Omów motyw wędrówki i jego funkcje w wybranych utworach różnych epok

Motyw wędrówkipochodzi już z antyku oraz biblii, przejawia się on przez utwory różnych epok, przybierajac różne znaczenia. Taka wędrówka moze symbolizować: podróż fizyczną czyli odwiedzanie nowych miejsc, podróż przez życie, z którym się wiąże zdobywanie doświadczeń, czasem wędrówka staję się pokuta, pielgrzymką w celu oczyszczenia grzechów, a także może być wygnaniem i tułaczką.
Człowiek idąc przez drogę musi pokanać samego siebie, również poszukuje własnego,, ja' czy też jest próbą ucieczki od otaczającej go rzezczewistości. Tak więc, jak widać wędrówka ma wiele znaczeń. w celu bliższego poznania jak ważnym i nieodłacznym człowiekowi motywe jest wędrówka, cofnijmy się w czasie i zajrzyjmy na chwilę do epoki, od której się wszystko zaczęło.
Pierwszą wielką wyprawę odnajdujemy w starotestamentalnej Księdze Wyjścia(exodus). Gdzie prowadzony przez mojżesza naród wybrany kroczył40 lat przez pustynię. jak wiadomo pustynia jest miejscem, które kojarzy się nam z puszcza z czymś niesprzujającym oraz trudnym do przebycia. Takie doświadczenie było czymś wyjątkowo trudnym dla Izraelitów, gdyż obok tródów, które czychały na nich podczas wędrówki istniał jeszcze aspekt Boga, i jego zamiar wystawienia pielgrzymów na próbę. Była ta próba zaufania, wiary a także podróżą w pewnym sensie oczyszczajacą , gdyż tułaczka prez te lata miała być pokutą za grzechy.I tak w kolejnej epoce jaką jest antyk mamy do czynienienia z ludxmi o różnych zupełnie celach.
Tak więc, chcę przedstawić postać Odysa, głownego bohatera ,, Odyseji'. Epos ten został napisany przez Homera i opowiada on o powrocie, króla Itaki do domu z wojny. Jego powrót z czasem przerodził się w dramatyczną walkę bohatera z przyrodą, losem i bogami. 10 lat tułaczki Odyseusza wiaże się z przeżyciem różnych przygód, a także często niemiłych doświadczeń. Podczas jego podróży musi stawiać czoło licznym zdarzeniom lecz wkońcu cel zostaje osiągnięty i wraca do domu.
Można zatem powiedzieć, iż bohater ten stał się arechetypem podróżnika tułacza, który nie zważając na przeciwności losu konsekwentnie zmierza w obranym przez siebie kierunku i nie poddaje się.
Otóż jak widzimy podróż jest metaforą losów człowieka, ale znamy przypadki w literaturze, kiedy dotyczy całego narodu. Dlatego też, nie można zostac obojetnym i pomnąc losy naszych rodaków w epoce romantyzmu.
Okres te w literaturze polskiej często nawiązyuje do wspomnianego już motywu pielgrzyma, tułacza czy emigranta. Z lekcji historii wiemy, iż w tym właśnie czasie Polska zniknęłą z map europy, ponieważ znajdowała się pod zaborami. Toteż po klęsce powstania listopadowego wielu polaków musiało szukać schronienia poza granicami kraju, gdzie wielu z nich odbywało swoje zesłanie z dala od domu i ojczyzny.Nasi rodacy oczuwali nostalgię, ich życie przypominało życie pielgrzyma, który w swojej wędrówce znosi wszelkie trudy czując się przy tym samotnym i wyobcowanym.
