Smutek blokowiska

Samotność człowieka na anonimowym miejskim blokowisku eksponował Krzysztof Kieślowski w Dekalogu. „Wiersze mieszkalne” Stanisława Barańczaka oddają atmosferę mieszkania w bloku z wielkiej płyty, nieprzyjaznego, akustycznego, w którym „cztery kąty, a szpieg piąty” i w którym mieszka się „kątem u siebie”. Niezbyt przyjaźnie wyraża się też o blokowisku na Saskiej Kępie Miron Białoszewski, nazywający w swej prozie swoje osiedle „Chamowem”. Współczesne filmy, takie jak Cześć, Tereska , także powracają do smutku i szarości blokowisk – to na nich ludzie się nudzą, piją i wkraczają na drogę przestępstwa, bo cóż można robić w świecie monotonii i biedy...