demokracji i współpracą państw członkowskich w dziedzinie kultury. Celem Rady jest "osiąganie ściślejszego związku między jej członkami, dla ochrony i popierania ideałów i zasad, które stanowią ich wspólne dziedzictwo na rzecz ich postępu gospodarczego i społecznego". Organizacja wydaje akty określane mianem konwencji – nie mają one charakteru wiążącego, pełnią rolę wytycznych i tworzą standardy prawa.
Struktury wymienione na początku mojej pracy różnią się także organami.
Rada Europejska- spotkania głów państw lub szefów rządów państw członkowskich (w przypadku Francji i Finlandii są to prezydenci, choć zwykle towarzyszą im też premierzy) oraz przewodniczącego Komisji Europejskiej. W obradach biorą też udział ministrowie spraw zagranicznych państw członkowskich, a także jeden z członków Komisji. Przewodniczącym Rady jest przedstawiciel państwa sprawującego w danym momencie przewodnictwo Unii, zmienia się, więc co pół roku.
Rada Unii Europejskiej- w zależności od rozpatrywanych spraw, składa się bądź z ministrów spraw zagranicznych każdego z państw członkowskich Unii Europejskiej (jest to wtedy tzw. Rada Ogólna), bądź z takiej samej liczby ministrów innego resortu (Rada Branżowa).
Głównymi organami Rady Europy są: Komitet Ministrów - organ zarządzający, składający się z ministrów spraw zagranicznych państw członkowskich lub ich przedstawicieli (tzw. zastępców ministrów),Zgromadzenie Parlamentarne - organ doradczy składający się z parlamentarzystów delegowanych przez parlamenty narodowe, Kongres Władz Lokalnych i Regionalnych Europy - organ doradczy, Sekretarz Generalny Rady Europy - wybierany przez Zgromadzenie Parlamentarne.
Następną różnicą między wymienianymi strukturami jest miejsce, w którym mają swoje siedziby. Siedzibą Rady Europy jest Strasburg natomiast wszystkie spotkania Rady Europejskiej odbywają się w Brukseli gdzie swą siedzibę ma również Rada Unii Europejskiej.
Dane struktury różnią się także trybem funkcjonowania.
Rada Europejska zbiera się średnio 3-4 (co najmniej 2) razy w roku, na krótkich, zwykle dwudniowych spotkaniach.
Rada Unii Europejskiej- obrady są tajne. Członkowie Rady reprezentują interesy poszczególnych państw. Przedstawiciele państw muszą uczestniczyć osobiście (wyjątkowo dopuszczalny jest pełnomocnik). Posiedzenia Rady są przygotowywane przez Komitet Stałych Przedstawicieli (COREPER) składający się z ambasadorów państw członkowskich akredytowanych przy Wspólnotach. Decyzje w mniej kontrowersyjnych sprawach są podejmowane przez COREPER i tylko formalnie zatwierdzane przez Radę. W zależności od istotności sprawy Rada podejmuje decyzje w trojaki sposób: większością zwykłą – jest to domyślny sposób podejmowania uchwał, jednak w praktyce stosuje się go tylko do spraw technicznych; większością kwalifikowaną – obecnie uchwala się tak większość decyzji merytorycznych; jednomyślnie – dawniej sposób stosowany najczęściej, po zmianach wprowadzonych przez Jednolity Akt Europejski, Traktat amsterdamski i Traktat nicejski stopniowo ograniczono jego używanie na rzecz większości kwalifikowanej; dalsze ograniczenie przewiduje projekt Konstytucji; wstrzymanie się od głosu nie stoi na przeszkodzie do jednomyślnego podjęcia uchwały.
Rada Europy przyjmuje dokumenty mające charakter traktatów międzynarodowych, zwane konwencjami, do których mogą przystępować państwa członkowskie Rady Europy, a w niektórych przypadkach także europejskie kraje nieczłonkowskie, lub nawet pozaeuropejskie kraje nieczłonkowskie. Kraje przystępujące do konwencji mogą poczynić pewne zastrzeżenia, co do wyłączenia lub ograniczenia stosowania na ich terytorium niektórych artykułów danej konwencji. W niektórych sytuacjach podpisywane są też dodatkowe protokoły do konwencji, do których mogą, ale nie muszą, przystąpić państwa, które wcześniej podpisały sama konwencję. Konwencja wchodzi w życie, jeśli zostanie podpisana i ratyfikowana przez odpowiednią liczbę państw.
