"Liryki lozańskie" Adama Mickiewicza.

"Snuć miłość"

Brak tu ekspresji uczuć czy świadectwa uniesień emocjonalnych. Autor odszedł od liryki inwokacyjnej i bezpośredniej. Wypowiedź ma charakter religijno - filozoficzny, zawiera środki ekspresji pośredniej, symbol, sugestię. Poeta pisze o miłości jako władzy duszy, jako o tej cząstce ludzkiej natury otrzymanej przez Boga. Miłość to przestrzeń duchowa, w której dokonuje się największy człowieczy rozwój, jest źródłem mocy duchowej.

"Bóg stał się człowiekiem, by ludzie mogli stać się bogami"

Dzięki miłości następuje przebóstwienie natury człowieka.

"Nad wodą wielką i czystą"

Autor konstruuje dwustopniowy obraz poetycki. Trwanie natury (woda i obłoki) to żywe świadectwo mądrości Boga podczas gdy człowiek przemija. Dzięki temu przemijaniu człowiek stanowi integralną cząstkę wszechświata.

"Gdy tu mój trup"

Autor przedstawia dojrzewającego duchowo człowieka. Odrębność duszy i ciała, szczególnie u ludzi w podeszłym wieku jest bardzo wyraźna. Obecność duszy staje się pozorna, ulatuje ona do ojczyzny myśli. Ojczyzną taką dla poety są jego wspomnienia, uczucia młodzieńcze, krainy dalekie, choć sercu bliskie.

"Polały się łzy me czyste, rzęsiste"

Utwór charakteryzuje się niezwykłą zwięzłością, autor dąży do poetyckiego skrótu, maksymalizacji znaczeń. Wiersz - płacz, podsumowanie własnej egzystencji. Wszystkie ludzkie osiągnięcia, sukcesy są marnością, gdyż każde ludzkie życie kończy się poczuciem egzystencjalnej klęski.

"Ach, już w rodzicielskim domu"

Autor dokonuje podsumowania życia. Sugeruje, iż istotną wartością nie są słowa, lecz czyny miłości i miłosierdzia.

"Pytasz, za co Bóg trochą sławy mnie ozdobił"

Rozwinięcie myśli z poprzedniego utworu. Pochwała pokory i milczenia. Nawiązanie do błogosławieństw ewangelicznych. Zaczynem dobra nie są ani uniesienia, ani filozofie, tylko prawe ludzie uczynki miłości. Są tworzywem królestwa bożego na ziemi. Romantyczny wieszcz u schyłku życia dokonuje poetyckiej analizy powołania poetyckiego. Wyraża pogląd historiozoficzny, iż istotne w życiu nie są wydarzenia historyczne, lecz indywidualna świętość każdego człowieka.

"Gęby za lud krzyczące"

Odrzucenie ideologii rewolucyjnej. Autor sugeruje, iż ci, którzy krzyczą w imieniu ludu są fałszywymi prorokami i u kresu ich dziejów czeka ich tylko zapomnienie.