Walka Santiago z marlinem

Santiago był starym, doświadczonym rybakiem. Od dłuższego czasu nie złowił ani jednej ryby, co sprawiło, że stał się obiektem żartów i krytyki w swoim otoczeniu. Jednak miał on trochę szacunku ze względu na swój wiek i doświadczenie. Rybak miał dobrego przyjaciela - chłopca, który podtrzymywał go na duchu, i traktował starego jako swojego bohatera.

Pewnego ranka rybak wyruszył na połów z zamiarem złowienia czegoś nadzwyczaj dużego. Podczas pobytu w łodzi rozmyślał o wielu rzeczach i żałował, że nie ma przy sobie chłopca. Z letargu wybiło go lekkie szarpnięcie za linkę rybacką. "Właśnie wtedy, obserwując linkę, zauważył, że jeden ze sterczących patyków gwałtownie wygiął się w dół", wtedy stary poczuł wielką radość i czuł powrót do dawnych sił. Ryba, marlin, była na tyle silna i duża, że bez problemu ciągnęła łódź rybaka. Santiago musiał gołymi rękami bez przerwy trzymać linkę, na końcu której zaczepiony był marlin, co powodowało u starego rany na dłoniach, skurcze i silny ból. Rybak pomimo wielu skaleczeń nie czuł złości do ryby, wręcz przeciwnie, szanował ją i traktował jak równego sobie przeciwnika, wręcz jak przyjaciela, mówił do niej i rozmyślał, ale nie opuszczała go świadomość, że będzie musiał ją zabić. "Kocham Cię i szanuję, ale muszę cię zabić". W chwilach zwątpienia i zniechęcenia myślał o rzeczach pozytywnych, na przykład o tym, ile ludzi nią nakarmi, starał się cały czas utrzymywać przytomność fizycznie i psychicznie, wykazywał determinację i heroizm. W końcu pomyślnie zakończył połów i zaczął wracać do domu. Po drodze spotkała go przykrość - całą zdobycz zjadły mu rekiny, które bił i kaleczył wszystko, co miał.

Myślę, że postawa Santiago jest godna naśladowania, bo pokazuje, że trzeba wytrwać do końca, trzeba okazywać determinację i heroizm, chociaż nie wiadomo, jaki będzie końcowy efekt naszych działań. Ta opowieść ma też drugie meritum; ukazuje odwieczne prawa natury i głosi, że człowiek jest także nieodłączną częścią jej.