Kalendarium rządów Pepina Krótkiego i Karola Wielkiego (751-814r.)

751 r.- faktycznie władający państwem Pepin usuwa z tronu ostatniego władcę z dynastii Merowingów, Childeryka III i zamyka go w klasztorze. Akt ten zaakceptował papież Stefan III.

753 r.- papież Stefan III prosi Pepina o pomoc przeciwko Longobardom, zagrażającym władzy papieskiej w Rzymie.

754-756 r. – zwycięska wojna Franków z Longobardami. Pokonawszy wojska króla Longobardów Aistulfa Pepin zajmuje Rawennę i obszary wokół tego miasta.

755 r. – Pepin Krótki oddaje obszary w środkowej Italii papieżowi. W tej sposób powstaje tzw. "Patrimonium Sancti Petri” – "Ojcowizna św. Piotra" – państwo kościelne.

757 r. – władzę Pepina uznaje książe Bawarii Tassilo III, narzucono trybut Sasom.

759 r. – Frankowie toczą zwycięskie walki z Arabami hiszpańskimi, uwieńczone zdobyciem Septymanii i włączeniem jej do państwa Franków.

759-768 r. – po zaciekłych walkach Pepinowi udaje się podporządkować sobie Akwitanię, za co jednak płaci uniezależnieniem się Bawarii i buntami Sasów.

24 IX 768 r. – Pepin Krótki umiera. Przed śmiercią dzieli swoje państwo między synów: Karlomana i Karola później zwanego Wielkim. Stworzyło to bardzo niepewną sytuację Polityka braci była niezgodna, ich matka – Bertrada faworyzowała Karlomana, zaś granice były niespokojne (najazdy Bawarów i Sasów; bunty w Akwitanii, wrogość Longobardów). Sytuacja zaczyna się poprawiać w

771 r.- umiera wówczas Karloman, a państwo Franków ma znowu jednego władcę – Karola Wielkiego.

771 r. – Karol opanowuje sytuację w Akwitanii za cenę pewnych ustępstw na rzecz możnych.

772-774 r. – wojna z królem Longobardów Dezyderiuszem. Po wielomiesięcznym oblężeniu Karol zdobywa stolicę Longobardów – Pawię.Dezyderiusz został zdetronizowany i zamknięty w klasztorze zaś królem Longobardów został Karol Wielki. Po tym wydarzeniu
zaczął umacniać swoje wpływy w Italii co zaowocowało koronacją jego syna Pepina na króla Italii. W tym samym roku jego drugi syn Ludwik został królem Akwitanii – 781 r.

788 r. – Karol Wielki złamał opór Bawarii. Książe Tassilo III z dynastii Agilulfingów został zamknięty w klasztorze zaś Bawaria poddana władzy możnych frankijskich.

772-804 – podbój Saksonii. Miał on kilka przyczyn: chęć chrystianizacji tych terenów, przerwanie saskich najazdów na państwo Karola. Król Franków nie przebierał w środkach, by złamać ich opór. Wg "Capitulatio de partibus Saxoniae " za opór wobec władzy Franków groziła śmierć. Masowo przesiedlano Sasów w głąb państwa Karola, w Verden zamordowano 4,5 tys. Sasów – za bunt. Ci nie poddawali się, do 785 r. ich oporem kierował saski wielmoża Widukind (schwytano go i zmuszono do chrztu). Sasów skrycie poparli Duńczycy i Bawarczycy. Bezwzględność, budowa licznych fortów i grodów pogranicznych oraz dominacja na polu walki sprawiła, że Sasi w końcu zostali zmuszeni do uległości.

788-811 – szereg zwycięskich wypraw przeciwko Awarom. Ich państwo zostało zniszczone.

788-811 – równolegle z walkami z Awarami Karol interweniował w arabskiej Hiszpanii. Mimo, że pierwsza wyprawa zakończyła się porażką (Baskowie wycięli w pień straż tylną armii frankijskiej w wąwozie Roncevalles – Frankami dowodził tam kuzyn Karola – Roland) to kolejne wyprawy były już udane. Karol zdobył miasta: Huesca (797), Barcelona (801), Pampeluna (806). Cała północna Hiszpania po rzekę Ebro stała się częścią monarchii Karola.

24 XII 800 r. – papież Leon III koronuje Karola na cesarza rzymskiego. (Carolus Magnus Imperator).

803-806 r. – wyprawy Karola przeciwko Słowianom połabskim (głównie Wieletom)

806 r. – w ogłoszonym "Divisio regnorum" wyraził chęć podziału państwa między synów (dwaj jednak zmarli przedwcześnie co zapobiegło podziałowi.

812 r.- po wieloletnich negocjacjach cesarz bizantyjski Michał Rangabes uznaje tytuł cesarski Karola. W zamian Karol oddaje Bizancjum Dalmację i Wenecję.

813 r. – Karol Wielki samodzielnie, podkreślając swoją niezależność od papieża ogłasza swoim następcą i koronuje na cesarza swego syna, Ludwika, zwanego później Pobożnym

28 I 813 r. – Karol umiera w wieku 67 lat. Należy pamiętać, że panowanie Karola Wielkiego nie było pasmem samych sukcesów. Nie zdołał np. zapanować nad nasilającymi się najazdami Wikingów. Nie udało mu się też podbić Bretanii. Wręcz przeciwnie, celtyccy Bretończycy ciągle nękali najazdami jego państwo, zwłaszcza często łupiona była Akwitania.