Uzasadnij, że literatura renesansu trafnie okreslała sens ludzkiego życia, postrzegajac, że jest ono pełne bólu i słodyczy zarazem

Renesans to bez wątpienia epoka charakteryzująca się humanizmem i fascynacją kulturą antyczną. Właśnie z antyku autorzy renesansowi zaczerpnęli model życia , które jest splotem słodyczy i bólu, radości i cierpienia. Sensem tego życia miał być rozsądek, spokój, sprawiedliwość i czerpanie przyjemności z różnych doczesnych uciech, dobrego jadła i napoju czy przebywania w otoczeniu pięknej przyrody. Jednak radość dawało ono tylko w połączeniu ze stoickim umiarem , nie przyzwyczajaniem się do posiadanych dóbr. Wynikało to z tego ,że człowiek nie jest w stanie przewidzieć kolei swojego losu.

Dokładnie taki pogląd na życie miał Jan Kochanowski , wybitny polski twórca epoki odrodzenia. W Pieśni IX z ? Ksiąg pierwszych ? poeta zachęca czytelnika do korzystania z prostych przyjemności , jednak potem ostrzega przed szkodliwym uzależnieniem od zbytków, zbytniej pewności co do tego ,że zadowolenie z życia i szczęście są nam dane raz i na zawsze. Kochanowski postrzega życie pełnym i dobra , i zła , i słodyczy , i bólu, które raz po raz przeplatają się ze sobą , niezależnie od naszej woli. Twierdzi wręcz : ? Wszystko się dziwnie plecie Na tym tu biednym świecie. A kto by chciał rozumem wszystkiego dochodzić, I zginie, a nie będzie umiał w to ugodzić?

W dobie obecnej nic się pod tym względem nie zmieniło. Źródłem szczęścia wciąż może być spokojne , poukładane życie , z pewną dozą rozrywki. Dobra materialne nadal przynoszą zadowolenie tym, którzy potrafią z nich mądrze korzystać. Jednak pomimo najszczerszych chęci nie zawsze jesteśmy w stanie uniknąć cierpień i trosk. Powinniśmy być na przygotowani na to , że nasza sytuacja życiowa może diametralnie się zmienić przeobrażając euforię w niewyobrażalny ból, bo ? Kto tak mądry , że zgadnie, co nam jutro przypadnie? Naszym celem staje się wtedy godne zniesienie cierpienia i konieczność pogodzenia się z losem.

Innym źródłem radości , ale i cierpienia jest jest miłość. Uczucie to ze szczegółami opisuje Franciszek Petrarka w ? Sonetach dla Laury ? Miłość jest dla poety trawiącym wewnętrznie ogniem. Jest płaczem i śmiechem, boleścią i rozkoszą , jest dobrem i złem , radością i smutkiem. Doznanie , które z wszech miar zniewala. Uczuć takich doświadcza każdy zakochany, a szczególnie zakochany nieszczęśliwie ? pomiędzy pragnieniem i wolą , a zdrowym rozsądkiem i rozumem.

Przez prawie siedemset lat , które upłynęły od czasu, kiedy powstały ? Sonety? nic się pod tym względem nie zmieniło. Do dziś stawiamy sobie te same pytania, które ukazują , jak wielką tajemnicą jest miłość, jak dwoistą naturę posiada, jednocześnie raniąc i uszczęśliwiając, przynosząc słodycz i gorycz zarazem. Ale te wewnętrzne katusze walenie muszą być spowodowane jakimś ciężkim przeżyciem związanym z ukochaną osobą, np. zdradą czy odrzuceniem uczuć , lecz samym kochaniem. Każdy zakochany świetnie rozumie, co czuł Petrarka pisząc : ? Żeglarz , ciśnięty złym wodom dla żeru, W burzy znalazłem się podarłszy żagle, Na pełnym morzu, samotny , bez steru ?. Wraz z miłością przychodzi przecież niepewność uczuć ukochanej osoby , brak niezależności, niepokój , obawa przed utratą szczęścia.

Podsumowując można stwierdzić, że rzeczywiście ludzkie życie pełne jest sprzeczności i przeciwstawnych uczuć , ma swoje przypływy i odpływy , swoje zatopione w głębinach wraki i cudne rafy koralowe oraz bezcenne perły. Uzmysłowili sobie to twórcy renesansu, a my dziś nie mamy żadnych wątpliwości, że właśnie w tym tkwi sens ludzkiego życia, niezależnie od tego, w której epoce przyszłoby nam żyć.