List do Julii od Romea.

Najdroższa Julio!

Postanowiłem do Ciebie napisać, gdyż nie jest nam dane się spotkać, z powodu naszych zwaśnionych rodów, a ja muszę Ci wyznać me uczucia do Ciebie.

Z pewnością wiesz, jak bardzo jesteś dla mnie ważna. Zakochałem się w Tobie bez pamięci i nie potrafię bez Ciebie dalej żyć. Me stęsknione serce pragnie Twego widoku, wydziera się z piersi na samą myśl o Tobie. Niestety nie umiem znaleźć słów, którymi mógłbym wyrazić Ci moje uczucia, zaś to, co napiszę w tym liście na temat Twej Cudownej osoby, będzie jedynie marną namiastką rzeczywistości. Namiastką tak nikłą, iż nawet nie zasługującą na opisywanie Twoich zalet, gdyż Twej postaci, nie sposób wyrazić żadnymi znanymi człowiekowi słowami.

Kochana Julio, najcudowniejszy kwiecie wśród tych rosnących w Weronie. Pozwól mi uwielbiać Twe subtelne ciało i napawać się pięknem Twego wnętrza. Okażże łaskawość i pozwól, bym mógł tonąć w Twych błękitnych źrenicach, przejrzystych, jak niebo w ciepły wiosenny dzionek. Pozwól mi okrywać pocałunkami Twe delikatne oblicze i wsłuchiwać się w kojący dźwięk Twego słodkiego głosu. Ubóstwiam Cię, Pani mego serca, kocham tak silnie, jak tylko człowiek potrafi. Nie dałbym rady żyć bez Twej bliskości, bo cóż to za życie, gdy nie ma miłości? To jakby zaspokajanie pragnienia cierpkim octem, gdy nie ma wody, jak istnienie bez powietrza, jak sycenie się marzeniami, gdy brak pożywienia. Nie chcę poić się octem, ani trwać bez powietrza, pragnę nade wszystko kochać Ciebie i być obdarzany Twą miłością. Najdroższa ma Istoto, jeszcze długo byłbym w stanie rozpisywać się nad Twą wspaniałością i mym bezgranicznym uczuciem do Ciebie, jednak to wszystko na nic, bo czymże są słowa przy wielkości czynów?

Kochana Julio, niestety pora mi już kończyć ten list, lecz ufam, iż wkrótce będziemy mogli się spotkać i w końcu będę mógł Ci dowieść mych rozpierających mnie uczuć do Ciebie.

Twój na wieki

Romeo