Unia Europejska - historia i charakterystyka

HISTORIA UNII EUROPEJSKIEJ
Podziały w Europie były źródłem napięć, wrogości i wojen. Sprawiły one, że aż do okresu po II wojnie światowej rywalizacja i nieufność rządziły stosunkami większości krajów. II wojna światowa spowodowała, iż zniszczeniu uległo wiele gospodarek krajów europejskich i w celu ratowania tych gospodarek większość rządów europejskich zaciągnęła poważne pożyczki w stanach Zjednoczonych ameryki Północnej. Wojna natomiast spowodowała, że USA poważnie rozbudowały swój potencjał gospodarczy i po zakończeniu wojny, rozpoczęły ekspansję na rynki europejskie, które stały się ich głównymi rynkami zbytu. W ten sposób Europa straciła swoją dominującą pozycję na rynku na rzecz USA. Produkcja przemysłowa Europy Zachodniej przed II wojną światową w skali światowej wynosiła ok. 45%, natomiast już w 1948 roku ten udział zmalał do zaledwie 32, 2% na rzecz USA, które już wtedy swoją produkcja przemysłową zaspokajały 58, 2% rynku. Dodatkowym "ciosem" dla gospodarek europejskich było faktyczne podzielenie Europy na dwie części, a mianowicie część zachodnią i blok wschodni będący pod wpływem Związku Radzieckiego.

Wszystkie te czynniki spowodowały nasilenie się tendencji integracyjnych w Europie. 19 września 1946 roku Winston Churchill przedstawił w Zurychu program utworzenia Stanów Zjednoczonych Europy, ale pierwszymi poważnym akcentami mającymi na celu scalenie krajów europejskich było udzielenie krajom europejskim ekonomicznego wsparcia (plan Marshala, 1948), powstanie Unii Celnej Beneluksu (Belgia, Holandia, Luksemburg - 01. 01. 1948) oraz zawarcie 4 kwietnia 1949 roku Paktu północnoatlantyckiego, które zostało podpisane przez 10 krajów europejskich oraz przez USA i Kanadę. Pakt ten powołał do życia Organizację Paktu Północnego Atlantyku (w skrócie od angielskiego NATO). Utworzenie tej organizacji było popierane przez USA, gdyż pomimo niektórych akcentów antyamerykańskich, oznaczało jednak gwarancję spłaty długów zaciągniętych po wojnie przez kraje europejskie w USA, uzyskanie sprzymierzeńca w walce z ZSRR oraz, co najważniejsze, zwiększenie zdolności importowej Europy Zachodniej. Wielka Brytania i USA dążyły jednak do wyciągnięcia w ramy NATO także Niemiec Zachodnich oraz na zniesieniu ograniczeń w produkcji stali, które po wojnie zostały nałożone na Niemcy w celu demilitaryzacji tego kraju. Państwa te bowiem uznały, iż system obronny Europy nigdy nie będzie w pełni efektywny bez uczestnictwa w nim Niemiec. Sytuacja taka spowodowała wzrost obaw ze strony Francji, gdyż mogła ona spowodować ekspansje gospodarczą Niemiec oraz zmniejszenie francuskiego węgla do Lotaryngii, a to mogłoby spowodować zachwianie planów odbudowy gospodarek innych krajów europejskich. Zdając sobie sprawę, iż włączenie Niemiec w struktury NATO, jak również odbudowa niemieckiego przemysłu stalowego jest tylko kwestią czasu, Francja zgłosiła dwa projekty, które miały zapewnić ochronę interesów Francji. Projekty te miały na celu znaczne usamodzielnienie gospodarcze i uzbrojenie RFN, a tym samym zniesienie części powojennych postanowień w sprawie demilitaryzacji tego kraju oraz zapewnienie narodowych interesów Francji poprzez pewną kontrolę nad gospodarką zachodnioniemiecką w zakresie podstawowych surowców oraz nad armią zachodnioniemiecką, wreszcie asekurowanie się przez militarnym zagrożeniem Europy Zachodniej ze strony ZSRR. Pomysłodawcą równouprawnienia RFN w wymianie podstawowych surowców z innymi państwami europejskimi był francuski minister spraw zagranicznych Robert Shumann, choć twórcami tego projektu byli Jean Monnet, P. Reuter, P. Uri i S. Hirsch, to właśnie od nazwiska francuskiego ministra nazwano ten projekt "Planem Shumanna". Projekt utworzenia Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali został zgłoszony przez Shumanna 9 maja 1950 roku podczas Traktatu Paryskiego i był on oparty na projektach ponadnarodowych ugrupowań dla poszczególnych dziedzin gospodarki. Celem EWWiS było utworzenie wspólnego rynku żelaza, stali oraz węgla, a przez to przyczynianie się do rozwoju gospodarek i podnoszenia poziomu życia w państwach, które przystąpiły do ugrupowania. Projekt ten przewidywał powołanie, niezależnych od poszczególnych państw, organów mających za zadanie kontrolę nad przepływem surowców, dofinansowaniem oraz rozstrzyganiem sporów powstałych pomiędzy członkami ugrupowania. 19 kwietnia 1951 roku w Paryżu został podpisany przez Francję, Holandię, Belgię, Luksemburg, RFN i Włochy, układ w sprawie utworzenia Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali. Wszedł on w życie po ratyfikowaniu go przez wszystkie kraje członkowskie i nabrał mocy prawnej 25 lipca 1952 roku. Traktat ten został zawarty na okres 50 lat, czyli do 2002 roku. Państwa należące do EWWiS zobowiązały się do stopniowego zniesienia wszelkich ceł i kontyngentów, ograniczających swobodny przepływ surowców i produktów przemysłu węglowego i stalowego, kapitału inwestowanego w tych przemysłach oraz siły roboczej, wprowadzenia jednolitych taryf transportowych, zaniechania rządowego subsydiowania przedsiębiorstw i innych ograniczających praktyk.
W październiku 1950 roku pojawiła się inicjatywa francuska dotycząca utworzenia Europejskiej Wspólnoty Obronnej (EWO), opartej na wspólnej armii zachodnioeuropejskiej pod międzynarodowym dowództwem, jednak ta propozycja zakończyła się niepowodzeniem. Nie uzyskał też poparcia projekt powołania Europejskiej Wspólnoty Politycznej. Wiele państw zachodnioeuropejskich zainteresowało się energią atomową w dążeniu do odgrywania roli tzw. siły na świecie. Większość tych państw zdając sobie sprawę, że badania nad możliwością i wykorzystaniem energii atomowej, przekraczają ich indywidualne możliwości finansowe, rozpoczęły starania na rzecz zespolenia w tym celu swych zasobów finansowych, materiałowych i kadry naukowej. W tym celu w 1955 roku zwołano konferencję ministrów spraw zagranicznych krajów, które należały do EWWiS, na rok później doszło do porozumienia w sprawie rozpoczęcia prac nad przygotowaniem planu integracji ekonomiczne Europy Zachodniej.

