Wizerunek kraju lat dziecinnych w „Panu Tadeuszu” Adama Mickiewicza. Interpretując podane fragmenty rozważ związek doświadczeń emigracyjnych z obrazem utraconej ojczyzny. Wnioski z analizy odnieś do całej epopei.

Autor w epilogu wyraża swoje uczucia, jakie w nim dominują. Powraca w swoich rozważaniach do ojczyzny lat dziecinnych. Przedstawia ją z wielkim uczuciem i wzruszeniem mając nadzieję, że jeszcze kiedyś wróci do ojczyzny. Życie dla Adama poza granicami kraju jest bardzo trudne można je porównać do „strefy ulewy i grzmotu”, autor tęskni za spokojem, uśpionej natury „i szukać tylko cienia i pogody”. Chciałby wrócić do domu, w którym mieszkał jako dziecko. Po tak długim czasie emigracji spotkał się ze swoimi przyjaciółmi, którzy też musieli wyjechać z Polski i zamknęli za sobą „drzwi do Europy”- co sprawia, że nie mogą wrócić. Powraca w myślach „ku szczęśliwym czasom”. Autor wspomina powstanie, w którym nie mógł wziąć udziału. Jak wiele osób poświęciło swoje życie dla ratowania wolności narodu? Ludzie byli bardzo nieszczęśliwi, ale mieli nadzieję na lepszy obrót sprawy. Cała Europa mówiła o Polakach i wspierała ich w swoim postanowieniu walki o wolność. Wyrzuca sobie, że nie pomógł w ratowaniu kraju tylko, co innego było dla niego ważniejsze w tym momencie. Polski naród jest już tym zbyt uciemiężony i nikt już nie daje sobie z tym rady. Nawet ludzie silni, odważni nie wiedzą, co robić. Powietrze unosi się nafaszerowane ludzkimi emocjami, nawet natura odczuwa nastroje panujące w kraju. Zwraca się do ojczyzny, którą nazywa Matką. Została ona pokonana przez oprawców całkiem niedawno „Ty tak świeżo w grobie złożona”. Mickiewicz tak bardzo cierpi, że nie ma już sił nawet mówić o niej. Kto jest w stanie mówić pochlebstwa, że jest coś dobrego w Polsce, o czym można powiedzieć. Ta sytuacja panująca „rozczula rozpacz marmurową”- czyli nikogo nie omija. Kto będzie mógł zmienić tę sytuację i ludzie będą płakać ze szczęścia. Cały naród czeka na tego człowieka jak na wybawienie- mesjasza. Za granicą Polacy nie mając, czego szukać są nieproszonymi gościmi a szczęścia mogą zaznać tylko w kraju, w którym się urodzili. Autor idealizuje swój obraz ojczyzny. Przedstawia go w jak najlepszym świetle. Na początku powraca do natury do swoich zabaw jako dziecko a następnie stwierdza, jaka była w nim sytuacja. Ludzie byli szczęśliwi, chociaż nie żyli w luksusach. Czuło się odpowiedzialności ludzi za ojczyznę – była jedyna i niepowtarzalna. Cieszył się całym jej bogactwem. Znał każdy zakątek tej ziemi. Po którym hulał jako dziecko. Niektórzy wyjechali tak jak on. A inni zostali i tych nazywa przyjaciółmi swoimi i ojczyzny, której nie zostawili. Wszyscy w tej okolicy znali się bardzo dobrze, bo w większości byli rodziną. Zastanawia się ile osób tam pozostało. Kto wyjechał? Kto zginą? Chłopi, którzy pracowali dla swoich pracodawców byli do nich bardzo przywiązani. Jako emigrant może porównać przywiązanie chłopa do pana i męża do małżonki. Porównuje żalenie się żołnierza po orężu oraz syna i ojca. W trudnych chwilach pomagają mu przyjaciele chciałby przy pomocy innych ludzi wrócić do ojczyzny nawet na chwilę, jeśli musi czekać tak długo –poczeka byle tylko wrócić. Marzy by jego epopeja Pan Tadeusz znalazła się w każdym polskim domu. By mógł ją przeczytać każdy człowiek uważający się za Polaka.
Mickiewicz bardzo przeżywa niemożność bycia w kraju. Któremu zawdzięcza życie, bo Matka Boska uratowała mu życie. Gdyby nie to, co się stało cała reszta nie miałaby sęsu. Całe życie podróżował po Europie, ale czuł się nieproszonym gościem, tylko u siebie w domu rodzinnym jest swój. Adam Mickiewicz napisał „Pana Tadeusza”, aby przedstawić swój kraj i wyleczyć się z tęsknoty do niego. Autor prowadził tułacze życie tak jak jeden z bohaterów ks. Robak, który tak jak on chciał pomóc ojczyźnie w odbiciu się od dna. Wydaje mu się, że tylko przyroda w Polsce jest tak piękna jak nigdzie indziej np. bociany inaczej klekocą. Najlepsze wspomnienia ma właśnie z okresu, kiedy był tu na rodowej ziemi. Tą boleść jego potęguje jeszcze wewnętrzny kryzys Polski po nie udanej próbie powstania. Mickiewicz wiązał nadzieję na niepodległość Polski z marszem Napoleona na Moskwę i ten motyw też umieścił w utworze, bo bardzo długo przebywał we Francji i miał styczność z francuskimi bohaterami. Utwór ten przedstawia naród polski i jego dążenia do niepodległość. Autor przy tym wyraża swoje nadzieje na powrót. Przedstawia to w Epilogu i Inwokacji.

