Wojna to sytuacja, w której zwyczajni ludzie zdolni są do nadzwyczajnych czynów.

Są takie chwile w życiu każdego szarego człowieka, że musi zrobić coś co mógłby zrobić jedynie bohater. Takie chwile ogarniają nas, gdy czegoś się boimy lub, gdy czujemy natchnienie. Każdy zapomina, że ludzie, którzy w życiu coś osiągnęli też byli szarymi ludźmi. Zapominamy, że nasz potencjał jest nieograniczony i czeka w nas jak dżin zamknięty w butelce. Zdarzyło się w życiu i literaturze, że szarzy ludzie nagle stawali się bohaterami.
Śmiem twierdzić, że najlepszym przykładem bohaterów rodzących się z zwykłych ludzi jest historia z książki Aleksandra Kamińskiego ?Kamienie na szaniec?. Opowieść o trójce przyjaciół. Zwykli mieszkańcy Warszawy. Zwykli uczniowie liceum Stefana Batorego?wybuch II wojny światowej. Alek, Zośka i Rudy w akcie buntu, strachu i braku akceptacji sytuacji zaczynają wojnę z hitlerowcami. Stoją na czele Małego Sabotażu, Dywersji, Szarych Szeregów. Ta trójka młodych ludzi bez żadnych kwalifikacji wojskowych robi rzeczy, które nie przyszły by do głowy połowie wojskowym. Za swoje czyny dostają Narodowe odznaczenia za odwagę. Stają się bohaterami Warszawy?zwykli ludzie.
Szarym człowiekiem był też Doktor Bernard Rieux w książce
?Dżuma? Alberta Camusa. Niepozorny lekarz miasta Oran walczy z przeciwnościami losu jakie stawia mu epidemia dżumy. Zamiast się poddać, bierze sprawy w swoje ręce. Wydzwania do znajomego lekarza, prosi o izolacje chorych, poprzez jego nalegania zwołano w prefekturze komisję sanitarną. Rieux był człowiekiem, który wszystko robił wkładając całe serce. Znał się na tym co robi i dzięki temu stał się bohaterem?zwykły człowiek.
Nikt nie przypuszcza, że Karol Wojtyła także był człowiek takim jak wszyscy inni. Nie trzeba długo przedstawiać papieża Jana Pawła II, naszego rodaka polaka. Dał nam wspaniałe świadectwo jak szary człowiek może stać się bohaterem. Nie był czarodziejem i nie miał różdżki, a czarował i robił cuda. Zjednał zwaśniony świat. Zwykły mężczyzna z Wadowic. Poprzez wiarę w marzenia, lepszy świat i w samego siebie zdziałał coś co wydawałoby się niemożliwe?zwykły człowiek.
Wojna nie musi być brana wyłącznie jako stan zbrojny. Walka o swoje i innych życie. Zmagania na tle religijnym, gdzie trzeba walczyć za swoją wiarę. Całe życie to jedna wielka bitwa, a my jako zwykli ludzie nie możemy się poddawać. Nadzwyczajne czyny nie są jedynie dla bohaterów. A nie można zapomnieć, że bohaterzy to zwykli ludzie, którzy odkryli swoje powołanie i za wszelką cenę dążą do realizacji go.