Na konferencji w Messynie powołano komitet pod przewodnictwem belgijskiego ministra sprawa zagranicznych Paula Henri'ego Spaaka - tzw. Komitet Spaaka, który miał opracować ekonomiczne i instytucjonalne założenia nowej organizacji. Przygotowany przez komitet raport stał się podstawą Traktatów Rzymskich, podpisanych 25 marca 1957 roku. Traktaty te powołały do życia Europejską Wspólnotę Gospodarczą (EWG) i Europejską Wspólnotę Energii Atomowej (Euratom).

Państwa założycielskie EWWiS dążyły w ramach EWG do unii celnej, która miałaby usunąć przeszkody w prowadzeniu handlu i umożliwić ustalenie wspólnego cła zewnętrznego.
W traktacie o EWG zapisano ponadto cel dodatkowy - stworzenie Wspólnego Rynku o swobodnym ruchu osób, usług i kapitału oraz podjęcie koniecznej w tym celu koordynacji i harmonizacji różnych polityk. Euratom służył ułatwieniu powstania i rozwoju przemysłu związanego z energią jądrową w sześciu państwach członkowskich. W ramach zobowiązania o rozpoczęciu atomu wyłącznie w celach pokojowych Euratom zapewnił również zapotrzebowanie w niezbędne surowce. Przez traktat o fuzji z 8 kwietnia 1967 roku, organy EWWiS, EWG i Euratom uległy integracji.

