"Miłość - złudne szczęście, ulotna chwila życia, źródło cierpień..." Do jakich refleksji na ten temat skłoniła cię lektura wybranych dzieł literackich.

Miłość - uczucie najpiękniejsze i najtrudniejsze. Głębokie i piękne, potrafi dać radość i szczęście, ale potrafi i zabić. Tworzy i niszczy. Nie potrafimy powiedzieć, czym jest, ma tak wiele twarzy. Czasem trwa długo, czasem tak prędko umiera, traci swą moc, wygasa. Czasem się zmienia; jakże okrutna potrafi być nienawiść, często następczyni siostry miłości.

Nie potrafimy żyć nie kochając. Bez miłości nasze dusze byłyby martwe. To uczucie to jeden z wymiarów naszego człowieczeństwa. Jak wiele ma możliwości człowiek który chce kochać, tyle do zaoferowania innym i sobie, a zwłaszcza osobie miłowanej.

Miłość odnajdujemy na przestrzeni wszystkich epok. Począwszy od Antyku a skończywszy na literaturze współczesnej.
Mit o Orfeuszu i Eurydyce jest przepiękną historią o głębokiej, silniejszej niż śmierć miłości małżeńskiej, która rzuca wyzwanie wszechobecnym bogom i wyrokom przeznaczenia. Kiedy zmarła jego żona, bez wahania zszedł za nią do Hadesu. Swoją muzyką oczarował całe podziemie, wraz z władcą, który zezwolił na powrót Eurydyki na ziemię. Niestety Orfeusz nie mógł wytrzymać i obejrzał się, by spojrzeć na ukochaną, łamiąc e ten sposób zakaz. Utracił ją na zawsze. Jego cierpienie było tak wielkie, że do końca życia nie spojrzał już na żadną inną kobietę. Ta przepiękna historia inspirowała twórców wielu epok.

W opowiadaniu „Tristan i Izolda” zostało ukazane najsilniejsze i najpotężniejsze uczucie na ziemi, którego nie zwyciężyła nawet śmierć. Jest to opowieść o nieszczęśliwej miłości tytułowych bohaterów. Wypity przez nich napój miłosny połączył ich serca na zawsze, dziewczyna jednak musiała wyjść za mąż za króla Marka, władcę Tristana. Od tej chwili życie kochanków staje się pasmem cierpień i chęci bycia ze sobą nawet za cenę utraty zdrowego rozsądku, obłudy i fałszu. Bohaterów połączyła dopiero śmierć, a krzak głogu stał się symbolem ich miłości. Miłość Tristana i Izoldy stała się pewnym wzorcem miłości wiecznej, niepokonanej.

Niewątpliwie jednak najpiękniejszą miłością w historii literatury jest miłość dwojga młodych ludzi z Werony. Romeo i Julia, bo o nich właśnie mowa, wywodzili się z dwóch arystokratycznych, zwaśnionych ze sobą rodów. Gdy młodzi uświadomili sobie łączące ich uczucie ani przez moment nie liczyli na akceptację ich związku. Uczucie jakie zawładnęło dwojgiem kochanków to wręcz symbol wielkiej spontanicznej miłości od pierwszego wejrzenia. Dramat Szekspira opowiada o miłości zdolnej pokonać wszystkie przeciwności losu. Bohaterowie nie obawiają się śmierci, ani braku akceptacji otoczenia. Oboje wybrali śmierć, bo woleli umrzeć niż prowadzić życie bez swojej drugiej połówki. Ta wielka miłość Romea i Julii oraz jej tragiczny finał doprowadzają do pogodzenia się zwaśnionych rodów.

Inny obraz miłości został przedstawiony w utworze „Powrót posła” Juliana Ursyna Niemcewicza. Miłość Walerego i Teresy to przykład miłości szczęśliwej, oboje są partnerami, mają podobne poglądy i zainteresowania. Ich uczucie pokazuje, że w świecie obłudy to miłość ma szczególną wartość.

Miłość niespełniona i nieszczęśliwa została natomiast przedstawiona w utworach: „Cierpienia młodego Wertera”, „Dziady”, „Giaur”, „Kordian” oraz „Pan Tadeusz”. W każdym jednak przypadku powód nieszczęścia zakochanych był inny.

Miłość Wertera i Lotty z utworu Johnanna Wolfganga Goethe nie mogła dojść do skutku, ponieważ przeszkodziły jej wcześniejsze zaręczyny Lotty, a tamtych czasach nie można było złamać raz danego słowa.

