"Romeo i Julia" - charakterystyka Julii.

„(...) Miłość nazywa się ideałem życia. Kwintesencją tego jest zdolność do niezwykłych poświęceń (...)”. Te słowa Romaina Rollanda są doskonałym opisem owego wspaniałego uczucia jakim jest miłość. Mówi się, że potrafi ona „zdziałać cuda”. Sprawia, iż człowiek staje się szczęśliwy. Dla „drugiej połówki” idzie się w ogień lub na koniec świata. Dla niej można zrobić wszystko. W tragicznym sytuacjach- nawet zginąć.

Miłość jest uczuciem chyba najczęściej opisywanym przez romantyków. Najsławniejszą parą zakochanych jest niewątpliwie Romeo i Julia- bohaterowie utworu Williama Szekspira, którzy mimo przeciwnościom losu biorą potajemny ślub, a w końcu umierają „z miłości”.

Julia Kapulet jest młodą, czternastoletnią, dziewczyną. Pochodzi z bogatej, mieszczańskiej rodziny. Jako jedynaczka, jest „oczkiem w głowie” rodziców. Chcą podejmować za nią wszystkie decyzje.

Na początku tragedii Julia sprawia wrażenie dobrze wychowanej i posłusznej dziewczyny. Jest bardzo uległa, układna wobec rodziców w sprawie swego zamążpójścia. Z pokorą i szacunkiem wysłuchuje poleceń matki, która zwraca jej uwagę na miła powierzchowność kandydata – hrabiego, który z cała pewnością podniósłby miejsce w hierarchii społecznej Kapuletów. Julia z cała pewnością wyszłaby za Parysa, gdyby w jej życiu nie pojawił się Romeo. Oczarowana poznanym na balu tajemniczym nieznajomym, dziewczyna zapomina o posłuszeństwie wobec rodziców i planowanym przez nich mariażu.

Pomimo, że Julia poznała pochodzenie znajomego, który okazał się należeć do wrogiej rodziny, wywołuje on w dziewczynie silne uczucia, którego nigdy wcześniej nie zaznała. Pod wpływem miłości młoda dziewczyna przechodzi prawdziwą metamorfozę. Niedoświadczona, uległa i posłuszna rodzicielskim nakazom Julia zmienia się w zdecydowaną i pełną wigoru młodą kobietę, która w imię swych uczuć zdolna jest przeciwstawić się całemu światu. Stwierdzając: "muszę kochać przedmiot nienawiści", decyduje się oddać swe serce ukochanemu. Niezwykła siła uczucia sprawia, że dziewczyna uświadamia sobie, iż życie ma dla niej sens jedynie wówczas, gdy będzie się toczyć u boku Romea: "jeżeli żonaty, całun mnie czeka zamiast ślubnej szaty...".

Dziewczyna jest dla Romea ideałem. Wychwala on jej postawę, twarz, mówiąc: „ona zawstydza świec jarzących blaski; piękność jej wisi u nocnej opaski jak drogi klejnot u uszu Etiopa”. Zdania Montekiego nie podziela Kapulet. Uważa swoja córkę za nieposłuszną dziewkę. Wypowiada pod jej adresem wyszukane wyzwiska: „Świdrzygłówko! (...) blednico! Ty tłumoku! Lalko łojowa (...) wszetecznico!”. Pod wpływem złości wyrzeka się Julii: „nigdy cię nie uznam za moje dziecko”.

Julia jest bardzo odpowiedzialna i trzeźwo patrzy na świat. Jak na swój wiek jest bardzo dojrzała. Nie zwodzą jej „czułe słówka”, oczekuje od ukochanego dowodu miłości, jakim jest małżeństwo. To ona wychodzi z propozycja mariażu, co w ówczesnych czasach traktowane było jako niegodne kobiety.

Trzeba przyznać, że dziewczyna jest zadziwiająco konsekwentna i wytrwała w tym, co robi i myśli. Po śmierci Tybalta i wyroku skazującym Romea na wygnanie Julia nie rezygnuje z działań zmierzających do połączenia się z ukochanym. Nie straszne jej żadne przeszkody. Decyduje się nawet na radykalny krok- wypicie mikstury wprawiającej człowieka w stan podobny do śmierci na kilkadziesiąt godzin. Gotowa jest zaryzykować życie dla swej sympatii. Nie załamuje jej także zdrada piastunki i brak jakiegokolwiek oparcia w rodzicach – dokonała już wyboru i teraz konsekwentnie zmierza do celu.

Julia jest jedną z najciekawszych bohaterek tragicznych w historii literatury światowej. Ukazane są jej przemiany i przeobrażenia. Ten dynamizm bohaterki dramatu Szekspira jest bardzo ważny, czyni ją bowiem interesującą. W ciągu pięciu dni, z beztroskiej młodej dziewczyny przekształca się w dojrzałą kobietę, która raz przysiągłszy miłość, pozostaje wierna ukochanemu aż do śmierci. Miłość w rozumieniu Julii to lojalność i dążenie do osiągnięcia małżeńskiego szczęścia, chociażby miało ono nastąpić dopiero na „tamtym” świecie.