Przypowieść o talentach - esej

Aż chciałoby się powiedzieć: talent rzeczą ludzką! Fakt.

Każdy ma jakiś talent, coś w czym jest naprawdę dobry, mocny. I Ty i ja. Nawet ten, po którym nikt nie spodziewałby się, że może chociaż coś dobrze zrobić. A może. A nawet lepiej niż inni.

Każdy dostał jakiś dar od Boga. Dar, który ma pomnażać i rozwijać. Broń Cię Boże marnotrawić! Trzeba go wykorzystywać, starać się, dawać z siebie wszystko, choćby dlatego, by odpłacić Bogu to, co dla nas zrobił, za to, czym nas obdarował! To tak jak na przykład z jakimś bardzo fajnym prezentem; mieć go, ale nie używać odstawić w kąt i nie dziękować za niego. Może wcale nie doceniać? Albo z drugiej strony: to tak jak z zapakowanym prezentem; mieć go ale nie rozpakowywać, nie odkrywać, nie poznawać... Może to z obawy na jakiekolwiek zobowiązania?

Tak czy inaczej jest to dość niepoważne zachowanie. Niestosowne wobec Boga, ale także wobec siebie i innych.

Niezależnie od tego w co się wierzy, czy to właśnie w Boga, czy w przeznaczenie, los spisany z góry, lub inną „siłę wyższą” działanie powinno być takie samo. Nawet, a raczej ponadto, trzeba robić to dla siebie.

„Zamiast czekać na nowe lepsze życie, zrób coś, aby je zmienić!” jak powiedział Meredith Rowe. Poznawać siebie, swoje mocne strony, nie bać się zmian, wyzwań czy nowych odkryć, doświadczeń. Tak jak na przykład w książce Moniki Szwaji już dojrzała kobieta, Agata. W sumie przypadkiem odkryła swoją zdolność i to jeszcze taką, którą spodziewałaby się mieć chyba jako ostatnią z możliwych.

A mianowicie: miała doskonałe zdolności pedagogiczne jak i psychologiczne i to nie dlatego, że studiowała ten kierunek i się go wyuczyła - nigdy w życiu realnie nie pomyślała o zawodzie nauczyciela i dopiero sytuacja zmusiła ją do podjęcia takiej decyzji- a po prostu miała je w sobie. Podjęła jakieś wyzwanie, stawiła mu czoło i przy tym je odkryła.

Więc bez wahania powinniśmy wyznaczać sobie cele i marzenia, nadawać sens swojemu życiu.

„Krocz odważnie i rób wszystko, jak się należy,
Niech każda rzecz do dumy dostarcza Ci powodu.
Nie wyglądaj zbyt daleko przed siebie,
Rób po prostu następny krok do przodu!”

Dzięki temu, nasze życie będzie barwniejsze, ciekawsze i łatwiejsze.

Użalając się nad sobą i mówiąc „Och! Ja nie mam żadnego talentu, jestem do niczego” nic nie zmienimy i nie zdziałamy. Trzeba dać tym naszym zdolnością szansę. Szansę by się ujawniły, by się mogły wykazać. Więc jeżeli nad czymś ubolewamy, coś nam się nie podoba, nie narzekajmy, tylko wprowadzajmy zmiany w swoje życie, działajmy, ulepszajmy je, ulepszajmy siebie. Modyfikujmy nasze zachowania cechy, dzięki talentom pomnażajmy zalety i starajmy się usuwać wady.

To wszystko da się zrobić, bo jak powiedział kiedyś Michał Anioł: „Wewnątrz każdego bloku marmuru znajduje się doskonała rzeźba; moim zadaniem jest usunąć to, co nią nie jest”. A wszystko po to, by być w pełni zadowolonym ze swego istnienia, żeby na pytanie co dałem/dałam światu odpowiedzieć satysfakcjonująco...