Leśmian Bolesław

Poeta, baśniopisarz, recenzent teatralny. Urodził się w Warszawie w rodzinie inteligenckiej pochodzenia żydowskiego. Dzieciństwo i młodość spędził na Ukrainie. Na uniwersytecie w Kijowie studiował prawo. Około 1901przyjechał do Warszawy, gdzie nawiązał kontakty ze środowiskiem literackim. W czasie I wojny światowej był kierownikiem literackim Teatru Polskiego w Łodzi. Debiutował w okresie Młodej Polski (prawdopodobnie w 1895 wierszem Sekstyny, opublikowanym w piśmie„Wędrowiec”). W tym czasie wydał zbiór Sad rozstajny (1912). Znany jest jako autor baśni Klechdy sezamowe (1913), Przygody Sindbada Żeglarza (1913), Klechdy polskie (1956). Rozkwit jego twórczości przypada na okres dwudziestolecia międzywojennego. Powstały wówczas zbiory: Łąka (1920), Napój cienisty (1936), Dziejba leśna (1938). Leśmian nie był związany z żadnym ugrupowaniem poetyckim. Sięgał do wierzeń ludowych, które interpretował w osobliwy sposób, czerpiąc z nich humor, grozę, tragizm. Chętnie posługiwał się groteską. Znany jest jako twórca neologizmów.