Młodość jako temat i jako problem w literaturze. Omów, interpretując wybrane przykłady z różnych epok

Młodość jest to okres między dzieciństwem a życiem dorosłym. W tym czasie człowiek cieszy się, że żyje, liczy się tylko to co się dzieje w danej chwili. Konsekwencje i porażki się wtedy nie liczą. Najważniejszą rzeczą jest dla nie go zdobycie swojego celu i spełnienie swoich marzeń. Niestety czasami za to ponosimy wysoką cenę. W poszczególnych epokach literackich problem młodości jest przedstawiany jako emocjonalnym stosunkiem do rzeczywistości, brakiem doświadczenia, beztroską i buntowniczym nastawieniem do świata.

Pragnę teraz przedstawić kilka przykładów, które to potwierdzają.

Pierwszym przykładem jest Ikar. Mityczny bohater wraz z ojcem Dedalem chciał uciec z wyspy Krety, gdzie oboje byli przetrzymywani przez króla Minosa. Dedal z piór i wosku zrobił skrzydła, które miały im pomóc w ucieczce. Dedal daje wskazówki Ikarowi i przestrzega go o niebezpieczeństwie, aby nie unosił się za wysoko, ale także nie za nisko. Ikar obiecuje, jednak kiedy unosi się w powietrze, czuje się wolny, spełniony i zapomina o wszystkich niebezpieczeństwach. Ikar unosi się coraz wyżej. Ignoruje prośby i wołania swego ojca. I nagle wosk roztapia słońce i Ikar spada do morza i ginie. Ikar był przykładem nieodpowiedzialnego syna,który zignorował ojcowskie rady, poniósł on duże konsekwencje swoich czynów, wydaje się nawet, że za duże bowiem człowiek powinien uczyć się na własnych błędach i przypominać sobie niektóre sytuacje. Ikar był też kontrastem swojego ojca. Dedal to wzór spokoju, opanowania i wytrwałości w dążeniu do celu jakim w tym wypadku była wolność. Ikar za to jest nierozważny, zafascynowany światem,niepoprawnie rozmarzony, dla Ikara wartością było wzbicie się w przestworza. Dla jego ojca najważniejsza była wolność.

Następnie chciałbym przedstawić losy dwóch młodocianych bohaterów z Werony, dla których miłość była najważniejsza reszta się nie liczyła. Darzyli się tak ogromnym uczuciem, że nie liczyli się z konsekwencjami. Romeo i Julia, bo o nich mowa, głowni bohaterzy Szekspira zakochali się w sobie od pierwszego spojrzenia. Niestety ich miłość nie była usłana płatkami kwiatów, lecz została wystawiona na wiele prób i skazana na potępienie przez własne rodziny, gdyż kochankowie pochodzili z waśnionych rodów. Oboje byli tego świadomi, ale zbuntowali się przeciw swojej rodzinie i swoim bliskim. W tajemnicy biorą ślub mając wielkie plany. Przez młodzieńcze patrzenie na świat ich miłość kończy się tragicznie. Zgubiła ich młodość gdyż tak naprawdę nie mięli żadnego doświadczenie ani pomysłu jak to szczęśliwie zakończyć. Brakowało im przemyślanych sytuacji wyciągnięcia wniosków i szukania odpowiedniego rozwiązania., czyli kierowania się rozumem a nie sercem. Wymyślili bardzo podstępny plan jednak nie do końca wiedzieli czy ukochana osoba się zorientuję że to jest część gry mająca na celu pozbycie się rodziców którzy nie potrafiliby zaakceptować tego związku i szanse na wspólne życie daleko poza Weroną gdzie mogliby się cieszyć sobą i miłością. Niestety ich plan się nie powiódł i w nieszczęśliwy sposób ponieśli śmierć. Dopiero po śmierci rodziny ich zrozumiały że tych dwoje naprawdę się kochało a oni przeszkodzili im być razem?ale nawet ich śmierć nie rozłączyła wręcz przeciwnie dopiero teraz mogą być razem czego dowodem jest łączące się?. Myślę, że gdyby postąpili bardziej rozważnie to cieszyli by się życiem, a ich rodziny prędzej czy później zaakceptowały by ten związek. Podsumowując losy tych dwóch tytułowych bohaterów pragnę zwrócić uwagę, że problem z którym się zmierzyli jest ponadczasowy. Ile zakochanych par kończy podobnie jak Romeo i Julia.

