Układ sercowo naczyniowy

Leki stosowane w niewydolności krążenia

Niewydolność krążenia to zespół, w którym zaburzenie czynności serca nie pozwala na zapewnienie pojemności minutowej wystarczającej do należytej perfuzji tkanek, w których trwają procesy metaboliczne.
Czestość występowania zwiększa się z wiekiem, choroba ma przebieg postępujący a rokowanie jest niepomyślne. Przebieg niewydolności krążenia jest powolny, postępujący i w celu określenia stopnia zaawansowania choroby stosuje się najczęściej 4 - stopniowy system klasyfikacji Nowojorskiego Stowarzyszenia Krdiologicznego - NYHA. Opartą na tolerancji wysiłku chorego.
W trakcie postępu choroby narastaja procesy kompensacyjne, które z biegiem czasu są niewystarczające i na zasadzie błędnego koła zwanego niekiedy "kołem śmierci" powodują pogorszenie stanu ogólnego.

Obciążenie wstępne - jest to siła, z jaką krew rozciąga ściany komory tuż przed ich skurczem.

Obciążenie następcze - to siła, z jaką ściana komory zostaje rozciągnięta przez ciśnienie wewnątrzkomorowe w momencie otwarcia zastawek półkciężycowatych aorty.

Czynność lewej komory ulega upośledzeniu, zmniejsza się wyrzut serca, wzrasta obciążenie wstępne i następcze, wzrasta aktywność układu adrenergicznego oraz układu lemina - angiotensyna - aldosteron, co prowadzi do zatrzymania Na i H2O w organizmie oraz skurczu naczyń. Ten stan z kolei powoduje wzrost oporów obwodowych i dalsze upośledzenie czynności serca.

Leczenie niewydolności serca zależy od przyczyny i ogólnego stanu chorego. Jeśli przyczyną niewydolności krążenia jest wada zastawkowa lub choroba wieńcowa a chory kwalifikuje się do zabiegu, stosuje się zabieg operacyjny i takie postępowanie jest leczeniem przyczynowym. Najczęściej jednak prowadzi się leczenie farmakologiczne.
Prawidłowy mięsień sercowy w stanie spoczynku jest bardzo poddatny na rozciąganie. Znaczny przyrost objętości przy rozkurczowym wypełnianiu komory daje bardzo niewielki wzrost ciśnienia.
Na podatność rozkurczową mięśnia sercowego wpływają dwa czynniki:
- przemodelowanie - remodeling;
- rozplem tkanki łącznej;

W prawidłowym sercu nitki aktyny ślizgają się po nitkach miozyny wobec czego sarkomer bez oporu daje się rozciągnąć. W trakcie przemodelowania sarkomery stawiają znaczny opór przy rozciaganiu, co stanowi jeden z elementów zmniejszonej podatności rozkurczowej mięśnia sercowego. Zjawisku remodelingu towarzyszy rozplem tkanki łącznej a ta z kolei jest przerostem mięśnia sercowego. Przerosła tkanka łączna stawia również opór przy rozciąganiu. Wszystkie te elementy decydują o tym, że podczas napłytu krwi po otwarciu zastawek z przedsionka do komory ciśnienie w komorze nieprawidłowo narasta. Ta niedowaga rozkurczowa szczególnie wcześnie pojawia się u osób z nadciśnieniem tętniczym. Podstawowymi lekami stosowanymi w leczeniu niewydolności krążenia są:

- leki moczopędne;
- inhibitory konwertazy angiotensynowej ACEI;
- glikozydy nasercowe;
- azotany;
- leki B(beta) - adrenolityczne;