Państwo Karola Wielkiego

Za czasów panowania Karola Wielkiego państwo franków zostało powiększone o:
- Saksonie
- Bawarie
- Północną część Hiszpanii.
Narzucił zwierzchność słowianą połabskim, zlikwidował państwo Longobardów w Italii.

W 800r. Papież Leon III koronował Karola na cesarza. Koronacja oznaczała przywrócenie idei Cesarstwa Rzymskiego.

Monarchia Karolingów była państwem patrymonialnym. Władcy traktowali je jako prywatną własność rodu, którą dzielono pomiędzy dziedziców. Podzielił władze w cesarstwie także Karol (z jego trzech synów przeżył go tylko najmłodszy, Ludwik Pobożny).

Administracyjnie monarchia dzieliła się na około 700 hrabstw zarządzanych przez hrabiów. Wykonywali oni polecenia królewskie, wzywali corocznie ludzi wolnych pod broń, przewodniczyli sądom.
Na pograniczach Karol utworzył marchie, a zarządzający nimi margrabiowie mieli szczególne uprawnienia, mogli nawet prowadzić lokalne wojny. Specjalne kompetencje posiadali też tzw. Posłannicy cesarscy, którzy kontrolowali podległe im hrabstwa i biskupstwa. Ponieważ jednak mianowani byli najczęściej spośród miejscowych hrabiów i biskupów, ich kontrola służyła bardziej ich własnym interesom niż interesom władcy.

Potrzeba utrzymania wątłej jedności państwa powodowały, że armia stawała się jednym z najistotniejszych elementów władzy. Służbę wojskową przynajmniej teoretycznie pełnić mieli, przynajmniej teoretycznie wszyscy wolni. Wyprawy organizowane późną wiosną i latem, z reguły 3-4 miesięczne, rujnowały jednak chłopów, zmuszonych do opuszczenia uprawianej przez nich ziemi na czas wojny oraz uzbrojenia się na własny koszt. By uniknąć tej służby chłopi oddawali się pod opiekę możnym, a to oznaczało utratę wolności.

W państwie karolińskim niepomiernie wzrosła liczba i znaczenie rycerstwa, co było procesem równoległym do postępujących zmian w strukturze społecznej. Władca wynagradzał swoich urzędników dobrami nadawanymi im z domeny królewskiej – beneficjami. W ten sposób urzędnicy ci stawali się królewskimi wasalami.

Mimo tych wszystkich przemian struktura polityczna i administracyjna monarchii pozostawała słabo rozwinięta, co było jedną z przyczyn rozpadu monarchii Karola Wielkiego za panowania jego syna – Ludwika Pobożnego.