Kolejnym młodym bohaterem jest Kordian. Poznajemy go jako nastoletniego chłopaka, który czuje, że brak mu sensu życia. Nie rozumie świata, a świat jego potrzeb. Jest zagubiony. Kordian fascynuje się patriotami walczącymi w armii napoleońskiej. Pragnie być tacy jak oni, czyli: szalony, odważny, patriotyczny. Wszystko to jednak schodzi na drugi plan, kiedy słyszy wołanie swojej ukochanej laury. Szybko jednak okazuje, że i ona nie potrafi zrozumieć jego nastrojów i lęków. To wszystko doprowadza do tego, że Kordian próbuje popełnić samobójstwo jednak Kordian nie jest perfekcjonistą w swoich działaniach. W rezultacie Kordian wyrusza w romantyczną podróż po Europie. Wędrówka ta wiąże się z poszukiwaniem autentycznej wartości, która stałaby się szansą zdobycia określonej tożsamości podróż zamiast wyrwać go z okupów niepoprawnego marzycielstwa przynosi gorzkie wtajemniczenie - światem rządzi pieniądz. Miejscem ucieczki przed tym rozczarowaniem staje się Mont Blanc. Tu następuje przełom w życiu chłopca. Młodzieniec zaczyna wierzyć w siebie uważając się za "posąg człowieka na posągu świata", Może Kordian chciał udowodnić swoją dojrzałość, ale w efekcie ukazał swoją emfatyczna naturę. Później Kordian jednak stwierdza, że będzie walczył o niepodległość Polski. Przeistacza się w spiskowca, postanawia sam dokonać zamachu na cara. Ujawnia się w ten sposób dandysowskie upodobanie Kordiana do pięknych i niezwykłych gestów, daje o sobie znać romantyczny indywidualizm. I pomimo tego bohater znowu zawodzi, pokonuj go fanatyzm wyłoniony z jego wnętrza. Czyn, którego się podjął wydał mu się pełnym grozy krwawym koszmarem, obrzydliwością estetyczną i moralna. Dopiero w szpitalu dla chorych umysłowo Mefistofeles uświadamia mu, że chciał ?zabić widmo poświęcić się za nic?. Skazany na śmierć, dokonuje czynu żołnierskiego przeskakuje konno szpaler szwolezerców.. W każdym wcieleniu Kordian przegrywa. Właściwie trudno powiedzieć, że to on dokonuje wyborów, to raczej jego wrażliwa konstrukcja psychiczna decyduje za niego. Kordian był skrajnie samotny, nie miał przyjaciół, a raczej sam nie chciał być niczyim przyjacielem. Zbyt zajęty był sobą i szukaniem celu egzystencji. Ale czy przez to można jego młodość określić jako szczęśliwą?

