Zjazd w Gnieźnie

Zjazd w Gnieźnie, spotkanie cesarza Ottona III oraz towarzyszących mu dostojników z Bolesławem I Chrobrym w 1000 r. w Gnieźnie, przy okazji pielgrzymka cesarza do grobu świętego Wojciecha.

Na zjeździe ogłoszono utworzenie samodzielnej pol. metropolii kościelnej w Gnieźnie, której podlegały nowo założone biskupstwa w Krakowie, Wrocławiu i Kołobrzegu. Cesarz zrzekł się na rzecz Bolesława Chrobrego inwesytery.

Bolesław Chrobry został zwolniony z obowiązku płacenia trybutu cesarzowi i wg relacji Galla Anonima, ,,cesarz mianował ho bratem i współpracownikiem cesarstwa i sprzymierzeńcem narodu rzymskiego”.

Podczas zjazdu Ottona III włożył na głowę Bolesława Chrobrego koronę, co uważa się bądź za akt czysto honorowy, bądź za nadanie godności patrycjusza rzymskiego lub króla. Ofiarował mu też kopie włóczni świętego Maurycego, co miało symbolizować uznanie suwerenności Bolesława Chrobrego.

Wojciech, święty, urodził się ok. 956 r. a, zmarł w 997 r. z rodu Sławnikowiców biskup praski kształcił się w Magdeburgu, w 983 r. został mianowany przez cesarza Ottona II biskupem praskim. Wkrótce został zmuszony do opuszczenia Pragi wskutek zbyt radykalnych starań o wprowadzenie Chrześcijańskiej moralności do przesyconego pogańskim obyczajami środowiska możnych. Przebywali we Włoszech, głównie w Rzymie; interwencja władz kościelnych skłoniła go do powrotu do Pragi.

Masakra dokonana 995 r. na rodzinie W. nie pozwoliła mu podporządkować się temu nakazowi. Za sprawą Bolesława I Chrobrego W. podjął się misji chrześcijańskiej w Prusach, podczas której poniósł śmierć. Bolesław Chrobry wykupił jego ciało i pochował je w Gnieźnie. W 998 ogłoszono go świętym, stał się pierwszym patronem Polski W. uchodzi też za założyciela najstarszych klasztorów w Polsce.