Taką postać człowieka do naszej literatury wprowadził Adam Miskiewicz w ,,sonetach krymskich'. w tych utworach znalazły się osobiste przeżyciapoety, stanowiące tym samym swoisty zapis przymusowej podróży do Rosji. Zatem możemy się domysleć, iż będziemy mieli do czynienia z osobistymi nastrojami i odczuciami poety. Bo jak dobrze wiemy adam Mickiewicz sam zaliczał się do grona pielgrzymów. Tak więc, ,,sonety krymskie' są swoistą zapiska mysli po kraju lat dziecinnych powoli odchodzącego w przeszłość. zarazem miał on świadomość, że nie może wrócić do domu rodzinnego. Dlatego tez, jego życie stało się wieczna tułaczką. Taka świadomość i tęsknota została uwidoczniona w utworze,, Pan Tadeusz' już na pierwszej stronie poznającinwokację powracamy z poetą myslami do domu. ten utwór w pewnym sensie przybliżył jemu oraz innym emigrantomświat do którego już nie wrócą.
Miackiewicz ,przymierza drogę myslami z Paryża do Litwy zarówno dla niego jak i innych do krainy szczęścia. Równierz w postaci Jacka soplicy, który potem przechodzi metamorfozę i staję się księdzem robakiem., odnajdujemy u niego pielgrzyma, gdyż jego podróż w pewnym sensie polegała na odkupieniu grzechu. Najpierw przebył on wewnętrzna tułaczkę szukając własnego,,ja' potem będąc księdzem stał się emisariuszem, gdzie prowadził działalność patriotycznąprzybył do kraju by przygotować powstanie przeciw Rosji.
Także czytając epilog do epopei znajdyjemy obraz sytuacji polaków na emigracji. Dlatego przedstawię dzieło owego twórcy a mianowicie,,Księgi Narodu Polskiego' i ,,Pielgrzymstwa Polskiego'. Tutaj słowo pioelgrzym staje się synonimem wygnańca. Przedstawiona jest tu w sytuacja emigranta, tułania się polaków oraz braku własnego państwa. celem napisania tych utworów było mianowicie obanżenie naszych wad narodowych, by doprowadzić do odrodzenia moralnego. Doszło do sytuacji, w której słowo emigrant nabrało nowego znaczenia-pielgrzyma polski, który w przyszłości będzie wędrował do ojczyzny wolnej. Ów pielgrzym rozszrzył swój zakres treściowy oznaczał bowiem ofiarnika i męczennika znoszącego cierpliwie swój los.Tak więc nie tylko Adam Mickiewicz cierpiał z przymusu jakim stała się ucieczka z kraju. Bo obok niego, był także Julisz Słowacki, który równierz tworzył za granicą. Przedstawił on motyw tułacza w ,,HYMNIE smutno mi Boże'. Poeta ten dał piękny liryczny wyraz nostalgicznym uczuciom. Słowacki takze uważa się za pielgrzyma poświęcajac swą twórczość zagadnieniom narodowowyzwoleńczym, tym samym zamknął sobie możliwość powrotu do ojczyzny. Jednak by nie zamykać się w kręgu emigrantów i problemów romantycznej rzeczywistości, chciałabym jeszcze przedstawić dzieło wybitnego poety jakim był Leopold Staff.W tym bogato w swej treści pomino swych niwielkich rozmiarów utworze autor stara się ukazać cel każdego człowieka, jakim miał byc według niego powrót do Itaki. Coć nawiazuje on do motywu wędrówkiOdysa, to jednak w wierszu tym jest mało realiów homeryckich. Zamiast wędrówki bohatera opisana jest życiowa pielgrzymka człowieka. Ludziom przez całe życie toważyszy cierpienie, niepokój i popełnianie błdów, gdyż to właściwieświadczy o tym, że istnieje. Mimo przeciwności losu powinien zawsze dążyć do własnego celu.
Tym właśnie optymistycznym akcentem zakończę moją wedrówkę po historii. Dzięki której uswiadomiliśmy sobie, że tak naprawde każdy z nas jest pielgrzymem i tułaczem. Codziennie skadś wracamy lub idziemy stajemy się wtedybogatsi o nowe doświadczenia. Nasze życie to droga po którek kroczymy szukając naszego celu. Często bywa tak że owa droga staje sie labiryntem, ponieważ jest kręta i trudno odnaleźć wyjście. dlatego też, powinniśmy brać przykłady z różnych bohaterów i nigdy nie poddawajmy sie i dążmy do celu.