Następną młodą postacią jest bohater Przedwiośnia- Cezary Baryka. Urodził się w Rosji. Tam niczego mu nie brakuje, jest rozpieszczany, ma zapewnionych nauczycieli, dorasta w atmosferze miłości do Polski, słowem dziecko szczęścia. Sielanka kończy się jednak z chwilą rozstania z ojcem. Pozbawiony autorytetu moralnego z fascynacją w oczach biega na wiece. Rewolucja staje się jego miłością. Czaruś to arogancki, zbyt pewny siebie, buntownik. Nie jest już ukochanym jedynakiem, wobec matki jest drwiący, uszczypliwy, kłótliwy i napastliwy. Porażającym doświadczeniem dla bohatera staje się śmierć matki i praca przy grzebaniu trupów uświadamiają mu one że rewolucja niesie tylko śmierć i zniszczenie. Czarek ?Jakoś spoważniał, ze smutniał. Począł spostrzegać rzeczy i zjawiska, które dawniej nie wpadały mu w oczy". Kolejnym etapem dojrzewania jest spotkanie z ojcem. Cezary zaczyna odczuwać gorącą synowską miłość. Jego szczęście nie trwa długo, osierocony, zagubiony w obcym świecie usamodzielnia się. Młodzieniec bierze udział w wojnie polsko-rosyjskiej jest pochłonięty walką. Po wojnie zaczyna się kolejny etap dojrzewania. Baryka cały czas szuka sposobu na życie, prawdy, idei, która by go pociągnęła. Czuje się jednak zbyt wyalienowany, by móc integrować się z kimkolwiek lub czymkolwiek.. Nawłoć staje się dla niego nadzieją na uleczenie dotychczasowych ran zadanych przez życie. To jego drugi dom. Uwikłany w męsko-damskie rozrywki wykorzystuje uległość kobiet, jest egoistyczny. W końcu sam staje się zabawką w dojrzałych kobiecych rękach. Zraniona męska duma daje o sobie znać. W miłości - tak jak w całym życiu - jest młody Baryka nieco lekkomyślny i bardzo impulsywny, by być z ukochaną, ". Rozdrażniony do szaleństwa i poniżony postanawia zając się polityką. Młodzieniec o nieukształtowanym światopoglądzie i niesprecyzowanej tożsamości narodowej stanowi materiał podatny na wpływy i manipulacje. Zostaje postawiony w sytuacji rozdarcia wewnętrznego wobec dwóch różnych postaci lulka i gajowca i ich ideologii i znowu nie potrafi się odnaleźć. Dlaczego wiec maszeruje na Belweder? Czy jest to rozstrzygnięciem walki dwóch przeciwstawnych sił o duszę bohatera? Cezary świadomy swego życiowego bankructwa w każdej płaszczyźnie, prywatnej jak i ideowej, zdobywa się jedynie na akt szaleństwa, jak człowiek zdesperowany, któremu wszystko jedno " Baryka to "człowiek znikąd", człowiek nieszczęśliwy szukający własnego miejsca w świecie, miejsca, w którym nie będzie outsiderem.

Podsumowując każdy z przytoczonych bohaterów miał poważny problem, aby samodzielnie poradzić sobie z wiekiem dojrzewania. To właśnie w tym okresie młodzi bohaterowie musieli podjąć decyzję na które nie byli przygotowani i gotowi. Często zdarzało się tak że nie widzieli sensu życia, nie rozumieli świata w jakim żyją. Kierowali się daną chwilą i porywem młodzieńczej fantazji.

Literatura, jak i życie nasuwają mi następujące wnioski, że młodość jest rozdziałem wyrwanym z życia, Jest wprowadzeniem do całej reszty jest fundamentem, na którym ma się oprzeć budowla życia. Żeby wygrać szczęśliwe życie niekoniecznie trzeba szczęśliwie przeżyć okres młodości. Czy gdyby Kordian był silniejszy psychicznie, Cezary nie czuł się wyobcowany to ich życie potoczyłoby się inaczej? Ale czy byliby wtedy tymi samymi osobami? Popełnianie błędów to najlepszy sposób na naukę. To wychowanie, przeżyte problemy i niepowodzenia ukształtowały ich osobowość. Choć czasem niektóre błędy są zbyt duże jak w przypadku Ikara, czy Romea i Julii, by móc je naprawić, dlatego też czasem warto iść na kompromis, posłuchać starszych od siebie bardziej doświadczonych ludzi, że by nie było za późno. Mówi się, że człowiek uczy się na błędach, najważniejsze jednak jest to aby wyciągnąć odpowiednie wnioski co za procentuje w przyszłości. Gąsienica przeobrażając się w pięknego motyla, ochraniana jest przez kokon, człowiek niestety nie posiada takiej ochrony, i z zaciśniętymi zębami musi przejść chrzest życia, i albo przeobrazi się w motyla albo do końca życia pozostanie ćmą.

Lecz bez względu na wszystko człowiek we wspomnieniach zawsze będzie wracał czasem do trudnego, ale zarazem pięknego okresu swojej młodości.