Klonowanie człowieka

Klonowanie człowieka to kontrowersyjny temat z gazet. Tak zwaną „klonową burzę” rozpętała sekta, która wyjawiła światu, że sklonowała człowieka. Jednakże do tej pory nie dostarczyła ona dowodów na istnienie tego rzekomego, ludzkiego klona
Według lekarzy sklonowanie człowieka w czasach dzisiejszych jest jeszcze mało prawdopodobne, wręcz niemożliwe, ponieważ ich wiedza w tym zakresie nie jest jeszcze wystarczająca. Liczne próby sklonowania zwierząt czy roślin kończyły się niepowodzeniami. Tak, więc orzeczenie sekciarzy jest jawnym kłamstwem.
Klonowanie może być wykorzystywane zarówno w dobrym jak i złym celu. Genetyka nie jest zagrożeniem, ze względu na to, że ludzkie możliwości wpływania na genetyczne wyposażenie człowieka są jeszcze bardzo ograniczone. A gdyby nawet były one wystarczające to możliwość stworzenia drugiego Hitlera czy Elvisa Presleya nie są możliwe. Podobnie jest również z odzyskiwaniem utraconych osób czy zapewnieniem sobie nieśmiertelności. Ingerencja w geny to nie wszystko, zbyt wiele rzeczy wpływa na to kim jesteśmy i jak wyglądamy.
Mózg każdego z nas jest inny i nie da się go sklonować. Nawet gdyby udało się sklonować czyjeś geny, to zapoczątkowałoby to życie zupełnie nowej, innej osoby. Każdy człowiek ma prawo do swojej genetycznej, własnej tożsamości, dlatego trzeba uszanować jego wolę do bycia jedyną w swoim rodzaju osobą.
Klonowanie przekracza granicę, która nie powinna być przekraczana tak z etycznego, jak i społecznego punktu widzenia. Klonowanie to nic innego jak produkcja czy hodowla klonów, która nie ma nic wspólnego z przekazywaniem życia godnego człowieka. Skoro mamy do czynienia z hodowlą to następuje sprowadzenie wartości egzystencji człowieka do zwierzęcia, a produkcja zaś to zrównanie człowieka z przedmiotem. Jednak samo powołanie kogoś do życia poprzez klonowanie nie musi prowadzić do jego uzwierzęcenia czy uprzedmiotowienia. Tak jak w przypadku leczenia bezpłodności, byłoby uzasadnione.
Klonowanie można uznać za zamach na ludzkie życie, warto jednak pamiętać, że już od ponad 20 lat tego rodzaju zamachy są faktem. Metody leczenia bezpłodności m.in. in vitro zakładają tworzenie wielu embrionów z których większość zginie. Jednakże metody te stosuje się często i nie zamierza się ich zaprzestać.
Sklonowanie ludzkiego zarodka posłużyłoby też do stworzenia grupy komórek macierzystych potrzebnych do leczenie ludzi. Oznacza to, że zaistniałaby możliwość wyleczenia ludzi cierpiących na nieuleczalne choroby takie jak: nowotwory, chorobę Parkinsona, Alzheimera, choroby serca, a nawet AIDS.
Pomimo tych wielu zalet klonowanie już zostało zabronione w wielu krajach. Jednym z powodów takiej decyzji może być to, że jak przestrzegają naukowcy wytworzenie większej ilości osobników zachwiałoby ideę różnorodności genetycznej osobników w przyrodzie. Jednak weźmy pod uwagę, że to byłoby problemem jedynie wówczas, gdy zachodziłoby na skalę masową, co jest obecnie niemożliwe ( i nie będzie możliwe przez najbliższe parę lat ) ze względu na wysokie koszty.
Jednak klonowanie to również nadzieja. Nadzieja dla tych, którzy w wyniku nieszczęśliwego wypadku lub z innych powodów zostali unieruchomieni i znaleźli się na wózku z uszkodzonym kręgosłupem. Oni liczą, że dzięki klonowaniu będą mogli uzyskać komórki niezbędne do odbudowy ich rdzenia kręgowego. Zatem czy warto odbierać im tę nadzieję? Bo przecież każdy ma prawo do marzeń, a jeśli klonowanie miałoby pomóc w ich realizacji z całych sił będę je popierać. I choć jeszcze dziś klonowanie wzbudza strach i nieufność, ale też nadzieję na lepsze życie to z czasem stanie się tak powszechne jak choćby zapładnianie metodą in vitro.