W 1000 r. na pniu systemu feudalnego została zaszczepiona, instytucja rycerska. Rycerzem formalnie był każdy mężczyzna, który przeszedł pasowanie. Jednak musiał przestrzegać pewnych reguł prowadzić określony tryb życia. Rycerze nie tworzyli więc, prawnie zdefiniowanej klasy, lecz kategorię społeczną, skupiającą ludzi w specjalizowanej walce konnej, która do końca XII w. była jedynym skutecznym sposobem walki. Rycerz ponadto musiał posiadać dostateczne środki, aby prowadzić szczególny tryb życia obowiązujący rycerzy. Teoretycznie do rycerstwa mógł należeć każdy ochrzczony mężczyzna, bowiem każdy rycerz ma prawo pasować na rycerza człowieka, którego uznał za godnego tego zaszczytu, ze względu na pochodzenie i pozycję społeczną. Przykładów dostarczają chanson de gaste, gdzie rycerz pasuje na rycerza mężczyznę pochodzącego z ludu w nagrodę za wyświadczoną mu przysługę. Przykładem jest Ami et Amil poemat, w którym dwaj słudzy dochowali, wierności swojemu trędowatemu panu i w zamian tego utrzymują z jego rąk godność rycerską "Hrabia Ami [. nie zapomniał wówczas o swoich dwóch dobrych sługach i obu pasował na rycerzy tego samego dnia, w którym został uzdrowiony. "Jednak w praktyce wyglądało to trochę inaczej ni w literaturze bowiem od połowy XII wieku wśród rycerzy znajdują się niemal wyłącznie synowie rycerzy i tym oto sposobem tworzy się warstwa dziedziczna. Zawód rycerski przynosił jedynie chwałę i zaszczyty. Wypadało więc żyć albo ze szczodrobliwością bogatego i możnego pana, albo z dochodów przynoszonych przez dziedziczne dobra.
Życie przyszłego rycerza zaczynało się od długiego i trudnego terminowania. Mały chłopiec zaczynał terminarz w ojcowskim zamku następnie uczył się pod okiem bogatego ojca chrzestnego lub możnego ojca protektora. W pierwszym okresie wychowania rodzinnego i indywidualnego musiał przyswoić sobie podstawy umiejętności jazdy konnej, polowania i władania bronią. W drugim okresie nauka odbywała się zbiorowo. Na wszystkich bowiem stopniach piramidy feudalnej. Każdy dwór pański był niejako szkołą rycerską, w której synowie wasali, protegowanych i uboższych krewnych uczyli się wojennego rzemiosła i choć rycerskich.
W wieku wahającym się pomiędzy 16 a 23 rokiem życia, młodzieniec pełnił u protektora służbę domową i wojskową - usługując panu i uczestnicząc w polowaniach nabierał światowej ogłady. Zajmował się również jego końmi i czyścił jego zbroję, później towarzyszył mu w turniejach i polach bitwy poznając arkana sztuki wojennej. Od dnia, gdy dopuszczono go do tych funkcji, młodzieniec aż do pasowania nosił miano giermka. Dopiero po pasowaniu wolno mu było nazywać się rycerzem. Ceremonia miała charakter sakralny. Zaczynała się od poświęcenia rynsztunku, następnie ojciec chrzestny podawał swojemu chrześniakowi miecz, ostrogi, kolczugę, hełm, włócznię i tarczę. Giermek przywdziewał zbroję, recytując modlitwę wymawiając przysięgę, która zobowiązywała go do przestrzegania zwyczajów i powinności stanu rycerskiego. Na zakończenie następowała colee symboliczny gest, którego pochodzenia i sensu nie wyjaśniono do dziś.
KODEKS RYCERSKI
1. Rycerz nie zdejmuje zbroi, chyba że dla nocnego spoczynku.
2. Rycerz jest zobowiązany szukać przygód, by zdobyć rozgłos i sławę.
3. Rycerz jest zobowiązany bronić biednych i słabych.
4. Rycerz jest zobowiązany udzielić pomocy każdemu, kto o nią poprosi w słusznej sprawie.
5. Rycerze są zobowiązani nie zaczepiać się wzajemnie.
6. Rycerz jest zobowiązany walczyć dla obrony i pomyślności kraju.
7. Rycerz jest zobowiązany działać dla honoru, a nie dla zysku.
8. Rycerz jest zobowiązany nigdy pod żadnym pozorem, nie łamać danego słowa.
9. Rycerz jest zobowiązany poświęcać dla honoru swojego kraju.
10. Rycerz jest zobowiązany raczej wybierać śmierć chlubną niż haniebną ucieczkę.
Był to wyidealizowany obraz prawego rycerza bez skazy ni zmazy, z relikwiarzem na piersi i bogiem w sercu. Rycerz, który przed walką się modlił a po walce noc spędzał w kaplicy leżąc krzyżem. Który uhonoruje pokonanego wroga, nie podniesie ręki na bezbronnego, nie skrzywdzi niewiast ani dziecka. Takim rycerzem nie był Lancelot ponieważ jego romans z Minewrą nie dał się pogodzić z wymaganiami moralnymi stawianymi rycerzem. Takim rycerzem też nie był Tristan ponieważ poślubił niewiastą kochając inną. Ale takim ideałem był siostrzeniec Artura Gawen.
Turnieje stanowiły główną rozrywkę rycerza. Turnieje dostarczały mu najlepsze sposobności do zdobycia sławy orz majątku. Turniej trwał co najmniej trzy dni. Walka rozpoczynała się o świcie, po mszy św. i ciągnęła się do nieszporów.
Jako ciekawostkę podam jeszcze wiadomość, że w roku 1485 rycerz Thomas Mallory ukończył parę nad dziełem swego życia - śmierć króla Artura ( jest to najpełniejsza i najbardziej prawdziwa wersja opowieści o królu Albionu i jego rycerzach). Jest to prawdziwy monument dla legendarnego króla i pięknych, dobrych, minionych czasów rycerskich. Warto wiedzieć, że większa część dzieła powstała w kryminale, w którym dobry rycerz Moclory siedział parę ładnych lat za napad z bronią w ręku i zgwałcenie kobiety.