Antyk - pojęcia

Epos - poemat bohaterski, utwór opowiadający dzieje bohatera na tle ważnych, przełomowych wydarzeń. Przenikają się w nim świat ludzi i bogów i rozpoczyna się inwokacja.

Tragedia to utwór przeznaczony na scenę. Przedstawia konflikt wybitnej jednostki z silami wyższymi (bogami) prowadzący do nieuchronnej klęski bohatera (katastrofy). Los bohatera jest z góry przesadzony, ciąży na nim klątwą tzn. blednie oceniając sytuacje sam na siebie ściąga klęskę.

Zasada trzech jedności, czyli jedność miejsca (akcja rozgrywa się np. w jednym pałacu), jedność czasu (czas trwania akcji nie jest dłuższy niż 24 godziny), jedność akcji (sztuka przedstawia jeden wątek, nie ma wątków pobocznych, dygresji),

Zachowanie zasady dekorum, czyli zgodności treści z formą, podniosłe wydarzenia opisywane są podniosłym językiem,

Brak scen zbiorowych, na scenie występuje najwyżej trzech bohaterów,

Hymn - uroczysta i podniosła pieśń pochwalna o apostroficznym charakterze wypowiedzi, komponowana na cześć bóstwa, szczególnej osoby, wydarzenia, ojczyzny,idei.

Oda - utwór liryczny, który charakteryzuje wzniosłość tematu i stylu, sławiący ideę, wydarzenie lub czas.

Pieśń to utwór o regularnej budowie, podzielony na strofy. Jej tematyka może być różnorodna: religijna, biesiadna, miłosna, filozoficzna.

Sielanka utwór epicko-liryczny, zawierający elementy dramatyczne, przedstawiały one szczęśliwe zecie pasterzy, rolników lub rybaków na lonie bujnej wiosennej przyrody.

Epigramat – krotki wiersz przeznaczony do umieszczenia na posagu lub grobowcu.

Anakreontyk – pogodna pieśń biesiadna, nazwa pochodzi od najweselszego poety greckiego Anakreonta.

Tren był poświęcany zmarłej osobie i wyrażał żal oraz smutek z powodu jej odejścia, a także przedstawiał jej cnoty i zasługi. Tren ma charakter żałobny.

Poezja tyrtejska to rodzaj poezji patriotycznej, nawołującej do walki

Mit - przedstawia i organizuje wierzenia danej społeczności. Mity:
- poznawcze - tłumaczą zjawiska przyrody,
- światopoglądowe - tłumaczą sens życia, śmierć,
- sakralne - opis wierzeń religijnych,
- kosmogeniczne - o powstaniu świata,
- teogoniczne - powstanie bogów,
- genealogiczne - powstanie rodów,
- antropogeniczne - powstanie człowieka.

Sofisci – nauka o przekonywaniu innych, nie ma prawd absolutnych, wszystko mona udowodnić za pomocą sztuki wymowy.
Platonicy – dyskusje o idealnej naturze bytu a także o sztuce życia, mądrość źródłem piękna i dobra.
Arystotelicy – dyskusje o zasadach świata o sposobie logicznego myślenia i mówienia o sztuce i literaturze.
Stoicy – w szczęściu i w nieszczęściu trzeba zachować spokój.
Epikurejczycy – zyc aby stale odczuwać przyjemność.
Cynicy – życie zgodne z natura, pogarda dla dóbr materialnych, drwina z autorytetów.
Sceptycy – nauka sztuki wątpienia, prawda jest niedostępna dla człowieka.

Filozofia – główne działy filozofii:
Stetyka – nauka o przeżyciach związanych z pięknem i o nim samym.
Etyka – nauka o ludzkich obyczajach, o dobru z złu.
Logika – nauka o sposobach poprawnego myślenia.
Metafizyka – nauka o pierwszych zasadach, podstawach bytu.
Psychologia – nauka o duszy.

Klasycyzm – postawa zakładająca ze poezja powinna cechować się ładem, harmonia i spokojem a rola poety jest przedstawienie świata uporządkowanego.

Topos – powtarzający się motyw, do najstarszych toposów należy motyw wędrówki.

Patos – podniosły styl mówienia i pisania lub nastrój powagi oraz wzniosłości.

Sacrum - (łac.) sfera świętości, przeciwieństwo profanum - sfery świeckiej. Wokół niej koncentrują się wierzenia i praktyki religijne.
Profanum - (łac.) sfera świeckości, przeciwieństwo sacrum - sfery świętej. W sferze tej odbywają się wszystkie codzienne wydarzenia z życia człowieka.
Mitologia - zbiór mitów i podań o bogach i bohaterach. funkcjonujący w danej religii lub społeczności.