Objawy chorób wirusowych człowieka

-SARS- (od ang. Severe Acute Respiratory Syndrome - Zespół ostrej ciężkiej niewydolności oddechowej) jest to rodzaj nietypowego zapalenia płuc, które po raz pierwszy pojawiło się w końcu 2002 roku w prowincji Guangdong, w południowo-wschodnich Chinach. Informacje o tej nowej chorobie pojawiły się dopiero wtedy gdy zachorowali pierwsi pacjenci w Hongkongu i Wietnamie. Pierwszy raz rozpoznał chorobę lekarz WHO, Carlo Urbani, który diagnozował 48-letniego biznesmena z nieznanym schorzeniem wyglądającym na zapalenie płuc, sam zaraził się od niego i zmarł 29
marca 2003 roku w Tajlandii. Doniesienia badaczy wskazują przynależność czynnika etiologicznego wywołującego SARS do rodziny Coronaviridae - do której należą m.in. wirusy wywołujące ok. 1/3 zachorowań na nieżyt nosa. Wynikiem ostatnich badań jest wykrycie nowego patogenu tj. wirusa hitherto. Ten nowy wirus, należący do rodziny Coronaviridae, został nazwany przez naukowców "wirusem SARS"; dotychczas nie występował on u ludzi.
Choroba rozprzestrzeniła się drogą podróży lotniczych na inne kraje świata. Do chwili obecnej śmiertelność w przypadku zachorowania na SARS jest oceniana na około 7%.

Koronawirusy swoją nazwę wzięły od białkowej aureoli w kształcie korony otaczającej pojedyncze wirusy, widocznej tylko pod mikroskopem elektronowym. Odkryto je ponad 70 lat temu, a jednak wciąż skrywają wiele tajemnic. U ludzi mikroby te są zwykle odpowiedzialne za przeziębienia przenoszone przez kaszel i kichanie. Niekiedy mogą też wywołać poważniejsze choroby dróg oddechowych. Większość z nas przeszła w dzieciństwie zakażenie jakimś koronawirusem, nawet o tym nie wiedząc. Jeżeli później nasza odporność ulegnie osłabieniu (np. po ciężkiej chorobie), wirus może zaatakować powtórnie. Zupełnie inaczej jest u zwierząt. Psy, koty czy króliki są atakowane przez niektóre gatunki koronawirusów wywołujące ciężkie zapalenia płuc, otrzewnej, jelit czy wątroby. Być może jakaś zwierzęca odmiana wirusa "przeskoczyła" na człowieka, wywołując obecną epidemię. Nagła zmiana nosiciela mogła wywołać powstanie całkiem nowego podtypu wirusa. Takiego, który - w przeciwieństwie do "oswojonych" ludzkich kuzynów - wywołuje u ludzi ciężki zespół ostrej niewydolności oddechowej. Jeżeli okaże się to prawdą, może oznaczać początek prawdziwych kłopotów. Dlaczego? Bo po pierwsze, koronawirusy bardzo trudno wykryć i wyizolować z organizmu chorego. Po drugie, nie ma obecnie leków, które mogłyby zniszczyć tego wirusa. Leczenie ogranicza się do łagodzenia objawów. Nie istnieje również szczepionka zabezpieczająca przed zakażeniem.

Jest to obraz podobny do przebiegu infekcji wirusami grypy.. Większość pacjentów wraca do zdrowia, u niektórych wywiązuje się jednak ciężkie nietypowe zapalenie płuc. Mogące spowodować śmierć chorego.

SARS możemy podejrzewać jeżeli :
• występują objawy infekcji dróg oddechowych

Gorączka Ebola

-Choroba Denga wyróżnia się postać klasyczną, postać łagodną atypową oraz gorączkę krwotoczną Denga. Człowiek zaraża się w wyniku ukąszenia przez komara. Schorzenie wywoływane jest przez wirusy, do których należy między innymi wirus Ebola.
Choroba najczęściej przebiega bezobjawowo. W postaci klasycznej objawy ujawniają się po 5-8 dniach od zakażenia. U dzieci i młodzieży schorzenie przebiega ciężej. Rozpoczyna się złym samopoczuciem, gorączką, bólami głowy, mięśni, stawów, wymiotami, biegunką oraz wysypką na skórze. Niekiedy stwierdza się powiększenie węzłów chłonnych i wątroby. Po kilku dniach następuje całkowite wyzdrowienie. W gorączce krwotocznej denga stan, chorego jest o wiele cięższy, traci świadomość, jest niespokojny, ciśnienie tętnicze spada, rozwija się wstrząs, powiększeniu ulega wątroba. Przy pierwszym zakażeniu chorobą objawy nie przebiegają aż tak ostro.
W badaniach laboratoryjnych w przebiegu choroby stwierdza się spadek poziomu płytek krwi, albumin, wzrasta poziom mocznika. Potwierdzeniem rozpoznania jest wyizolowanie wirusa z krwi chorego.
Leczenie jest objawowe. Polega na zwalczaniu objawów krwotocznych i gorączki. Bardzo intensywne postępowanie wdraża się w razie wstrząsu.

