Charakterystyka postawy romantycznego buntownika uwzględniając wyrażenie "bunt jednostki" oraz "bunt pokolenia".

Bunt jest istotnym elementem w świecie ludzi. Człowiek sprzeciwia się pewnym normom, zasadom, gdyż te nie zawsze są odpowiednie dla niego. Każdy z nas ma powody do protestu i niezadowolenia. Bunt to również okres dorastania. Dzieci dotychczas grzeczne, żyjące pod skrzydłami rodziców, sprzeciwiają się im. Chcą poznać świat takim, jaki jest razem z jego wadami i zaletami. Czasem sprzeciwiamy się też samym sobie, czujemy jakby w nas były dwie różne osoby.
Wzorcowego buntownika, wyobrażamy sobie najczęściej jako człowieka raczej młodego, bo młodość kojarzy się z pragnieniem zmian; starość to konserwatyzm, zmęczenie i rezygnacja. Jest on idealistą - chce zmieniać świat, wierzy w to, że jest w stanie to zrobić, ponieważ walczy w słusznej sprawie. Posiada też silną, niezłomną psychikę i nikt nie zmusi go do zmiany zamiarów. Sam też ich nie zmieni, chyba, że dostrzeże jakąś rysę, plamę na swojej idei. Liczne przeciwności umocnią go jeszcze bardziej w przekonaniu o swojej słuszności. Nie możemy natomiast powiedzieć, że cechuje go stabilność czy rozwaga. Kojarzy się raczej z wewnętrznym niepokojem, czymś, co cały czas zmusza go do działania, nie daje spocząć.
Buntownik romantyczny to samotnik, indywidualista. Kieruje się hasłem „Buntuję się, więc jestem”. Samo to, że sprzeciwia się temu, co przyjęte przez ogół sprawia, że jest inny, wyróżnia się z tłumu, ma swój indywidualny pogląd i choć może znajdą się tacy, którzy staną po jego stronie, to jednak nie będzie on do końca zrozumiany.
Przykładem buntu jednostki jest Faust główny bohater dramatu Johana Wolfganga Goethego. Był to człowiek wszechstronnie wykształcony posiadający dużą wiedzę książkową. Mimo tej wiedzy Faust nie osiągnął swojego celu gdyż ta wiedza nie odpowiedziała mu na kluczowe pytanie na temat sensu życia. Patrząc na swoje życie Faust był niezadowolony gdyż nie zdobył żadnego sukcesu materialnego, czuł się samotny, wyizolowany, swoją pracownie określał jako "norę", a samego siebie jako "niepotrzebnego grata". Faust marzył o życiu wraz z naturą, chciał przekroczyć granice, których zarazem nie potrafił przekroczyć. Dlatego gotów był narazić się na potępienie zawierając pakt z Mefistofelesem, zaprzedając mu swoją duszę. Postępowanie Fausta jest wyrazem buntu przeciwko niesprawiedliwemu i okrutnemu wobec niego światu, i nieufności wobec Boga, który uniemożliwił mu bycie szczęśliwym.
Następnym przykładem buntownika jest nieszczęśliwy w miłości Gustaw z IV części „Dziadów” A. Mickiewicza. Zraniony kochanek buntuje się przeciw takim wzorcom literackim jak na przykład „Cierpienie młodego Wertera”. Oskarża on panujące stosunki społeczne, gdzie majątek jest gwarancją osiągnięcia szczęścia. Jego bunt także przez chwilę skierowany jest do jego przyjaciół, którzy w ukochanej Gustawa nie widzą anioła, tylko „At sobie kobietę”, także przeciw swojej kochance, którą w momencie rozpaczy nazywa „wietrzną istotą”.
Zdarza się również, że do jednego protestu dołączają inni. Popierają go i wspierają. W ten sposób tworzy się nowy ład i porządek jako wyraz buntu pokolenia. Tak tez było w przypadku A. Mickiewicza. Swój bunt przeciw staremu światu zawarł w „Odzie do młodości”. ...Gwałt niech się gwałtem odcisk... Poeta chciał stworzyć coś nowego, pięknego. Bez brzydoty i ciemnoty, którą zarzucał ludziom starym. Do wszelkich zmian nawoływał ludzi młodych i uczuciowych ...Tam sięgaj, gdzie wzrok nie sięga/Łam, czego rozum nie łamie...
Dlaczego autor sprzeciwił się starym normom? Bo nie mógł patrzeć na klęskę kraju, bo nie mógł patrzeć na szary zwykły świat. Bez miłości, uczuci, przyjaźni. Dla wszystkich ludzi chciał czegoś więcej, czegoś dużo lepszego. Uważał, że poprzez stawienie czoła ciemnocie i egoizmowi, razem z młodymi ludźmi może zdziałać dużo. Może zdziałać wszystko. Wspólnymi działaniami połączonymi z wiarą w zwycięstwo, entuzjazmem może /bryłę świata pchnąć nowymi torami.
Ludzie młodzi od zawsze buntowali się starszemu pokoleniu. Umieli bardziej dostrzec to, czego starsi nie dostrzegali. Romantyzm był epoką młodości nie tylko, dlatego, że jego twórcy mieli niewiele lat. To właśnie wtedy się narodził-trwający w różnych formach do dziś- nowoczesny kult młodego człowieka. Moim zdaniem zawsze bunt będzie towarzyszył wszystkim gdyż „Bunt nie przemija, bunt się ustatecznia” (St. Grochowiak), lub umiera wraz z „właścicielem”.