Miłość Giaura i Lejly z utworu Georga Byrona była również miłością niespełnioną, ponieważ Lejla należała do haremu Hassana.
Uczucie Gustawa i Maryli również nie miało szans powodzenia, bo dla Maryli bardziej liczyły się pieniądze niż miłość Gustawa, i z tego powodu wyszła za mąż.

Natomiast uczucie 15 letniego Kordiana do Laury również nie dochodzi do skutku bo Laura nie traktuje poważnie młodego Kordiana.
Jackowi Soplicy staną na drodze do szczęścia ojciec jego wybranki Ewy, który nie pozwolił na ich ślub, a swą córkę wydał za kogoś innego.

W utworze Adama Mickiewicza pt: „Konrad Wallenrod” główny bohater Walter Alf poświęca swoją miłość i rodzinę dla ojczyzny, której wolność jest zagrożona. Angażuje się w jej obronę, a sprawy rodziny odchodzą na dalszy plan:
„szczęścia w domu nie znalazł,
bo go nie było w ojczyźnie”.

Bardzo podobnie do Waltera Alfa postępuje Tomasz Judym - główny bohater utworu „Ludzie bezdomni”. Poświęca on swoją miłość do Joasi Podborskiej na rzecz społeczeństwa. Chce oddać się całkowicie niesieniu pomocy drugiemu człowiekowi, a według niego Joasia by mu w tym przeszkadzała. Uważa, że gdyby związał się z kimś i miał rodzinę to nie mógłby pomagać ludziom bezinteresownie.

Bohater „Lalki” Bolesława Prusa, wzorcowy pozytywista Stanisław Wokulski, także pada ofiarą miłosnego zaślepienia. Pan Stanisław trzeźwy człowiek interesu, nie potrafi dostrzec prawdziwego oblicza wielbionej panny, arystokratki Izabeli Łęckiej. W jej obecności zachowuje się jak zakochany głupiec, nie widząc pod wykwintnymi manierami zupełnej duchowej pustki. Gdy jej natura kokietki odkrywa mu się w czasie wspólnej podróży, ugodzony do żywego, usiłuje popełnić samobójstwo. Uzależnił się od miłości jak od narkotyku, gdy jej zabrakło, życie Wokulskiego stało się puste. Jak wielu przed nim padł ofiarą romantycznych wzorców.

Miłość prawdziwie silną, zdolną pokonać wszystkie przeszkody ukazuje Eliza Orzeszkowa w „Nad Niemnem”. Miłość Jana i Cecylii pokazała jak wielkie potrafi być uczucie dwojga ludzi; ich miłość była dla nich szczęściem i oparciem w najtrudniejszych chwilach.

Uczucie jakie połączyło Jagnę i Antka z „Chłopów” Władysława Reymonta było to złudne szczęście. Antek nie kocha Jagny naprawdę, czuje tylko do niej pociąg fizyczny, który ciągnie za sobą duże skutki. Oboje zostają wyrzuceni z domu Boryny.

Do przekroczenia moralnej granicy popchnęło uczucie Zenona Ziembiewicza, głównego bohatera utworu „granica” Zofii Nałkowskiej. Przekroczenie tej granicy owocuje nieszczęściem innych ludzi. Romans Zenona spowodował rozpacz Justyny i Elżbiety, a ostatecznie nieszczęście całej trójki.

Ulotną chwilą życia była miłość dla głównego bohatera powieści Stefana Żeromskiego „Przedwiośnie” Cezarego Baryki. Tak jak spontanicznie i nieoczekiwanie zaczęło się jego uczucie do Laury Kościenieckiej, gdy wracał wraz z nią powozem do Nawłoci, tak równie szybko i burzliwie się ono kończy, gdy ją uderza. Potem jeszcze raz się spotykają ale do niczego między nimi nie dochodzi.

Czyż nie myli się ten kto mówi, że „miłość niejedno ma imię. Czyż nie czujemy się tak samo, jak Romeo i Julia, czy Tristan i Izolda, kiedy i nas dosięga strzała Amora ? Choć nie chce się spać ani jeść, choć serce ściska niepokój, to przecież zakochanych roznosi energia i przepełnia radość, czego dowodem mogą być Jan i Cecylia, którzy nieurodzajną glebę zamieniają w żyzną. Razem mogliby nawet góry przenosić. Obiekt uczuć zawsze wydaje się uosobieniem wszelkich cnót, często wbrew oczywistym faktom, o czym drastycznie przekonał się Stanisław Wokulski. Czym jednak byłoby nasze życie bez miłości ?