„O to chodzi jedynie, by naprzód wciąż iść śmiało bo zawsze się dochodzi, gdzie indziej niż się chciało”. Czy zgadzasz się z tymi słowami?

Wieczna wędrówka ku nowemu, pokonywanie wszelkich przeszkód. Ponadczasowa droga, która wszakże ma swój kres. Wędrujemy do wyznaczonego sobie celu, poprzez kręte drogi i manowce, natrafiamy na trudy i niepowodzenia. Jeśli dążymy do niego z wystarczającym samozaparciem i uporem, udaje nam się go osiągnąć, często jednak osiągamy cel odmienny od tego jaki sobie postawiliśmy. Tak jak ujął to żartobliwie Leopold Staff:

„O to chodzi jedynie by naprzód wciąż iść śmiało bo zawsze się dochodzi, gdzie indziej niż się chciało”.

Doskonałym przykładem jego słów jest sztuka „Magnetyzm serca” zrealizowana na podstawie scenariusza „Ślubów panieńskich” Aleksandra Fredry. Główne bohaterki stawiają sobie za cel - nigdy nie wyjść za mąż. Podczas realizacji przedsięwzięcia wynika wiele różnych perypetii, w skutku których obie dziewczyny nie tylko kończą jako żony, ale są też bardzo szczęśliwe z tego powodu.

Nie dla wszystkich jednak brak realizacji postawionego celu kończy się tak szczęśliwie. W filmie „Cast Away” – „Poza Światem” Roberta Zemeckisa, główny bohater – Tom Hanks, wytycza sobie za cel, wydostanie się z bezludnej wyspy i powrót do narzeczonej. Cel realizuje tylko częściowo, ponieważ nie na wszystko miał wpływ. Los chciał, że kiedy po wielu latach udaje mu się wrócić do rodzinnego miasta, okazuje się iż wybranka, nie czekała na bohatera. Wyszła za mąż za innego.

Wielu ludziom pomimo różnych zrządzeń losu udaje się osiągnąć cel, z reguły dążą do niego usilnie. Czasami nie przebierając w środkach. Bohaterka powieści, którą pragnę wspomnieć, nie przykłada wagi do sposobu w jaki chce go osiągnąć. Sądzi jednak, iż postępuje słusznie. Mówię mianowicie o Scarlett O’Hara głównej postaci powieści Margaret Mitchell pt: „Przeminęło z wiatrem”. Scarlett, aby uchronić rodzinę od głodu i śmierci, zachowuje się w sposób niezbyt przyzwoity, gdyż odbija siostrze narzeczonego. Z góry zakłada, iż siostra nie udzieliłaby żadnej pomocy rodzinie i dlatego właśnie postępuje w taki sposób.

Zgadzam się ze słowami: „O to chodzi jedynie, by naprzód wciąż iść śmiało...”. Życie człowieka pozbawione byłoby sensu, gdybyśmy nie mieli chęci rozwijania się, wytyczania sobie celu, do którego moglibyśmy dążyć w przyszłości.
Z dalszą częścią wiersza Leopolda Staffa „bo zawsze się dochodzi, gdzie indziej niż się chciało”, nie zgadzam się, ponieważ uważam, iż bardzo często kończymy u właściwego celu.