Rozwój terytorialny wspólnot oraz materialne postępy w procesie integracji sprawiły, iż od połowy lat 80-tych, pilnym zadaniem stała się rewizja struktur i celów współpracy między państwami członkowskimi. W maju 1985 roku Konferencja w Mediolanie formalnie rozpoczęła cykl negocjacji nad zmianami podstaw funkcjonowania wspólnot oraz nad przygotowaniem nowego traktatu o współpracy politycznej i bezpieczeństwie europejskim. Dyskusja trwała do lutego 1986 roku. Pomimo panującej zbieżności poglądów wśród uczestników rozmów, nie zwyciężyły odważniejsze projekty konstrukcji przyszłej Unii. Wobec tego, skupiono się na budowaniu realnych podstaw dla osiągnięcia tego celu w przyszłości. Realnym efektem negocjacji stał się Jednolity Akt Europejski, podpisany w Luksemburgu 17 lutego 1986 roku i w Hadze 28 lutego tego samego roku. Akt ten wszedł w życie 1 lipca 1987 roku. 9 maja 1986 roku w Brukseli symbolicznie została wywieszona flaga europejska i odegrany został hymn Zjednoczonej Europy.

Jednolity Akt Europejski stał się nowym impulsem do pogłębiania więzi integracyjnych, które miały w rezultacie doprowadzić do stworzenia Unii Europejskiej. Po przeprowadzeniu wstępnej debaty, podjęto decyzję o zorganizowaniu szeregu równoległych konferencji międzyrządowych dotyczących przede wszystkim podstawowych założeń Unii Gospodarczej i Walutowej oraz Unii Politycznej. Pierwsze dwie konferencje rozpoczęły swe obrady w Rzymie 15 grudnia 1990 roku.

Negocjacje przygotowawcze wyraźnie pokazały, że nie da się zrealizować koncepcji Unii bez wzajemnych ustępstw i kompromisów. Jednak mimo żmudnej pracy i wielu przeszkód w końcu powstał Traktat o Unii Europejskiej podpisany w Maastricht 7 lutego 1992 roku. Traktat ostatecznie wszedł w życie po jego ratyfikowaniu przez wszystkie państwa członkowskie w dniu 1 listopada 1993 roku.

Konstrukcja Traktatu z Maastricht opiera się na trójczłonowej strukturze tematycznej, podzielonej na "filary". Pierwszy filar tworzą przepisy powiększające zakres kompetencji już istniejących Wspólnot Europejskich. Drugi filar stanowią postanowienia dotyczące Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa, zaś trzeci filar obejmuje postanowienia dotyczące koordynowania polityk w ramach wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych.

Mimo głębokich zmian jakie wprowadzono w Maastricht wiele kwestii pozostało otwartych lub niesprecyzowanych. Sam Traktat o Unii Europejskiej przewidywał wyraźnie konieczność zwołania kolejnej konferencji międzyrządowej w 1996 roku (Maastricht 2), chociaż nie ustalał dokładnie problematyki, którą miałby się ona zająć. Spotkanie inauguracyjne konferencji odbyło się 29 marca 1996 roku w Turynie. Zasadnicze rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi doprowadziły do przyjęcia projektu nowelizacji Traktatów Założycielskich Wspólnot oraz Unii Europejskiej dopiero 17 czerwca 1997 roku, podczas szczytu Rady Europejskiej w Amsterdamie. Ostateczny tekst Traktatu zaaprobowano 2 października 1997 roku. Po zakończeniu trwającej ponad półtora roku procedury ratyfikacyjnej Traktat wszedł ostatecznie w życie w dniu 1 maja 1999 roku.

Traktat Amsterdamski, liczący 11 artykułów, odwołuje się do struktur trzech filarów Unii, zmieniając nieco ich zawartość. Na przykład pewne kwestie dotyczące polityki imigracyjnej i azylowej zostały przesunięte z trzeciego filara do filara pierwszego, i tym samym poddane jurysdykcji Trybunału Sprawiedliwości.

Wobec pewnych niedostatków Traktatu Amsterdamskiego, kwestie koniecznej reformy instytucjonalnej stały się głównym priorytetem państw członkowskich. Ponadto, należało sformalizować zamiar rozszerzenia Unii Europejskiej. W związku z tymi postulatami Komisja Europejska przedstawiła na szczycie Rady Europejskiej w Luksemburgu, w dniu 13 grudnia 1997 roku, dokument zwany Agendą 2000. Określa on strategię wzmocnienia Unii Europejskiej w kontekście rozszerzenia, a ponadto, zakłada przeprowadzenie reformy systemu zatrudnienia, wspólnej polityki rolnej i instytucji Unii. Dodatkowo, Agenda 2000 została ostatecznie zaaprobowana przez Radę Europejską na szczycie w Berlinie w dniach 24-25 marca 1999 roku. Z kolei na szczycie w Kolonii, który odbył się 4 czerwca 1999 roku, ustalono, iż nowa konferencja międzyrządowa poświęcona kwestiom instytucjonalnym odbędzie się w roku 2000.

