Człowiek

UKŁAD POKARMOWY
Człowiek jest ssakiem wszystkożernym, nie wykazującym specyficznych przystosowań do procesów trawiennych. Układ pokarmowy można podzielić na przewód pokarmowy oraz gruczoły dodatkowe. Przewód pokarmowy rozpoczyna się otworem ustnym. Pokarm przechodzi dalej do jamy ustnej i przez gardło oraz przełyk trafia do żołądka. Z niego przesuwa się przez jelito cienkie i grube. Przewód pokarmowy kończy się otworem odbytowym. Gruczoły należące do układu pokarmowego to ślinianki, trzustka oraz wątroba.
Uzębienie człowieka : mleczne
(siekacze, kieł, zęby trzonowe) (2+1+2)*2*2=20
stałe: (siekacze, kieł, przedtrzonowe, trzonowe)
Przełyk, żołądek i jelita są częściami elastycznymi, zbudowane z czterowarstwowej struktury. Światło przewodu pokarmowego wyściela błona śluzowa tworzona przez nabłonek i leżącą pod nim tkankę łączną. Liczne komórki nabłonka wydzielają śluz który ułatwia przesuwanie treści pokarmowych. W żołądku, a szczególnie w jelitach, śluzówka jest mocno pofałdowana. Śluzówka jelita cienkiego na fałdach ma ponadto liczne kosmki jelitowe. Kolejną warstwą ściany przewodu pokarmowego jest błona podśluzowa. W niej znajdują się liczne naczynia krwionośne, limfatyczne oraz nerwy. Podśluzówke otacza błona mięśniowa tworzona zwykle przez dwie warstwy mięśni gładkich. Warstwa ochronna cewy przewodu pokarmowego jest łącznotkankowa błona zewnętrzna.
Wątroba, wieloczynnościowy, największy gruczoł kręgowców, funkcjonalnie związany gł. z układem pokarmowym, odgrywający b. ważną rolę w przemianie materii. U człowieka leży w jamie brzusznej, ma masę ok. 1,5 kg, składa się z 2 dużych i 2 mniejszych płatów; otoczona jest tzw. torebką wątroby — cienka blaszka tkanki łącznej włóknistej, wnikająca w głąb miąższu gruczołowego i tworząca zrąb wątroby.
Trzustka człowieka ma kształt maczugi, przeciętną dł. 12–30 cm, leży między dwunastnicą a śledzioną; gł. składnikami wydzieliny trzustki, soku trzustkowego, są enzymy trawienne, rozkładające białka, cukry (m.in. trypsyna, lipaza, amylaza) oraz wodorowęglan sodowy, który zobojętnia kwaśną treść pokarmową żołądka, przechodzącą do dwunastnicy; rozproszone w trzustce wysepki trzustkowe (Langerhansa) stanowią gruczoł dokrewny.

Układ oddechowy

Drogi oddechowe obejmują jamę nosową, gardło, krtań, tchawicę oraz oskrzela główne, które wchodzą do parzystych płuc. Płuca otacza jama opłucna, której wilgotna powierzchnia zmniejsza tarcie miedzy płucami i klatką piersiową podczas oddychania. Płuca są pęcherzykowymi narządami o płatowe budowie: w prawym wyróżnia się trzy płaty a w lewym dwa. Do każdego z płatów dochodzi odpowiednie rozgałęzienie oskrzeli głównych- oskrzela płatowe. Każde dzieli się na coraz drobniejsze i bardziej rozgałęzione oskrzeliki. Najdrobniejsze oskrzeliki kończą się woreczkowatymi rozszerzeniami, których uwypuklenia- pęcherzyki płucne- stanowią właściwą czynna powierzchnię wymiany gazowej. Wentylacja płuc polega na rytmicznym wdechu i wydechu. Przewietrzanie płuc zapewniają ruchy ssąco-tłoczące. Wdech powodowany jest skurczem mięsni oddechowych: przepony oraz mięśni międzyżebrowych. Rozciągniecie klatki piersiowej we wszystkich kierunkach prowadzi do zwiększenia objętości płuc i wytworzenia podciśnienia zasysającego powietrze. Wdech jest aktem biernym. Zatem rozluźnienie mięśni oddechowych powoduje, że sprężysta klatka piersiowa, a wiec i płuca powraca do pierwotnych rozmiarów.

KRZEPNIĘCIE KRWI
Samo krzepniecie jest niezwykle skomplikowanym procesem, w którym biorą udział liczne czynniki chemiczne. Do najważniejszych należą białka uwalniane z uszkodzonych płytek krwi oraz białka osocza, które po kontakcie z rozerwanymi ścianami naczynia kolejno się aktywują . w ten sposób zapoczątkowany zostaje ciąg reakcji prowadzących do powstania czynnika inicjującego właściwe krzepnięcie. Modyfikuje on specjalny enzym osocza(protrombinę) który przechodzi w formę aktywną (trombinę). Ta zaś zmienia rozpuszczalne białko osocza – fibrynogen w postać nie rozpuszczalną, czyli fibrynę (włóknik). Włókienka fibryny zalepiają uszkodzone miejsce. W ich sieć wpadają m.in. płytki krwi i erytrocyty. Tworzy się swoisty czop, który przekształca się w skrzep.