Postawy Polaków wobec ludności Żydowskiej w okresie II Wojny Światowej

Temat tej pracy jest dość trudny do skomentowania ponieważ nas osób młodych, kilkunastoletnich, w tamtych czasach nie było, więc nie możemy mówić o tym na własnych przykładach lub na odstawie naszych obserwacji. Jedynym źródłem naszych informacji mogą być wszelkiego rodzaju media lub źródła historyczne.
Postawy naszych rodaków były bardzo zróżnicowane, to wszystko zależało od tego jaki ktoś miał charakter, jaki styl życia prowadził oraz jakie miał nastawienie do społeczności Żydowskiej. Większa część polaków starała się pomagać Żydom. Ludzie jeżeli tylko mogli i chcieli oczywiście to pomagali w najróżniejszy sposób, dawali rodzinom lub pojedynczym ludziom schronienie, lub jakiś kawałeczek miejsca wolnego gdzie mogli zamieszkać chwilowo lub na dłuższy czas. Najczęściej byli oni ukrywani we wszelkiego rodzajach piwnicach, stodołach, oborach i różnego typu budynkach gospodarczych.. Oczywiście taka pomoc była zabroniona przez władze Niemieckie i surowo karano osoby które pomagały Żydom. Karą było rozstrzelanie całej rodziny, bez względu na ilość tych osób oraz na ich wiek, która pomagała w ukrywaniu się. Nie potrzebne jest również stwierdzenie ze rodzina ukrywająca się również była zgładzana. Ponieważ ta pomoc była dość znacząca i częsta to znalazły się w naszym narodzie czarne owce które zechciały się wzbogacić na krzywdzie drugiego człowieka. Byli to donosiciele i konfidenci którzy donosili, która rodzina pomaga jakiemuś człowiekowi wyznania żydowskiego, do Niemców i dostawali za to wynagrodzenie natomiast Niemcy wiedzieli już co mają zrobić z taką rodzina. Polska pomoc opierała się nie tylko na indywidualnych obywatelach ale również w tę akcje włączyło się wiele klasztorów mimo milczącej postawy najwyższej hierarchii Kościoła katolickiego. Również władze Polskiego Państwa Podziemnego włączyły się w pomoc ludności Żydowskiej poprzez utworzenie rady Pomocy Żydom o kryptonimie Żygota. Zadaniem tej instytucji było udzielanie pomocy finansowej, dostarczania żywności, i opieki medycznej, znajdowania miejsca ukrycia, wyrabiania dokumentów. Jednak tak pozytywnych postaw było dość dużo ale jednak przeważała postawa obojętna. Cześć społeczeństwa polskiego ”żerowała” na nieszczęściu Żydów. Wiedzieli oni że mają przewagę nad bogatą społecznością Żydowską, gdyż mogli w każdej chwili donieść na nich do władz niemieckich że ten dom jest zamieszkiwany przez jakąś rodzinę Żydowską. Ponieważ Polacy byli biedni wiec wykorzystywali tą dogodną sytuację i szantażowali Żydów, że jak nie oddadzą im swoich majątków to wtedy oni doniosą na nich. Żydzi bojąc się oddawali im swoje drogocenne przedmioty, a ci znowu widząc że im się udało szli do innej rodziny i czynili to samo. Niechlubną kartą zapisała się działalność oddziałów partyzanckich faszystowskiej frakcji Narodowych Sił Zbrojnych, które organizowały obławy na ukrywających się się w lasach Żydów. Dochodziło również do sporadycznych konfliktów z innymi oddziałami polskiego podziemia, które atakowały Żydów pod pretekstem likwidowania band żydowsko-komunistycznych bądź też z powodu zwykłych problemów aprowizacyjnych, aby przetrwać, musiały zdobywać żywność, co siłą rzeczy prowadzało do konfliktów z chłopami oraz innymi partyzantami.
Sumując wszystko nie da się powiedzieć, opowiedzieć za jedna ze stron, pomagali czy nie pomagali ludności Żydowskiej. Jedni pomagali inni chcieli za wszelką cenę pozbyć się tego narodu z naszej Ojczyzny. Jednak więcej było tych pomagających niż zabijających i korzystających na krzywdzie innych (czyli Żydów). Żydzi otrzymali od nas więcej dobra niż zła.