Rada Europejska, Rada Unii Europejskiej oraz Rada Europy różnią się oczywiście także historią.
Rada Europejska wywodzi się z nieformalnych spotkań szefów rządów państw członkowskich Wspólnot Europejskich (tzw. "spotkania na szczycie") odbywanych nieregularnie od 1961 roku. W czasie konferencji na szczycie w Paryżu 9-10 grudnia 1974 roku zdecydowano o zinstytucjonalizowaniu tych spotkań i nazwano je Radą Europejską. Pierwsze posiedzenie Rady miało miejsce w Dublinie w marcu 1975 roku. Spotkania Rady odbywały się odtąd średnio 2-3 razy do roku: raz na pół roku w państwie sprawującym aktualnie prezydencję, zaś ewentualne dodatkowe obrady zwykle w Brukseli. Kolejnym krokiem w formalizacji spotkań na szczycie była Deklaracja Londyńska przyjęta podczas obrad Rady Europejskiej w 1977 roku. Określono wtedy m.in. liczebność delegacji towarzyszących głowom państw lub rządów, sposób wydawania oficjalnych komunikatów i przygotowywania porządku dziennego obrad. Ważne postanowienia dotyczące Rady zawierała również Uroczysta deklaracja o Unii Europejskiej uchwalona 19 czerwca 1983 r. w Stuttgarcie. Rada Europejska początkowo nie miała umocowania prawnomiędzynarodowego. Podstawę traktatową jej funkcjonowania stworzył dopiero Jednolity Akt Europejski, który wszedł w życie w 1987 roku. Traktat z Maastricht ustanawiający Unię Europejską, zmienił umocowanie Rady, która w 1993 r. stała się organem Unii, a nie Wspólnot. Z formalnego punktu widzenia Rada Europejska jest właściwie jedynym organem UE - inne główne instytucje są nadal organami Wspólnot Europejskich, z których Unia jedynie korzysta.
Rada Unii Europejskiej Dawniej była nazywana Radą Ministrów lub Radą Ministrów Unii Europejskiej. Rada UE przybrała obecną nazwę na mocy własnej decyzji w 1993 roku. Jednakże w traktatach stanowiących podstawę Unii cały czas widnieje nazwa Rada (Wspólnot Europejskich).
Rada Europy- Pierwszym znaczącym dla jej historii wydarzeniem było dobitne zasygnalizowanie potrzeby zaistnienia zintegrowanej Europy, wkrótce po zakończeniu II wojny światowej, w szeroko cytowanych słowach byłego premiera Wielkiej Brytanii Winstona Churchilla: "musimy zbudować pewnego rodzaju Stany Zjednoczone Europy" (1946). Drugim znaczącym wydarzeniem markującym drogę ku integracji było spotkanie ponad tysiąca przedstawicieli rozmaitych ruchów opowiadających się za bardziej zjednoczoną Europą. Spotkanie to odbyło się w Hadze w 1948 roku i znane jest jako "Kongres Europy". Mając na uwadze cały pakiet rezolucji przyjętych podczas Kongresu oraz uwzględniając rozwój sytuacji w ówczesnej polityce międzynarodowej, rządy państw europejskich rozpoczęły wielostronne rokowania prowadzące do określenia kształtu nowej organizacji międzynarodowej. Ostatecznie w maju 1949 roku w pałacu St. James w Londynie, statut nowej organizacji został podpisany przez przedstawicieli dziesięciu krajów zachodnioeuropejskich. Wchodząc w życie trzy miesiące później statut ten utworzył Radę Europy.
Myślę, że wymieniłam już pokrótce zasadnicze różnice pomiędzy wymienionymi w temacie pracy strukturami. Teraz omówię prawotwórczy charakter organu stanowiącego prawo pochodne (wtórne) Unii Europejskiej.
Na dorobek prawny Wspólnot Europejskich składają się prawo pierwotne, czyli traktatowe oraz prawo wtórne wydawane przez organy UE. Do prawa wtórnego należą: rozporządzenia, dyrektywy, decyzje oraz zalecenia i opinie niemające charakteru wiążącego, jak i inne akty organów Unii Europejskiej, także orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.
Sądzę, iż w mojej pracy opracowałam zagadnienia zawarte w temacie.