Wesele - Rachela - charakterystyka

Podstawowe informacje o bohaterze
Rachela, zarówno w Weselu Wyspiańskiego, jak i w rzeczywistości, była córką Żyda-karczmarza, Hirsza Singera. Rachela to Pepa Singer, która w 1900 roku uczestniczyła w słynnym bronowickim weselu, ponieważ była przyjaciółką sióstr Mikołajczykównien z lat szkolnych. Jej postać przez wiele lat osnuta byłą legendą. Po premierze Wesela ciągle mówiono na temat jej zamiłowania do poezji, artystów, o życiu wśród cyganerii, oczytaniu. Tymczasem prawda okazała się dość banalna: Pepa była dość bezbarwną osobą, raczej stroniącą od towarzystwa cyganerii artystycznej. Dopiero sztuka dała jej do myślenia i rzeczywiście starała siebie pokazywać jako Rachelę z Wesela. Życie okazało się jednak dla niej trudne. Najpierw ojciec odszedł od rodziny z powodu długów, które właśnie Pepa zrobiła, a w czasie wojny straciła prawie wszystkich bliskich. Sama dostała się do obozu w Pruszkowie, który przeżyła i po wojnie wróciła do Krakowa.

Charakterystyka
W scenie siedemnastej aktu I pojawia się Żyd, który zapowiada przybycie swojej córki Racheli na wesele. Mówi o niej tak:

Mówi, że ją muzyka bierze, / za mąż jej nie biorą jeszcze; / może ją przy poczcie umieszcze: / moja córka, to kobita, a jest panna modern, całkiem / jak gwiazda”, „Jakie tylko książki są, to czyta, / a i ciasto gniecie wałkiem, / była w Wiedniu na operze, / w domu sama sobie pierze -/ no, zna cały Przybyszewski, / a włosy nosi w półkole, / jak włoscy w obrazach anieli.

Tak więc już ojciec dostrzega, że Rachela jest zupełnie inna niż kobiety w jej wieku. Wcale nie chce wyjść za mąż, jest nowoczesna, zna sztukę, bywa w świecie, kocha literaturę, posługuje się językiem francuskim. No i rzeczywiście po chwili pojawia się Rachela i już od początku sprawia wrażenie kobiety, której życie kręci się wokół sztuki. W bardzo poetycki sposób porównuje chatę bronowicką do arki przymierza, jest wrażliwa na światła, dźwięki, kolory. Rachelą niewątpliwie zainteresowany jest Poeta, który porównuje ją z Galateą, grecką boginią morską. Okazuje się, że Rachela jest bardzo wyemancypowana, wprost mówi o wolnej miłości, związku bez zobowiązań, nie pragnie założenia rodziny, marzy o szczęściu, które kojarzy z niezależnością. Rachela bardzo podkreśla swoją odmienność, mówi wyraźnie, że różni się od kultury ojca:

Interesujące, co? / Wyzysk, handel, ja i on - ?

Ale też ojciec niczego jej nie zabrania, pozwala realizować marzenia. Największą wartość stanowi dla niej poezja, choć jak sama przyznaje, nigdy nie pisała wierszy, bo nie lubi marnej poezji. Natomiast wszystko kojarzy jej się z poezją:

ale za to, kędy spojrzę, to widzę / poezję żywą zaklętą, / tę świętą.

Dla Poety Rachela jest tajemnicą, wyzwaniem, pociąga go poetyczna natura kobiety i niezależność tak głośno manifestowana. Wraz z nim Rachela wpada na pomysł zaproszenia duchów na wesele. Jednak przed pojawieniem się chochoła i innych zjaw, Rachela znika gdzieś w mroku nocy. Jej nie pokazuje się żaden duch. Najprawdopodobniej Wyspiański wprowadził postać Racheli właśnie po to, aby uzasadnić pojawienie się owych niespodziewanych gości na weselu, a poza tym bohaterka ta wyraźnie różni się od innych kobiet, jest nieprzeciętna, niepospolita i tym samym stanowi pewne urozmaicenie akcji.