Życie i twórczość H. Memlinga.

Hans Memling malarz niderlandzki pochodzenia niemieckiego, urodzony ok. 1433 w Seligenstadt. W roku 1465 zamieszkał w Brugii a już w 1467 stał się członkiem gildii św. Łukasza.
W latach siedemdziesiątych poślubił Annę de Valkenaere (zmarła w 1487), z którą to miał trzech synów: Jean’a, Corneliusa i Nicholasa.
Należał do najbogatszych mieszkańców miasta; był właścicielem trzech domów, zatrudniał też wielu uczniów i pomocników a także figurował na liście 247 najwyżej opodatkowanych mieszkańców miasta.
Miał też swoich patronów, związanych zazwyczaj z domami religijnymi np. Szpital Św. Jana w Brugii, bogatych przedsiębiorców z Brugii jak również zagranicznych przedstawicieli florenckich Medyceuszy oraz Hanzy. Dla Tommaso Portinari, przedstawiciela Medyceuszy i jego żony Memling namalował portrety.
W pierwszym przypisywanym mu ważnym dziele, ołtarzu Sądu Ostatecznego, ok. 1472 (Muzeum Narodowe, Gdańsk), obok wyraźnie widocznych wpływy Rogiera van der Weydena i podobieństw do ołtarza w Beaune pojawia się także jego własny styl. W porównaniu z van der Weydenem Memling jest większym lirykiem, stosuje bardziej miękki rysunek form i przejścia walorowe. Charakterystyka indywidualnych cech poszczególnych zbawionych postaci pozwala rozpoznać jego zdolności jako portrecisty.
Hans Memling w swoim tryptyku pt. "Sąd Ostateczny" w środkowej części umieścił postać tronującego na tęczy Chrystusa ukazanego na złotym tle. Towarzyszą mu Maria Panna, św. Jan Chrzciciel i apostołowie. W górnych narożnikach anioły niosące
symbole pasyjne, między niebem a ziemią postacie aniołów obwieszczające dzień Sądu Ostatecznego. U dołu rozległa łąka z rozświetloną linią horyzontu, na której usytuowany centralnie Archanioł Michał waży dusze powstających z grobów.
Po prawej stronie diabły spychają tłum grzeszników ku otchłani piekielnej, ukazanej na prawym skrzydle ołtarza. Przeciwną stronę ołtarza zajmuje grupa sprawiedliwych
spokojnie oczekująca na wejście do Królestwa Niebieskiego. Na lewym skrzydle, u stóp kryształowych schodów wiodących do bram raju, wita ich św. Piotr.
Ludzie bali się śmierci i ten obraz miał wzbudzić refleksje na temat własnego życia. obraz wyraża średniowieczne zafascynowanie motywem śmierci i Sądu Ostatecznego, ma za zadanie przypominać odbiorcy (człowiekowi wierzącemu) o Sądzie, który go czeka po śmierci. jest wyrazem światopoglądu ówczesnych ludzi: memento Mori, równość wszystkich wobec śmierci, odpowiedzialność za swe czyny bez względu na pochodzenie. Ukazuje jak dobro i zło staczają walkę o dusze człowieka.