Seria konferencji Międzyrządowych rozpoczęła się w dniu 14 lutego 2000 roku pod patronatem prezydencji portugalskiej, a dalsze przygotowania prowadzona pod nadzorem prezydencji francuskiej. Doprowadziły one do szczytu Rady Europejskiej w Nicei, w dniach 7-11 grudnia 2000 roku, gdzie został ostatecznie zatwierdzony tekst nowego Traktatu.

Unia jest wspólnotą o wyjątkowym na świecie stopniu ujednolicenia prawa. Jest ono efektem licznych traktatów zawartych pomiędzy jej członkami. Po każdym takim traktacie UE uległa modyfikacji. Umowy te określają kompetencje instytucji europejskich i zasięg ich działania. Wbrew licznym opiniom porównującym Unię do walca, który przymusza narody do spełnienia jej zaleceń, instytucje UE nie mogą uczynić niczego bez zgody większości członków. Przeszłość i teraźniejszość UE jest nam znana, lecz przyszłości nie można określić. Jest nieodgadniona, a jej ewolucja wynika z otwartości i zróżnicowania kontynentu, zatem Europa ciągle będzie kreować swoją przyszłość.

30 marca 1998 roku w Brukseli zapoczątkowano oficjalnie proces poszerzania Unii Europejskiej o 12 państw stowarzyszonych z Europy Środkowej, Wschodniej i Południowej, czyli Polska, Czechy, Węgry, Słowenia, Cypr, Estonia (grupa helsińska) i Słowacja, Rumunia, Bułgaria, Malta, Litwa, Łotwa (grupa luksemburska). Data planowanego przyjęcia nowych członków to 1 stycznia 2004 roku.

1 stycznia 2002 roku w 12 krajach Unii Europejskiej została wprowadzona wspólna waluta Zjednoczonej Europy - euro.

1 maja 2004 roku miało miejsce największe rozszerzenie w historii Unii Europejskiej. Do UE przystąpiło 10 krajów: Cypr, Czechy, Estonia, Litwa, Łotwa, Malta, Polska, Słowacja, Słowenia, Węgry.
Obecnie do Unii Europejskiej należy 15 państw: państwa założycielskie, czyli Belgia, Dania, Francja, Grecja, Hiszpania, Holandia, Irlandia, Luksemburg, Niemcy, Portugalia, Włochy i Wielka Brytania oraz trzy państwa, które zostały członkami UE 1 stycznia 1995 roku, czyli Austria, Finlandia i Szwecja.



CHARAKTERYSTYKA UNII EUROPEJSKIEJ

Unia Europejska składa się z trzech filarów:

I - obejmuje trzy istniejące Wspólnoty Europejskie. Traktat z Maastricht ich nie likwiduje, ale rozszerza i dokładniej określa ich kompetencje w szeregu dziedzinach, uzupełniając i modyfikując ich traktaty założycielskie. Filar ten obejmuje zwłaszcza współpracę ekonomiczną, uzupełnioną o prowadzenie współpracy w zakresie kultury, oświaty, nauki, zdrowia, ochrony środowiska i inne.

II - obejmuje on postanowienia dotyczące wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, które mają polegać na stałych wzajemnych konsultacjach, ustalaniu wspólnego stanowiska i koordynacji działań na arenie międzynarodowej, docelowo także na formułowaniu wspólnej polityki obronnej;

III - obejmuje postanowienia dotyczące współpracy państw członkowskich w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych, m. in. współpracę policji w zakresie walki z przestępczością międzynarodową, terroryzmem, handlem narkotykami.
Organy Wspólnot Europejskich stały się organami Unii Europejskiej, z tym, że Traktat UE powołał do życia jeszcze kilka nowych organów, niektóre do realizacji zadań I-ego filaru, inne do realizacji zadań z II-ego i III-ego filaru.



