Tomasz i Izabela Łęccy, Książę, Julian Ochocki i Prezesowa Zasławska jako przedstawiciele arystokracji, charakterystyka arystokracji

Tomasz Łęcki był bardzo bogatym arystokratą, z jego rodu wywodziły się całe szeregi senatorów. Jego ojciec miał miliony, jednak Tomasz stał na skraju bankructwa. Do takiego stanu doprowadził go hazard oraz zaciągnięte długi. Mimo że stoi na skraju bankructwa, nadal jest rozrzutny i żyje ponad stan, ma swoją służbę, uczestniczy w życiu kulturalnym kraju, zaciąga długi u służącego. Traktował Wokulskiego protekcjonalnie, z wyższością i pobłażliwą przychylnością. Jest ograniczony i nie wykształcony, udaje przed Wokulskim, że zna się na ekonomi.

Izabela Łęcka jest od dzieciństwa rozpieszczana, wychowana w luksusie, przyzwyczajona do wygody. Ma zafałszowany obraz świata, nie ma bezpośredniej styczności z najbardziej ubogimi warstwami społecznymi, obserwuje je jakby przez szkło. Odnosi się z wyższością i pogardą wobec ludzi z nizin społecznych. Jest przekonana, że jest kimś lepszym. Uważała, że ludzie biedni zgrzeszyli, dlatego Bóg ich ukarał i muszą żyć w taki sposób. Izabela nie jest zdolna do miłości, ponieważ małżeństwo traktuje w sposób materialistyczny, jest ono dla niej formą transakcji między rodzinami w celu pomnożenia majątku. Jest idealistką i marzycielką. Jej wiara jest powierzchowna, bierze udział w kweście, aby pochwalić się swoim nowym strojem.

Książę to patriota i społecznik powszechnie znany w warstwach arystokracji. Jednak jego słowa nie mają odzwierciedlenia w czynach, nigdy nie zrobił czegoś konkretnego dla społeczeństwa. Nazywa siebie samego Prometeuszem. Cechuje go pycha, duma i megalomania. W postacie Księcia ukryta jest ironia, nawiązanie do romantycznych ideałów, martyrologii i walki za ojczyznę. Jest protekcjonalny wobec Wokulskiego, udaje przyjaciela, aby dobić interes.

Julian Ochocki ma 30 lat i jest naukowcem. Reprezentuje on scjentyzm. Jego marzeniem jest wynalezienie maszyny latającej i przypięcie skrzydeł ludzkości. Kobiety go nudzą. Jego żoną mogłaby zostać tylko kobieta, która podzielałaby jego pasji i pracowałaby z nim laboratorium. Wokulski podziwia go, że ma określony cel, do którego wytrwale dąży. Jest pasjonatem, entuzjastą, pracowity i zaangażowany. Pieniądze są mu potrzebne tylko do realizacji własnych marzeń, nie gromadzi dóbr materialnych jak większość przedstawicieli arystokracji. Jest skromny i pokorny, ceni Wokulskiego.

Prezesowa Zasławska mówi, że kobiety z jej kręgów to głupiutkie gęsi, które nie myślą o miłości, tylko o bogatym mężu. Jej rodzina nie wyraziła zgody na związek z wujem Wokulskiego. Jest roztropna i mądra, była dobrą gospodynią, organizowała kwesty, wspierała sierociniec, budowała czworaki dla robotników. Aranżowała spotkania Wokulskiego i Łęckiej. Jest to postać pozytywna. Stawia się w roli filantropki.

Arystokracja wywyższa się ponad inne grupy społeczne, mają wyraźną niechęć do współpracy z innymi stanami. Tworzą zamkniętą kastę. Żyją w taki sposób, aby zaspokoić wszystkie swoje zachcianki, nie przejmują się konsekwencjami swojego postępowania. Żyją ponad stan co prowadzi ich do nieuchronnego bankructwa. Traktują Wokulskiego z wyższością, mają zawyżone mniemanie o sobie. W większością są to megalomani, kosmopolici, zdemoralizowani, nie rozwijają się. Zdarzają się wśród nich oczywiście wyjątki np. Julian Ochocki.