Tamaryszek - Z.Herbert

Podmiot liryczny i jednocześnie bohatera wiersza można utożsamić z Homerem. Wskazuje na to nawiązanie do antyku, do treści "Iliady" oraz samotnej śmierci samego pisarza. Cały wiersz możemy podzielić na dwie części. W pierwszej "ja" liryczne mówi o czym pisał, opowiadał w swoich dziełach lecz przyznaje się, że zapomniał o jednej ważnej rzeczy. Bitwa, burza morska, walenie się murów tak tak go pochłonęły, że zapomniał o tragedii jednego człowieka. Skupił się na cierpieniu i walce ogółu zapominając zupełnie o cierpieniu pojedynczej jednostki. W drugiej części jest mowa o anonimowej ścierni zranionego - prawdopodobnie w walce - celownika. jest on przebity włócznią, umiera w osamotnieniu. W jego drodze do śmierci nie ma już siły i miejsca na krzyk i wołanie o pomoc. Z wyjątkiem suchej gałązki tamaryszku i jego liści nie widzi już nic, co dotychczas znał, gdzie żył. Dusza bohatera próbuje wyrwać się z ciała i "ulecieć w niebo". W czterech ostatnich wersach Herbert zastosował anaforę. W trzech pierwszych "bez" odnosi się do skrzydeł, krwi i myśli, czyli do tego wszystkiego co stracił wraz ze śmiercią. Skrzydła to nawiązanie do Nike i Ateny (bogiń które miały skrzydła, były mądre i waleczne).Nike to bogini zwycięstwa a Atena - wojny i mądrości. Słowa "bez krwi" możemy interpretować jako daremną, niepotrzebną śmierć, ofiarę bezwartościową, bo pozbawioną krwi. Tu również możemy dopatrywać się aluzji do kultury antycznej, w której to ludzie składali bogom ofiary ze zwierząt, lecz istotną rolę stanowiła tu krew. "Bez myśli" to po prostu bez świadomości, bez pamięci, która w chwili śmierci opuszcza ciało człowieka. W finale wiersza poeta zapisuje tylko urwaną frazę "bez-", w której najważniejszy staje się zam myślnik. Może on oznaczać nieobecność, brak czegoś, coś co bohater wiersza umierając stracił wraz z życiem.
Wiersz Harberta możemy zaliczyć do wierszy klasycznych ze względu na odwołania do antyku oraz budowę utworu. Pierwsza część ma zdecydowanie dłuższe wersy, podmiot liryczny wypowiada się w czasie przeszłym mówiąc o tym co kiedyś robił. Druga część jest zdecydowanie inna od pierwszej. Tutaj wersy są krótsze, często w ich skład wchodzą tylko dwa słowa. Wiersz staje się monotonny, refleksyjny. Taka budowa odzwierciedla czytelnikowi sens i cierpienie celownika umierającego anonimowo.