Na podstawie podanych fragmentów „Nie-Boskiej Komedii” oraz innych scen utworu scharakteryzuj Pankracego jako bohatera tragicznego

Romantyczny bohater tragiczny jest ściśle związany z filozofią tej epoki. Romantycy postrzegali tragizm jako wewnętrzne rozdarcie bohatera. Tragiczne kolizje między jednostką a zbiorowością, postępem a tradycją, zmuszają bohatera do ciągłego dokonywanie wyborów, które w konsekwencji i tak prowadzą do klęski. Bohater ten poświęca się też całkowicie wybranej idei i jest gotowy w każdej chwili oddać za nią życie.
Pankracy jest przywódcą rewolucjonistów, którzy wystąpili przeciwko arystokracji. Rewoltę tą tworzy najbardziej uboga warstwa społeczna, ludzie pozbawieni pracy, wyniszczeni fizycznie rzemieślnicy, lokaje, służba. Pragną odwetu za doznane krzywdy i upokorzenia. Pałają oni nienawiścią do arystokracji i kieruje nimi chęć zemsty.
Pankracy jest człowiekiem opanowanym, logicznym i chłodnym. Jest genialnym mówcą: ”Głos jego przeciągły, ostry, wyraźny – każde słowo rozeznasz, zrozumiesz” i to pomaga mu w zdobyciu władzy i szacunku: „…a kiedy ramię wzniesie (…) schylają głowy, zda się, że wnet uklękną przed tym błogosławieństwem wielkiego rozumu”.
Pankracy jest przywódcą, a to świadczy o tym, iż musi on podejmować wiele trudnych decyzji, wybierając z pośród wielu możliwości. Dąży on do obalenia arystokracji i stworzenia idealnego świata pełnego ładu, porządku i równości, jakim jest demokracja. Jest on okłamywany przez swych poddanych i żyje w nadziei, że jedyne dążenia rewolucjonistów są identyczne jak jego. Lecz nie mają oni takich samych dążeń. Żydzi, określani w dramacie mianem Przechrztów, mają na celu obalenie chrześcijaństwa, zaś generał Bianchetti pragnie powstania nowej arystokracji, w której on na pewno zajmowałby wysokie stanowisko. Oprócz tego już po krótkim czasie spostrzega fakt, iż większość ludzi, którymi włada, to uboga, nieinteligentna, niewykształcona i zaślepiona chęcią zemsty biedota. Pankracy zastanawia się nad tym, czy Ci ludzie rozumieją go i wiedzą, za co walczą: „Pięćdziesięciu hulało tu przed chwilą (...) czy choć jeden zrozumiał myśli moje?”, czy może bezmyślnie idą kraść i mordować nie znając zamierzeń swojego przywódcy. Zastanawia się nad słusznością swoich celów.
Pankracy polemizując z hrabią Henrykiem potępia arystokrację, nienawidzi jej, lecz ma na celu oszczędzenie hrabiego Henryka. Wytyka arystokracji brak przygotowania do walki i obrony ani swojej, a tym bardziej ojczyzny. Zarzuca jej przekupstwo oraz brak jakichkolwiek moralnych zachowań wobec niżej urodzonych. W tenże sposób umacnia się w wierze o słuszność swoich celów. Jednak podczas tej rozmowy zauważa, że aby wypełnić swe idee musi zabijać, mordować i kraść.
Pankracy jednak nie dopełnił swojego zadania ostatecznie, gdyż po wygranej walce, w okopach zamku Świętej Trójcy, kona. Zrozumiał, że jego dzieło, dzieło zniszczenia, niezależnie od celów, jakimi by się kierowało, nie jest odkupione. Pankracy zostaje porażony wizją Chrystusa przedstawionego jako Mściciela. Słowa: „Galilejczyku zwyciężyłeś” wypowiada tuż przed śmiercią. Oznaczają one to, iż Panracy zrozumiał, że nawet tak szlachetne cele jak powstanie, które ma na celu zapoczątkowanie demokracji nie może być bezkarnie zdobyte ludzką krwią. Pankracy zrozumiał, że nic na Ziemi nie dzieje się bez wiedzy i opieki boskiej.
Podsumowując widać, iż Pankracy jest bohaterem romantycznym. Zmaga on się z własnymi myślami i sumieniem. Dążąc do zrealizowania swoich celów Pankracy ponosi częściową klęskę i umiera nie wypełniając w pełni swojej misji.