Charakterystyka porównawcza Izabeli Łęckiej i Heleny Stawskiej

Porównując dwie kobiety Izabelę Łęcką i Helenę Stawską stwierdzam, że Helena Stawska o wiele bardziej podoba mi się niżeli Izabela Łęcka.

Izabela Łęcka, panna, była arystokratką, jedyną córką hrabiego Tomasza Łęckiego, mieszkała wraz z ojcem i ciotką Florętyną w wynajętym lokalu w okolicach Alei Ujazdowskiej. Helena Stawska była zubożałą szlachcianką, ograbioną w wyniku represji po powstaniu styczniowym, opuszczona przez męża, który niesłusznie skazany wyemigrował z kraju. Mieszkała w lokalu wynajmowanym o hrabiego Łęckiego wraz z córką Helunią i matką – panią Misiewiczową. Panna Łęcka była niezwykle piękną kobietą średniego wzrostu, posiadała kształtną figurę, blond włosy z odcieniem popielatego, zniewalający uśmiech, była wymowna w gestach i mimice. Czasami nie musiała nic mówić, tylko spojrzała, wykonała jakiś gest i już wiadome było czy zraziła się, czy ucieszyła. Wydawać by się mogło, że nie musiała nic mówić, aby przekazać jakąkolwiek informację. Helena Stawska może nie była aż tak piękna jak przedstawiona wyżej kobieta, ale jej urody nie powstydziła by się żadna przedstawicielka płci pięknej. Mogła ona szczycić się ładną figurą, niezwykłymi włosami, pięknymi oczyma, cudownymi rzęsami. Jak wiadomo nie wypada oceniać ludzi po wyglądzie, gdyż nie szata zdobi człowieka tylko jego wnętrze. Tak więc skupię się na wnętrzu tych postaci, aby uzasadnić moją decyzję.

Izabela traktuje ludzi jak zabawki w celu zaspokojenia swoich potrzeb, nie przejmuje się potrzebami innych. Swoje cele uważa za nadrzędne i gotowa jest iść w myśl powiedzenia „Cel uświęca środki”, a go osiągnąć. Pierwszym przykładem na to są wymuszone, przez nią owacje dla Rossiego. Gdy Wokulski wykonał zadanie znowu został odłożony na dalszy plan. Drugi to wyjazd do Paryża. Zadufana w sobie arystokratka korzystając z dobroci warszawskiego kupca wymusiła na nim wyjazd do tego przepięknego francuskiego miasta. Ale gdy tylko okazało się, że plan wyjazdu legł w gruzach szlachetnie urodzona niezmiernie obraziła się. Helena jest tego dokładnym przeciwieństwem, gdyż przejmuje się losami innych ludzi, własne cele i wymagania zostawia na koniec uprzedni pomagając innym. Już ta cecha daje jej przewagę nad zepsutą arystokratką bo swoje sprawy załatwia na końcu. Łęcka nie przetrwała by długo beż czyjejś opieki, jest uzależniona od swojego ojca i jego pieniędzy. Pracę uważa za hańbę dla swojej klasy i przez myśl jej nigdy nie przeszło, aby mogła zhańbić się ty „niecnym procederem” w celu zdobycia pieniędzy. Stawska za to dobrze zna smak pracy i wie jak ważnym elementem jest ona w życiu każdego człowieka. Dokładnie zdaje sobie sprawę co by się z nią działo gdyby nie zarabiała pieniędzy. Blond włosa arystokratka jest zmienna, nieszczera, a czasami nawet bezczelna dla otaczających ją ludzi. W ich towarzystwie potrafi nagle zmienić swój nastrój i dać o tym znać w niemiły sposób. Można tu przytoczyć sytuację kiedy w obecności Wokulskiego zaczęła mówić po angielsku jako przykład bezczelności. Kwiat mieszczańskiej sfery nigdy nie dopuścił się podobnego czynu, zawsze była szczera i mówiła to co jej na sercu leżało, a co ślina na język przyniosła. Warto do tego dodać, że Łęcka stworzyła sobie system wartości oceniania ludzi całkowicie nie znajdujący zastosowania w rzeczywistości, jak na przykład uważała swoją sferę za wybrańców Boga. Nie tolerowała na dłuższą metę przedstawicieli innych sfer. Należało by tu podać sytuacje z biedny Stanisławem W., którym gardziła za to, ze jest kupcem. Sama zresztą mówiła, że może wyszła by za niego za mąż, ale perspektywa bycia kupcową nie podobała się jej. Stawskie było wszystko jedno jak urodzony był człowiek, jakie zajmował stanowisko. Ona oceniała ludzi po ich wnętrzu, zamiarach i czynach. Izabela posiadała tylko jeden talent, związany z jej urodą, mianowicie umiała gromadzić wokół siebie prawdziwe hordy wielbicieli i łamać im serca. Na poparcie tego jest fakt, iż Marczewski przez nią stracił posadę, Niwiński, Malborg, Rydzyński i Pieczarkowski zasypywali ją bukietami, a ona nic sobie z tego nie robiła. Szastaliski w wyniku jej nędznego podejścia do uczuć chciał popełnić samobójstwo. Helena miała talent zjednywania sobie ludzi dzięki swej poczciwości, dobroci, subtelności i szlachetności. Łęcka miała wiele zainteresowań między innymi: teatr, muzyka, książka, podróże. Stawska też może poszłaby z przyjemnością do teatru albo na koncert, ale wiedziała, że wiąże się to z wydatkami, które zabiorą jej samej i jej najbliższym posiłek lub parę butów dla kogoś z jej bliskich.

Przedstawiona tu przeze mnie charakterystyka Izabeli Łęckiej i Heleny Stawskiej moim zdaniem w pełni ukazuje wyższość tej drugiej nad pierwszą. Wyraźnie przedstawiona jest bezinteresowność, pracowitość, uczciwość, serdeczność pani Heleny Stawskiej. Na zakończenie można jeszcze dodać, że jest ona o wiele bardziej wartościową i godną d naśladowania kobietą niż Izabela Łęcka.