Mikołaj Sęp-Szarzyński "O wojnie, którą wiedziemy z szatanem i ciałem".

Sonet Szarzyńskiego jest monologiem skierowanym do Boga. Występują w nim apostrofy np.”[…] o nasz Panie”, których zadaniem jest podkreślenie wyniosłości próśb oraz samego Boga. W pierwszych dwóch strofach autor stosuje podmiot zbiorowy, natomiast natomiast dwóch końcowych strofach opisuje własne uczucia jako zwykłego, bezradnego człowieka, cyt: „[…]człowiek jest niebaczny rozdwojony w sobie”.

Prośby podmiotu lirycznego mają charakter modłów wznoszonych do Boga, jest widoczny dystans pomiędzy bezbronnym i wątłym człowiekiem a wszechmocnym panem i władcą. Szarzyński stosuje kontrasty np.: pokój – bojowanie, byt podniebny – srogie ciemności. Podmiot liryczny ukazuje zagubienie człowieka w batalii życia, i jego bezradność wobec własnych słabości cyt; człowiek jest wątły niebaczny rozdwojony w sobie. […] rozdwojony w sobie oznacza wieczną walkę między ciałem a więc tym co ziemskie a duszą, która zostanie zabrana do raju lub na wieki uwięziona w piekle.

Podmiot liryczny zwraca się do Boga oczekując wsparcia, porady i podniesienia na duchu. Te wszystkie walory Szarzyński kunsztownie zawarł w trudnej formie jaką jest sonet. Paradoksy, antytezy, oraz wiele innych środków stylistycznych, które należą do kwiecistego baroku mają na celu ukazać skomplikowaną strukturę świata i podkreślić zagubienie i bezradność człowieka. Ciało zazdrości duszy jej nieśmiertelności i doskonałości, co uwydatnia dramatyczny konflikt, który kryje się w każdym człowieku. Całą lamentacje kończy optymistyczna maksyma, która mówi o tym ze, kiedy Bóg postawi przy sobie człowieka ten będzie się czuł bezpiecznie i mimo wszelkiego zła które na niego czyha jego wygrana jest pewna.

Podmiot liryczny ukazuje skomplikowaną konstrukcje świata używając do tego mitologicznego motywu labiryntu, w którym zagubiony jest człowiek. Istota ludzka wiecznie błądzi w poszukiwaniu lepszego bytu. Hiperbolizowały obraz Boga jako jedynej deski ratunku, która jest w stanie wskazać właściwą drogę. Wyolbrzymiony jest również osoba szatana jako zła koniecznego, które stara się o zgubę dla każdego człowieka. Przesłaniem utworu jest walka, którą toczy każdy człowiek. Jest ona sensem życia i powodem dla którego warto egzystować.

W sztuce renesansu panował pogląd o doskonałej harmonii pomiędzy duszą a ciałem, który w epoce baroku uległ drastycznej zmianie. Nie istniała już zgodność, wręcz przeciwnie narastał konflikt między duchem a jego domem, którym było ciało. Szarazyński odchodzi od filozofii odrodzenia, narzuca własną tezę jednoznacznego podporządkowania człowieka rygorystycznym normom moralnym. Jest to zapowiedź barokowej koncepcji pojmowania życia i człowieka.