Za buntowników uznawał car i inni zaborcy polskich powstańców i opozycjonistów, ukazanych w licznych utworach romantyków, pozytywistów, twórców młodopolskich. Losy tych buntowników poznajemy między innymi w III części Dziadów Mickiewicza (młodzież wileńska zbuntowana przeciw carskiemu terrorowi), Kordianie Słowackiego (zamach na cara), Nocy listopadowej i Warszawiance Wyspiańskiego (powstanie listopadowe), w Nad Niemnem i Glorii victis Elizy Orzeszkowej, Echach leśnych czy Wiernej rzece Stefana Żeromskiego. Generał Sowiński symbolizuje postawę honorowego buntownika, który walczy do końca, nie poddaje się wrogom (Juliusz Słowacki, Sowiński w okopach Woli). Emilia Plater ukazana w Śmierci Pułkownika Adama Mickiewicza buntuje się podwójnie: przeciw zaborcy i przeciwko tradycyjnej roli kobiety (walczy w męskim przebraniu o wolność ojczyzny). Buntownikami są też uczestnicy powstania warszawskiego i konspiratorzy ukazani w Kolumbach Roczniku 20 Romana Bratnego, wierszach Baczyńskiego, Świrszczyńskiej, w powstańczych pieśniach, w Popiele i diamencie Andrzejewskiego, a także chłopcy z podziemia, z partyzantki (Kamienie na szaniec, Kolumbowie. Rocznik 20). Bunt przeciw hitlerowcom u niektórych przeradza się w sprzeciw wobec komunistycznej władzy (Popiół i diament, filmy Pierścionek z orłem w koronie czy Pułkownik Kwiatkowski).
Zobacz też
powstanie
Podobne teksty:
Materiał opracowany przez eksperta
Czas czytania: 1 minuta