-Opryszczka- występuje w miejscach przejścia skóry w błony śluzowe. Na zarumienionym podłożu pojawiają się maj pęcherzyki o zawartości przezroczystej, wyjątkowo ropiejące.
Opryszczka pierwotna może wystąpić już w okresie niemowlęctwa lub dzieciństwa i objawia się gorączką, zmianami pęcherzykowatymi na błonach śluzowych jamy ustnej (zapalenie dziąseł, języka, ponadto na wewnętrznych powierzchniach policzków i podniebienia) oraz skórze wargi, powiększeniem węzłów chłonnych, świądem. Jeżeli opryszczka ma charakter zakażenia ogólnego wówczas jej przebieg jest ciężki i może doprowadzić nawet do zgonu dziecka lub niemowlęcia. Śmiertelne przypadki dotyczą sytuacji, gdy wirus zaatakuje mózg, wątrobę i płuca. Do zakażenia wirusowego mogą przyłączyć się bakterie. Zakażenie wirusem następuje w wyniku kontaktu bezpośredniego. Jeżeli zmiany chorobowe są na błonach śluzowych jamy ustnej i wardze wirus ulega propagacji wraz z powietrzem wydychanym, w tym także podczas mówienia. Ponadto zakazić można inne osoby za pośrednictwem przyborów toaletowych, ręczników, kosmetyków stykających się bezpośrednio ze skórą (szminka, błyszczki, szczoteczki do tuszu, puder, cienie), bielizny osobistej, naczyń i sztućców. Dzieci zarażają się od dorosłych najczęściej w wyniku kontaktu ze skórą chorego oraz podczas pocałunków. Okres wylęgania choroby trwa 4-20 dni licząc od zakażenia. Objawy opryszczki: świąd, zaczerwienienie, następnie pojawiają się drobne pęcherzyki wypełniające się płynem surowiczym i mające tendencje do zlewania się. Pęcherzyki pękają po kilku dniach. Sączący się płyn przysycha tworząc strupki. Strupki występują pojedynczo lub tworzy się jeden wielki płaski strup. W czasie pękania pęcherzyków występuje ból lub pieczenie. W okresie tworzenia pęcherzyków, a potem wysychania strupów występuje miejscowe swędzenie. Po około 2 tygodniach objawy skórne ustępują nie pozostawiając śladu lub pozostawiając przebarwienia. Zmiany opryszczkowe pojawiają się na ogół w kącikach ust, na wargach, na policzkach, w okolicach nosa, w małżowinie nosowej zewnętrznej, na dziąsłach, na podniebieniu, w gardle, w pachwinach, na wargach sromowych, w pochwie, na szyjce macicy, na mosznie, na prąciu (np. żołądź prącia, grzbiet prącia), na napletku, w okolicach odbytu, w okolicach sutków, na małżowinach usznych, na spojówkach, na rogówce. U kobiet ciężarnych opryszczka może wystąpić na brzuchu
i pośladkach. Opryszczka płciowa przenosi się w trakcie kontaktów płciowych.

Opryszczka na ustach

-Żółta Febra- Żółta febra, żółta gorączka, choroba zakaźna, kończąca się często śmiercią. Choroba przenoszona jest przez gryzonie i małpy za pośrednictwem komara. Okres inkubacji wynosi kilka dni. Skutkiem zakażenia jest ciężkie uszkodzenie narządów, a w szczególności wątroby oraz naczyń włosowatych.

- HIV - skrót od angielskiego określenia dla wirusa wywołującego brak odporności immunologicznej. Nasz organizm wyposażony jest w mechanizm obronny, który zwalcza atakujące nas infekcje oraz choroby. HIV powoli osłabia ten system, aż do jego ostatecznego zniszczenia. Wirus może przez wiele lat dokonywać uszkodzeń w systemie immunologicznym, zanim osoba zakażona zacznie chorować. Osoba żyjąca z HIV może mieć dobre samopoczucie i nie wiedzieć nawet o tym, że jest zakażona wirusem. To, że ktoś jest zakażony HIV, nie musi oznaczać, iż ma AIDS ani, że wkrótce będzie poważnie chory.

Przebieg infekcji wirusem HIV można podzielić na:
- wczesną fazę, tuż po zakażeniu
- fazę środkową, w której pojawiają się nieliczne objawy choroby
- fazę późną, objawową, w której mamy do czynienia z występowaniem rozmaitych innych infekcji o podłożu bakteryjnym, wirusowym i mikroorganicznym.

W fazie wczesnej, tuż po zakażeniu, następuje okres o zmiennej długości, w czasie którego praktycznie brak objawów z wyjątkiem utrzymującego się czasami powiększenia węzłów chłonnych. Zarażone osoby łatwo padają ofiarą infekcji wywołanych przez mikroorganizmy, które już kiedyś atakowały ich organizm, lecz zostały zwalczone przez sprawnie wtedy działający układ immunologiczny. Owe mikroorganizmy w normalnych warunkach są w całym naszym otoczeniu - na skórze, w powietrzu, w spożywanym przez nas jedzeniu.
Pojawienie się takich infekcji umożliwia dokonanie rozpoznania AIDS. Niektórym spośród zagrażających choremu infekcji można zapobiec poprzez przyjmowanie odpowiednich lekarstw. Wszystko wskazuje na to, iż na wydłużenie życia i jego jakość ma też wpływ dobry ogólny stan zdrowia fizycznego i psychicznego pacjenta z rozpoznaniem AIDS. Chorzy powinni unikać stresów i wyczerpujących wysiłków fizycznych, stosować zrównoważoną dietę bogatą we wszystkie niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania organizmu minerały i substancje, Należy natychmiast odstawić narkotyki czy inne leki stosowane poza kontrolą lekarza, oraz w regularnych odstępach czasu poddawać się okresowym badaniom kontrolnym.
Medycyna nie dysponuje jak dotychczas ani szczepionką uodparniającą przeciw AIDS, ani skuteczną metodą leczenia tej choroby. Naukowcy prowadzą prace zmierzające do otrzymania szczepionki.
Wyprodukowano już w tym celu kilka rodzajów preparatów. Jeden z nich zawiera genetycznie wytworzone białko identyczne z białkiem obecnym na powierzchni wirusa HIV.