Traszka zwyczajna

Traszka zwyczajna jest płazem niewielkim (do 10 cm długości) i delikatnym. Ciało jej jest wysmukłe, ogon zwykle nieco dłuższy od tułowia i głowy. Głowa drobna, wypukła, nie ma fałdu podgardlanego, a skóra zawsze jest gładka.

Ubarwienie traszki zwyczajnej jest zmienne: szarobrunatne, płowe lub ciemnobrunatne. Na tle tym dobrze widoczne są ciemniejsze plamki. Brzuszna strona jest jasno pomarańczowa, gęsto nakrapiana. W okresie godowym samiec ma grzebień szeroki nieprzerywany u nasady ogona. Ciało jego jest silnie nakrapiane. Ubarwienie godowe samicy jest mniej efektowne i kontrastowe. Jest ona wyraźnie mniejsza od samca, co wśród polskich traszek stanowi pewien wyjątek.

Traszka zwyczajna pojawia się w wodzie w końcu marca lub na początku kwietnia. W czasie godów zamieszkuje bardzo różne zbiorniki wodne, w tym niewielkie kałuże, sadzawki czy rozlewiska. Pływa dobrze i zwinnie, łowi drobne zwierzątka wodne. Samica składa jaja od kwietnia, umieszczając je pojedynczo na liściach wodnych roślin. Larwy opuszczają jaja po około dwóch tygodniach. Mają one bardzo długie skrzela i charakteryzują się łukowato wygiętą, symetryczną płetwą ogonową.

Traszka zwyczajna na ląd wychodzi w czerwcu. Żyje w lasach pod sągami drzewa, w norach, wykrotach, bardzo często w szczelinach skalnych i grotach. Są to często zwierzęta synantropijne. Można je spotkać w wiejskich piwnicach, blisko domu. Na sen zimowy układają się późną jesienią. Zimują gromadnie na lądzie, niekiedy nawet w szczelinach skalnych.

Traszka zwyczajna zamieszkuje cała Europę, z wyjątkiem Półwyspu Pirenejskiego, południowej Francji, południowej części Włoch, Półwyspu Bałkańskiego i Krymu. Na północy jej zasięg kończy się na środkowej Szwecji.

W Polce traszka zwyczajna jest bardzo pospolita. Występuje ona licznie na całym niżu oraz na wyżynach. W Tatrach stwierdzono jej występowanie na wysokości 1087 m n.p.m. (Staw Toporowy Niziny), a w Karkonoszach na wysokości 1250 m n.p.m.