Zaloty w literaturze starożytnej

Podstępne umizgi bogów do bogiń i pięknych Ziemianek opisuje mitologia. Hades olśnił córkę Demeter Korę (Persefonę) pięknem kwiatów, a gdy zerwała kwiat należący do władcy podziemi, porwał ją. Zeus ukazał się królewnie Europie pod postacią pięknego byka, a gdy dziewczyna dosiadła zwierzęcia, porwał ją. Zaloty Parysa do żony Menelaosa Heleny skończyły się porwaniem i długotrwałą wojną trojańską. Nie zostały uwieńczone sukcesem umizgi do Dafne, która tak przed nimi uciekała, że w końcu ubłagała bogów, by zamienili ją w drzewo laurowe (bobkowe) – mówi też o tym polski barokowy utwór Samuela Twardowskiego Dafnis w drzewo bobkowe przemienieła się.
Tłumy zalotników prześladowały wierną żonę Odysa– Penelopę, która cierpliwie oczekiwała na powrót męża z wojny trojańskiej (trwał wiele lat, niektóre z przerw były związane z pobytami Odyseusza u kochanek...). Wierna żona odpychała starających się o nią, aż w końcu obiecała,że wyjdzie za jednego z nich, gdy ukończy tkanie. Był to podstęp, bowiem Penelopa rzeczywiście pracowała nad tkaniną w dzień, a pruła ją w nocy...
Rzymskie sielanki (bukoliki) opisują też często zaloty pasterzy w konwencjonalnej, idyllicznej aurze pięknych krajobrazów. Echa tych utworów znalazły odzwierciedlenie w polskich sielankach z epoki sentymentalizmu, np. Laura i Filon Franciszka Karpińskiego.