1. ‘chodzić, szukając określonego celu, właściwej drogi; chodzić bez celu’; 2. ‘postępować niewłaściwie; mylić się’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; ogsłow. (por. czes. bloudit ‘ts.’, ros. bludiť ‘błąkać się, mylić drogę’)< psłow. *bląditi ‘postępować niewłaściwie’, ‘być w błędzie, popełniać błąd;odstępować od właściwej drogi, mylić drogę’ < psłow. czasownik *blęsti, *blędą ‘paplać, bredzić; być w błędzie, mylić się’.
Pierwotna postać
W stpol. w XIV-XVI w. słowo występowało w postaci błędzić, błądzi.
poleca
b/d
błąd
1. ‘pomyłka’; 2. ‘czyn, działanie przynoszące komuś złe skutki’; 3. przestarzale‘mylne, fałszywe mniemanie o czymś’; od XV w.; ogsłow. < psłow. *błądъ ‘niewłaściwe postępowanie; mylne mniemanie, odstępstwo od normy, właściwej drogi’ – rzeczownik odczasownikowy od *blęsti z przejściem samogłoski*ę > *ą
poleca
b/d
błąkać się
1. ‘chodzić bez celu’; 2. dawniej (XVIII w.) także w formie niezwrotnej błąkać kogoś ‘wprowadzać w błąd’; od XV w.; powstało od wcześniejszego przedrostkowego obłąkać się (częstsze w XVI-XVIII w.); forma płnsłow.< psłow. dialektyczne *bląkati sę ‘wałęsać się, włóczyć się, błądzić’ < psłow. *bląditi poprzez dodanie przyrostka *-kati
Materiał opracowany przez eksperta
Spis treści
- Błądzić