Funkcje stylizacji na obrzęd ludowy w „II części Dziadów” Adama Mickiewicza

Wątki, motywy oraz wierzenia za czasów poety nie były jeszcze uporządkowane. Adam Mickiewicz ulegając tendencją ludowym. W czasach jego dzieciństwa istniały rytuały w dzień zaduszny : Ludzie przynosili pokarm dla zmarłych, którzy chwilowo błąkają się po świecie i nie mogą się dostać do raju. Takim obrzędem nazywamy dziady.
W przedmowie Adam Mickiewicz wyjaśnia zjawisko dziadów wiążę ten obrzęd z rytuałem „Uczta kozła” było to bardzo przejaskrawione porównanie.
Kościół walczył z wierzeniami heterodoksyjnymi. Poeta opisując ten obrzęd mocno go ubarwił. W rzeczywistości ten obrzęd był skromniejszy. Adam Mickiewicz zbudował „Ogromne widowisko. Poeta dystansuję się we wstępie od obyczajów i obrzędów, ponieważ tego typu rytuały spirytystyczne są naganne w kulturze chrześcijańskiej bo są powiązane z magią, ciemnymi mocami. Poeta na końcu kreuję autentyczność wydarzeń.
„Dziady cz.II” budują napiętą atmosferę i adrenalinę, ponieważ w ciemnej kaplicy Guślarz wywołuję duchy. Obrzęd ten przybiega w sposób konsekwentny i zdyscyplinowany prowadzi go owy Guślarz pełni on funkcję kapłana uzurpacyjnego, cieszy się autorytetem społeczności.
Chór powtarza formuły i gesty aby przywoływać duchy. Towarzyszą temu pewne symbole i znaki.
*Duchy lekkie przywoływane poprzez zapalenie kądzieli zawsze przy pomocy światła i inkantacji.
*Duchy pośrednie poprzez inkantację oraz zapalenie wianka.
*Duchy ciężkie poprzez zapalenie beczułki wódki i inkantację.