Przedstawienie Aragorna bohatera "Władcy Pierścieni".

Aragorn ? jeden z głównych bohaterów trylogii J.R.R. Tolkiena Władca pierścieni. A. jest odległym, choć bezpośrednim potomkiem władców Arnoru ? Północnego Królestwa. Założyli je w Śródziemiu ? wraz z opisanym w książce Gondorem, Królestwem Południowym ? uchodźcy z zatopionego Westernesse, zwanego też Numenorem, którym przewodził Elendil i jego syn Isildur ? pierwszy władca Arnoru. Numenor był wyspą położoną niedaleko od siedzib elfów i Błogosławionego Królestwa, którą ludzie otrzymali od Valarów w nagrodę za pomoc w wojnie z demonem zła Morgothem, a następnie utracili w skutek nieposłuszeństwa i pychy. Po upadku Arnoru, wskutek knowań Saurona i niesnasek wewnętrznych, ród królów kurczył się i upadał, aż została z niego jedynie garstka rycerzy zwanych w trylogii Strażnikami. A. poznajemy właśnie jako wodza Strażników, czuwających nad spokojem i bezpieczeństwem mieszkańców Północy. Rycerz pomaga wędrującym z pierścieniem władzy hobbitom pod nieobecność Gandalfa, ratuje przed napaścią Upiorów Pierścienia i pomaga dotrzeć do Rivendell. Następnie bierze udział w wyprawie do Mordoru, po upadku Gandalfa w Morii przewodzi Drużynie Pierścienia, zaś po jej rozpadzie wędruje przez Królestwo Rohanu do Gondoru, by w decydującej chwili przechylić, wraz ze swym oddziałem, szalę zwycięstwa w przegranej niemal bitwie pod murami Gondoru, a następnie stanąć na czele armii, która wyruszyła w ostatni ? jak się okaże zwycięski ? bój z Sauronem w Mordorze.
A. jest wzorem rycerza i władcy. Jest dumny, nieustraszony i nieugięty, choć pozbawiony pychy, sprawiedliwy, lecz jednocześnie przebaczający i łaskawy, zawsze broni dobrej sprawy i słabych, potrzebujących wsparcia istot. Jego moc spoczywa nie tylko w sile ramienia, lecz także zawiera się w mądrości i wiedzy o dawnych sprawach i wypadkach. A. łączy więc w sobie moc ciała i ducha, przymioty żołnierza i mędrca. Przylgnęło do niego przezwisko Obieżyświat, gdyż w samotnym, skromnie odzianym i naznaczonym trudami tułaczego życia rycerzu trudno na pierwszy rzut oka rozpoznać potomka dawnych królów; niekiedy jednak ujawnia się w nim niezwykłe dostojeństwo potomka wielkiego rodu, władcy ludzi, obdarzonego życiem trzykrotnie dłuższym niż życie przeciętnego człowieka. Jest też zwany Elessarem, Kamieniem Elfów, gdyż jako jeden z nielicznych już w tych późnych czasach ludzi przyjaźni się z najstarszym plemieniem. Jego przeznaczeniem, jako dziedzica Isildura, jest naprawienie błędu przodka, który powaliwszy Saurona nie zniszczył pierścienia władzy, lecz wskutek słabości ludzkiej natury uległ zaklętej w nim przewrotnej woli Saurona i zachował ten przedmiot dla siebie, dzięki czemu Sauron mógł powrócić i znów zagrozić światu. Po zakończeniu wojny z Sauronem A. odnawia królestwo Gondoru, w którym wygasła linia potomków Elendila, i poślubia Arwenę, córkę Elronda Półelfa, którego bratem był Elros, pierwszy władca Numenoru i tym samym daleki krewny samego A. Wątek miłości A. i Arweny jest bodaj jednym z najpiękniejszych wątków powieści: rycerz przez długoletnie wysiłki i próby staje się godny ręki wybranki, dla której wierność zachował przez całe życie, zaś Arwena z miłości do A. rezygnuje z nieśmiertelności, by do końca dzielić z nim gorzki los istot podległych śmierci.

Adam Kurzepa