Główne instytucje zarządzające w Unii Europejskiej:


Rada Europejska


Skład: 15 członków + 1

Sposób powołania: Szefowie państw i rządów państw członkowskich oraz przewodniczący Komisji Europejskiej

Kompetencje:
• Stymuluje rozwój Unii
• Określa główne kierunki polityki Unii
• Rozstrzyga problemy, których nie udało się rozwiązać na niższych szczeblach.

Posiedzenia: Dwa lub trzy razy w roku pod przewodnictwem głowy państwa lub szefa rządu państwa członkowskiego.

Siedziba: Bruksela

Rada Unii Europejskiej

Skład: 15 członków

Sposób powołania: Ministrowie państw członkowskich, po jednym z każdego, zmieniający się w zależności od przedmiotu obrad. Najważniejsza jest tzw. Rada do spraw Ogólnych złożona z ministrów spraw zagranicznych.
Przewodnictwo w Unii Europejskiej trwa 6 miesięcy i zmienia się rotacyjnie. Kolejność przewodnictwa: 2001 r. - Szwecja i Belgia, 2002 r. - Hiszpania i Dania, 2003 r. - Grecja

Kompetencje:
• Współtworzy wspólnotowe prawo
• Wyznacza priorytety polityki Unii
• Nadzoruje politykę budżetową i gospodarczą poszczególnych państw
• Decyduje w sprawach wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa
• Zawiera porozumienia, umowy międzynarodowe w imieniu Unii
Rada UE to główny organ podejmujący decyzje w Unii.
Rada Unii Europejskiej stanowi prawo w Unii Europejskiej.
Może występować w kilku postaciach:
jako Rada do Spraw Ogólnych (ministrowie spraw zagranicznych państw członkowskich) lub Rada Specjalna - tzw. branżowa (ministrowie rolnictwa, przemysłu, spraw wewnętrznych itd.), wypracowując i koordynując politykę wewnętrzną i zagraniczną Unii.
Skład Rady tworzą, w zależności od omawianej problematyki, ministrowie spraw zagranicznych bądź resortowi państw członkowskich.
Rada Unii Europejskiej wydaje akty prawne, sprawuje kontrolę nad budżetem, uchwala wynegocjowane przez Komisję układy międzyna
rodowe.
Rada koordynuje ogólną politykę gospodarczą.
Ma prawo podejmowania decyzji i przekazywania Komisji kompetencji do wprowadzania ich w życie.
Rada UE podejmuje decyzje: zwykłą większością głosów, większością kwalifikowaną lub jednomyślnie. Przy podejmowaniu decyzji większością kwalifikowaną państwa dysponują zróżnicowaną liczbą głosów; Francja, Niemcy, Wielka Brytani
a, Włochy - po 10 głosów, Hiszpania - 8, Belgia, Grecja, Holandia, Portugalia - po 5 głosów, Austria, Szwecja - po 4 głosy, Dania, Finlandia, Irlandia - po 3 głosy, Luksemburg - 2 głosy. Jest to tzw. ważony podział głosów.

Posiedzenia: raz w tygodniu

Siedziba: Bruksela


Parlament Europejski

Skład: 626 posłów (deputowanych)

Sposób wyboru: Są to przedstawiciele państw członkowskich UE, wybierani w wyborach powszechnych i bezpośrednich

Kadencja: 5 lat

Kompetencje: Parlament Europejski to jedna z instytucji wspólnotowych.
Skład jej wyłaniany jest w wyborach powszechnych i bezpośrednich, a kadencja trwa 5 lat.
Posłowie to (jest ich 626) przedstawiciele państw członkowskich Unii.
Parlament nie stanowi prawa w Unii Europejskiej, ale uczestniczy w procesie decyzyjnym.
Do najważniejszych uprawnień należy zatwierdzanie budżetu Unii oraz wyrażanie zgody na umowy zawierane z krajami niebędącymi członkami UE, czyli przyjmowanie nowych członków oraz zatwierdzanie układów stowarzyszeniowych.
Parlament kontroluje też pracę Komisji Europejskiej, zatwierdza wybór jej przewodniczącego jak i członków oraz wybiera Rzecznika Praw Obywatelskich.
Może również ustanawiać tymczasowe Komitety Dochodzeniowe, badające ewentualne wykroczenia lub nieprawidłowości w stosowaniu prawa wspólnotowego.
• Parlament Europejski nie stanowi prawa w UE, ale uczestniczy w procesie decyzyjnym
• Zatwierdza budżet Unii
• Kontroluje pracę Komisji Europejskiej
• Podejmuje inicjatywy ustawodawcze
• Zatwierdza nowe wnioski o przystąpienie do Unii oraz układy stowarzyszeniowe i umowy handlowe z krajami trzecimi
• Może ustanawiać tymczasowe Komitety Dochodzeniowe, badające ewentualne wykroczenia lub nieprawidłowości w stosowaniu prawa wspólnotowego (europejskiego)
• Ma prawo rozwiązania Komisji Europejskiej
• Wybiera Rzecznika Praw Obywatelskich

