Bolesław Leśmian - wiersze.

" DZIEWCZYNA " - to ballada ukazująca metaforyczny obraz ludzkiego życia, marzeń, wysiłków i dążeń człowieka do celów, które nie są w stanie zapewnić satysfakcji. W optymistycznej interpretacji utworu na plan pierwszy wysuwa się czyn, działanie, które stanowi zasadniczy sens ludzkiego życia, Dzieje dwunastu braci, którzy usłyszeli głos dziewczyny za murem. Wierząc w jej istnieje, o czym świadczył rozlegający się płacz, pokochali ją i starali się ją uwolnić waląc młotami w mur. Wszyscy zmarli. Po nich pracę przejęły ich cienie a następnie same młoty. Po rozwaleniu muru okazało się, że nikogo tam nie było.

Wiersz ma formę ballady. Nawiązuje do ludowych podań, baśni. Przeznaczeniem człowieka jest śmierć, ponieważ jest on słaby i kruchy.
Opowieść oparta na trójdzielnej kompozycji. Każda z części opisuje wysiłek zburzenia muru - najpierw przez 12 braci, potem przez ich cienie, aż w końcu przez same młoty. Łudzili się oni, ze po zburzeniu muru zobaczą piękną dziewczynę, której śpiew słyszeli. Za murem nie było nic - tylko sam głos. Za murem może być niebo, które chcemy odgadnąć, jednak po przebyciu muru nic nie zastajemy. Tekst dotyka problematyki egzystencjalnej człowieka, który przedziera się przez coś, co można zbadać - chce dotrzeć do metafizyki. Chce poznać najmniejsze tajemnice bytu ziemskiego, ale nigdy nie otrzymuje znaku tych tajemnic.


" DUSIOŁEK " - to stylizowana ballada w duchu romantycznym:
• analogie między utworem Leśmiana, a balladą romantyczną
1. fantastyka oparta na motywach ludowych,
2. gwarowe słownictwo),
• odrębność ballady Leśmiana
1. dystans autora wobec przedstawionych wydarzeń,
2. humorystyczne potraktowanie treści,
3. komizm słowny np.: "zmajstrować Dusiołka"
• filozoficzny sens utworu stanowi myśl, że za zło i brzydotę świata odpowiedzialny jest Bóg,
Wiersz w kompozycji i stylu przypomina balladę. Narrator wykreowany został na ludowego gawędziarza, opowiadającego gromadzie słuchaczy historię Bajdały. Używa języka stylizowanego na gwarę. Tematem wiersza jest pretensja do Boga o to, że na świecie przez niego stworzonym istnieje nie tylko dobro, ale i zło, na które człowiek jest nieustannie narażony i z którym musi samotnie walczyć.

"Urszula Kochanowska"
Wiersz ten nawiązuje do trenów J. Kochanowskiego a także do jego humanizmu, czyli do przekonania, że człowiek jest centrum świata, jest najwyższą wartością. Podmiotem lirycznym wiersza jest córka Kochanowskiego, która opowiada o swoim przybyciu do Nieba. Bóg stwarza dla niej raj. Jest to dom w Czarnolesie. Bóg odchodząc stwierdza, że jej rodzice niedługo nadejdą. Urszula czeka na rodziców nie na Boga. Stąd jego nadejście wywołuje rozczarowanie i żal. Szczęście dla człowieka jest równoznaczne z miłością i czułością. Bóg mimo swej doskonałości nie może zastąpić jej rodziców. Wiersz ten nawiązuje do trenów J. Kochanowskiego a także do jego humanizmu, czyli do przekonania, że człowiek jest centrum świata, jest najwyższą wartością. Podmiotem lirycznym wiersza jest córka Kochanowskiego, która opowiada o swoim przybyciu do Nieba. Bóg stwarza dla niej raj. Jest to dom w Czarnolesie. Bóg odchodząc stwierdza, że jej rodzice niedługo nadejdą. Urszula czeka na rodziców nie na Boga. Stąd jego nadejście wywołuje rozczarowanie i żal. Szczęście dla człowieka jest równoznaczne z miłością i czułością. Bóg mimo swej doskonałości nie może zastąpić jej rodziców. Obecność narracji świadczy o baśniowym charakterze utworu. Niebiosa przypominają pustkowie - dla Urszulki arkadią jest Czarnolas i jej rodzina. W tym widzi swoje szczęście. Bóg zapowiada przyjście rodziców, ale sobie żartuje - gdy przychodzi On sam, Urszulka jest rozczarowana. Człowiek nie rozumie szczęścia wiecznego, nie pojmuje tego - przekłada je na szczęście ziemskie. człowiek nigdy nie dozna pełni szczęścia - chce coraz więcej.