Poprawa: Wizerunek kraju lat dziecinnych w „Panu Tadeuszu” Adama Mickiewicza. Interpretując podane fragmenty rozważ związek doświadczeń emigracyjnych z obrazem utraconej ojczyzny. Wnioski z analizy odnieś do całej epopei.

Autor w epilogu wyraża uczucia wielkiej tęsknoty za ojczyzną. Powraca w swoich rozważaniach do ojczyzny lat dziecinnych. Przedstawia ją z wielkim uczuciem i wzruszeniem mając nadzieję, że jeszcze kiedyś wróci do ojczyzny. Życie dla Adama poza granicami kraju jest bardzo trudne można je porównać do „strefy ulewy i grzmotu”, autor tęskni za spokojem, uśpionej natury „i szukać tylko cienia i pogody”. Chciałby wrócić do domu, w którym mieszkał jako dziecko. Po tak długim czasie emigracji spotkał się ze swoimi przyjaciółmi, którzy też musieli wyjechać z Polski i zamknęli za sobą „drzwi do Europy”- co sprawia, że nie mogą wrócić. Powraca w myślach „ku szczęśliwym czasom”. Autor wspomina powstanie, w którym nie mógł wziąć udziału. Jak wiele osób poświęciło swoje życie dla ratowania wolności narodu? Ludzie byli bardzo nieszczęśliwi, ale mieli nadzieję na lepszy obrót sprawy. Ludność europejska mówiła i wspierała Polaków w postanowieniu walki o wolność. Autor wyrzuca sobie, że nie pomógł w ratowaniu kraju tylko, co innego było dla niego ważniejsze w tym momencie. Polski naród jest tym zbyt uciemiężony i nikt nie daje sobie z tym rady. Nawet ludzie silni, odważni nie wiedzą, co robić. Powietrze unosi się nafaszerowane ludzkimi emocjami, nawet natura odczuwa nastroje polityczne panujące w kraju. Mickiewicz zwraca się do ojczyzny, którą nazywa Matką. Polska została podporządkowana oprawcom całkiem niedawno„Ty tak świeżo w grobie złożona”. Autor tak bardzo cierpi, że nie ma już sił mówić o swojej umiłowanej ojczyźnie. Kto jest w stanie mówić pochlebstwa, że jest coś dobrego w Polsce, o czym można powiedzieć? Ta sytuacja panująca „rozczula rozpacz marmurową”- czyli nikogo nie omija. Kto będzie mógł zmienić tę sytuację i ludzie będą płakać ze szczęścia? Cały naród czeka na tego człowieka jak na wybawienie- mesjasza. Za granicą Polacy nie mając, czego szukać są nieproszonymi gościmi a szczęścia mogą zaznać tylko w kraju, w którym się urodzili. Autor idealizuje swój obraz ojczyzny. Przedstawia go w jak najlepszym świetle. Na początku powraca do natury do swoich zabaw jako dziecko a następnie stwierdza, jaka była w nim sytuacja polityczna w kraju. Ludzie byli szczęśliwi, chociaż nie żyli w luksusach. Czuło się odpowiedzialności ludzi za ojczyznę – była dla nich jedyna i niepowtarzalna. Cieszyli się całym jej bogactwem. Autor znał każdy zakątek ojczystej ziemi. Po którym hulał jako dziecko. Niektórzy wyjechali tak jak on. A inni zostali i tych nazywa przyjaciółmi swoimi i ojczyzny, której nie zostawili. Wszyscy w tej okolicy znali się bardzo dobrze, bo w większości byli rodziną. Zastanawia się ile osób tam pozostało. Kto wyjechał? Kto zginą? Chłopi, którzy pracowali dla swoich pracodawców byli do nich bardzo przywiązani. Jako emigrant może porównać przywiązanie chłopa do pana i męża do małżonki. Porównuje żalenie się żołnierza po orężu oraz syna po ojca. W trudnych chwilach Adamowi pomagają przyjaciele chciałby przy pomocy innych ludzi wrócić do ojczyzny nawet na chwilę, jeśli musi czekać nawet bardzo długo to poczeka ile będzie musiał. Marzy by jego epopeja Pan Tadeusz znalazła się w każdym polskim domu. By mógł ją przeczytać każdy człowiek uważający się za Polaka.
Mickiewicz bardzo przeżywa rozstanie z krajem. Któremu zawdzięcza życie, bo Matka Boska uratowała mu życie. Gdyby nie to, co się stało cała reszta nie miałaby sęsu. Całe życie podróżował po Europie, ale czuł się nieproszonym gościem, tylko u siebie w domu rodzinnym jest swój. Adam Mickiewicz napisał „Pana Tadeusza”, aby przedstawić swój kraj i wyleczyć się z tęsknoty do ojczyzny. Autor prowadził tułacze życie tak jak jeden z bohaterów ks. Robak, który tak jak on chciał pomóc ojczyźnie w uzyskaniu niepodległości. Wydaje mu się, że tylko przyroda w Polsce jest tak piękna jak nigdzie indziej np. bociany inaczej klekocą. Najlepsze wspomnienia ma właśnie z okresu, kiedy był tu na ojczystej ziemi. Tą boleść jego potęguje jeszcze wewnętrzny kryzys Polski po nie udanej próbie powstania. Mickiewicz wiązał nadzieję na niepodległość Polski z marszem Napoleona na Moskwę. Motyw też umieścił w utworze, bo bardzo długo przebywał we Francji i miał styczność z francuskimi bohaterami. Utwór ten przedstawia naród polski i jego dążenia do niepodległość. Autor przy tym wyraża swoje nadzieje na powrót. Przedstawia to w Epilogu i Inwokacji.