Posiedzenia: raz w roku - sesja zwyczajna; raz w miesiącu - posiedzenie plenarne

Siedziba: Strasburg




Komisja Europejska


Skład: 20 komisarzy (po 2 z Niemiec, Hiszpanii, Francji, Włoch, Wielkiej Brytanii i po 1 z pozostałych państw)

Sposób powołania: Przebiega etapami. Najpierw rządy państw członkowskich wyznaczają, za wspólną zgodą i aprobatą Parlamentu Europejskiego, kandydata na przewodniczącego komisji, a następnie pozostałe osoby. Przewodniczącego i członków komisji zatwierdza ostatecznie Parlament.

Kadencja: 5 lat

Kompetencje:
• Inicjatywne - Komisja posiada wyłączne prawo inicjatywy prawodawczej
• Kontrolne - nadzór nad stosowaniem prawa wspólnotowego przez państwa członkowskie
• Wykonawcze - uchwala przepisy wykonawcze do obowiązujących aktów prawnych
• Reprezentuje Wspólnoty Europejskie w stosunkach z państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi

Posiedzenia: raz w tygodniu





Trybunał Sprawiedliwości


Skład: 15 sędziów

Sposób powołania: Mianowani przez rządy państw członkowskich za wzajemną zgodą

Kadencja: 6 lat

Kompetencje:
• Rozstrzyga spory dotyczące interpretacji i stosowania prawa UE
• Wydaje opinie prawne
• Stroną sporu przed Trybunałem mogą być: organy WE, państwa członkowskie, osoby prawne i fizyczne z państw członkowskich oraz funkcjonariusze międzynarodowi.

Posiedzenia: w zależności od potrzeb

Siedziba: Luksemburg




Trybunał Obrachunkowy

Skład: 15 rewidentów

Sposób powołania: Mianowani przez Radę UE po zasięgnięciu opinii PE

Kadencja: 6 lat

Kompetencje:
• Kontroluje finanse UE
• Sprawdza zgodność z prawem i prawidłowość dochodów i wydatków UE
• Ocenia właściwe zarządzanie budżetem

Siedziba: Luksemburg



Obok tych instytucji działają organy pomocnicze:


Komitet Ekonomiczno-Społeczny (KES)
KES jest wspólnym organem Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej i Wspólnoty Europejskiej. Wypracowuje stanowiska w sprawach gospodarczych i społecznych. W jego skład wchodzi 222 reprezentantów środowisk gospodarczych i społecznych - producentów, rolników, przewoźników, pracowników najemnych, kupców, rzemieślników i przedstawicieli wolnych zawodów.


Komitet Regionów
Komitet Regionów jest organem doradczym, z którym Rada Unii Europejskiej i Komisja Europejska konsultują się w sprawach regionalnych i lokalnych (na obszarze Unii istnieje ok. 200 regionów). Komitet składa się z 222 przedstawicieli regionalnych i lokalnych jednostek samorządowych.


Komitet Stałych Przedstawicieli (COREPER)
Komitet Stałych Przedstawicieli jest instytucją pomocniczą trzech Wspólnot Europejskich. Odpowiada za przygotowanie prac Rady Unii Europejskiej. Zajmuje się wypracowywaniem zgodnego stanowiska państw członkowskich w sprawie propozycji Komisji Europejskiej, jeszcze zanim zostaną one wpisane do porządku obrad Rady Unii. Komitet składa się z ambasadorów państw członkowskich Unii akredytowanych przy Wspólnotach Europejskich. W ramach COREPER działa 200 grup roboczych.




Podstawowe zasady Unii Europejskiej:
• UE gwarancją pokoju
• Jedność i równość jako idea przewodnia
• Wolność (swobodne przekraczanie granic, osiedlanie się i świadczenie usług, przepływ towarów kapitałów)
• Zasada solidarności
• Poszanowanie tożsamości narodowej
• Pragnienie bezpieczeństwa